De juf van toen: Betty Boor

‘Ik was dol op verhalen vertellen’

Door: Leni Paul. Als je als kind bij juffrouw Betty Boor (70) in de klas hebt gezeten, heb je geluk gehad. Althans, die indruk krijgen we na een gesprek met de 70-jarige oud-schooljuf, woonachtig in Aalsmeer-Oost. Dol op kinderen, lezen en muziek heeft ze in haar werkzaam leven getracht met enthousiasme die eigenschappen over te brengen op haar toenmalige leerlingen. “Niet alleen kennis overbrengen, ik vond het belangrijk om ze meer mee te geven in het leven.”

Een allerhartelijkste ontvangst in huize Boor waarbij ook echtgenoot Henk aanschuift. Als we zeggen dat we bij de naam Betty Boor associaties krijgen met een artiest (‘Na de pauze een optreden van Betty Boor..’) schiet ze in de lach. Vroeger noemden ze me ook wel Betty Boop, naar een wat nuffig Amerikaans stripfiguurtje. Ze deden maar, daar had ik totaal geen moeite mee.”

Betty groeide op in Huizen, een toen nog kleine gemeenschap waar het in die tijd nog uitzonderlijk leek om als meisje na de lagere school nog door te leren.

Spannende tijd
“We waren thuis met twee jongens en twee meisjes en mijn ouders zeiden, als Betty wil doorleren mag dat. Ik ging naar het Lyceum in Hilversum. Iedere dag heen en terug 20 kilometer op de fiets. Omdat ik altijd wel het onderwijs in wilde ben ik daarna naar de Pedagogische Academie in Utrecht gegaan, dat heette toen nog de kweekschool.”

Ze schetst een tijdsbeeld van die periode. “In 1968 had je de studentenrellen, met name in Parijs en de inval in Tsjecho-Slowakije. Ik vond dat een heel spannende tijd.”

Met het diploma op zak kwam er al gauw een vacature in Huizen. “Het leuke was dat ik kwam te werken onder de directeur, waar ik als meisje bij in de klas had gezeten.”

Aalsmeer verschrikkelijk
Inmiddels had Betty in de jeugdclub al haar echtgenoot Henk ontmoet. Hij kreeg een baan in Aalsmeer op het kantoor van Gebroeders Man, destijds een groot kwekersbedrijf. “Op mijn 22^e zijn we getrouwd en kwamen we naar Aalsmeer. Er was ook toen een tekort aan woningen maar via het bedrijf Man konden we hier in de Nassaustraat dit huurhuis krijgen. De eerste zes weken waren verschrikkelijk. Het was een mooi huis maar met alleen een grasveld voor de deur was het bijzonder saai. Ik had nog geen werk, kende de buurt niet, wist niks van Aalsmeer, moest nog mensen leren kennen. Maar in april 1975 kwam er een baan vrij bij de christelijke school De Brug op de Machineweg.”

Corrupte instanties
Ze vertelt over het kinderloos blijven en over de wens tot adoptie. Betty en Henk schetsen een boeiend en ontroerend beeld over het ingewikkelde traject dat ertoe leidde dat er drie kinderen uit Peru werden geadopteerd. Eerst een jongenstweeling, een paar jaar later een meisje. “Via een zendingsorganisatie zijn we diverse malen naar Peru gegaan. Het heeft enorm veel moeite gekost om alle benodigde papieren te bemachtigen en vaak corrupte instanties af te lopen. Je krijgt te maken met zowel bonafide als malafide personen en instanties. Maar zonder een degelijke instantie was het nooit gelukt de baby’s mee naar Nederland te krijgen. Ik was in die tijd razendsnel de Spaanse taal gaan leren en dat scheelde al een stuk.”

Daarbij kwam dat Peru geteisterd werd door de maoïstische groepering Sendero Luminoso (Lichtend Pad), er moet toch een enge sfeer zijn geweest. “Ja, het was beangstigend, mensen lieten ook niet altijd het achterste van hun tong zien. We waren heel vaak bang maar gingen wel door.“

De verhalen die Betty vertelt rondom de adoptie zouden in een film niet misstaan, maar uit respect en bescherming voor haar inmiddels volwassen kinderen wil ze die niet gepubliceerd zien.

‘Kom alsjeblieft terug’
En toen kwam u weer in ons vredige vaderland en stond u weer voor de klas op de christelijke school De Brug. “Ja, er was een leuk enthousiast team, we werkten ons suf, maar vonden het ook allemaal leuk en hadden een directeur die ons de ruimte gaf. Ik had groep 3 en later heb ik alle klassen, van groep 3 tot en met groep 7 gehad. In totaal heb ik daar dertien jaar gewerkt. Toen we de pas kinderen hadden heb ik het eerste jaar na hun komst niet gewerkt tot ik het verzoek kreeg van de school, ‘kom alsjeblieft weer terug’. Ook heb ik als invaller op de Wegwijzer en op Samen Een gewerkt. De langste periode werkte ik op De Hoeksteen. Van 1992 tot 2018.”

Betty vertelt altijd ontzettend van haar vak te hebben gehouden haar baan altijd leuk te hebben gevonden. “Ik was ook dol op verhalen vertellen, dat deed ik aan mijn eigen kinderen en ook aan mijn leerlingen. Niet alleen maar kennis overbrengen, ik heb het altijd belangrijk gevonden ze meer mee te geven.”

Huisbezoek
‘Juffrouw’ Betty ging ook vaak op huisbezoek. “Dat vond ik belangrijk om de ouders en het gezin te leren kennen. Ik heb dat nog lang volgehouden, Je ziet ze anders alleen op ouderavonden. Maar later werd dat thuisbezoek niet meer op prijs gesteld. Er veranderde erg veel. Je kreeg de Citotoets, je moest didactisch te werk gaan.”

Psalmen
U wordt door veel leerlingen nog herinnerd doordat u met name het dagelijks zingen van psalmen en liederen en het memoriseren van de teksten tot een feest maakte. “Ja, muziek vind ik ook erg belangrijk in het leven en de psalmen en gezangen zullen er bij veel kinderen nog wel in zitten. Ik werd eens aangesproken door de dominee die mij precies kon vertellen welke kinderen van mij les hadden gehad. Die sprongen er bij catechisatie bovenuit.”

Wat bent u na uw pensionering gaan doen? U lijkt me geen vrouw van zalig niets doen, dolce far niente. “Dat klopt. Ik ben ook altijd geïnteresseerd geweest in theologie, in de Bijbel en ik heb vier jaar een HBO-studie daarin gevolgd.”

Jas uitgedaan
Ook werd Betty tamelijk ernstig ziek waarbij ze ‘een flinke jas heeft uitgedaan’. Bijna letterlijk. Van een ‘stevige tante’ in haar laatste onderwijsjaren transformeerde ze naar ‘slanke den’. Veel mensen herkennen haar niet direct als ze haar tegenkomen. “Maar ik ben weer gezond en voel me goed. De dagen vliegen om. ‘s Morgens trainen we op zolder op onze hometrainer, we hebben een roeiapparaat, we hebben twee kleinkinderen, we lezen veel. We zijn ook dankbaar dat we hier in Nederland wonen. In de zomer gaan we er graag op uit, meestal naar Umbrië, en slaan onderweg en ook daar in Italië ons eigen tentje op. Er wordt wel veel gemopperd en geklaagd maar als je eenmaal in andere landen bent geweest, zoals bijvoorbeeld in Peru, dan zou je wel anders praten. Nee, we mogen trots zijn op ons eigen land.”

(Foto’s Arjen Vos en privé archief Betty Boor)

Lees ook de verhalen van: