De juf van toen: Anke Spaargaren-Meester

Door Leni Paul. Een ruime woning in de Dorpsstraat. Hier, op dezelfde plaats waar in hartje Aalsmeer voordien het ouderlijk huis stond, werd Anke Spaargaren-Meester (75) geboren. Recht tegenover de ‘Coöperatie waarvan haar vader Tinus Meester directeur was. Ze groeide er op en ze ging er, zoals velen in die tijd, na haar lagere schooltijd in de Rozenstraat, naar de Ulo.

En toen gedacht, ik word schooljuffrouw?
“Nou nee, ik wist het niet zo. Ik was altijd wel op de zondagsschool van de Doopsgezinden, was er ook later nog bij. Toen een vriendin, met wie ik nog steeds bevriend ben, naar de Kweekschool in Haarlem ging ik er ook maar naar toe. En ik heb er een leuke tijd gehad. Toen ik was afgestudeerd ben ik gaan solliciteren en werd aangenomen op een openbare school in Badhoevedorp. Ik werd juffrouw Meester en daar moesten de kinderen in het begin wel om lachen.”

Had je voorkeur voor een bepaalde klas?
“De klassen 2 en 3 wilde ik graag hebben. Ik heb op de Rietveldschool een leuke tijd gehad. Maar ik trouwde in 1968 en toen ben ik na een aantal jaren gestopt. Mijn man Nico was scheepswerktuigkundige, was dus vaak weg en toen we twee dochters kregen ben ik geruime tijd thuis gebleven. We woonden in de Hornmeer en toen de dochters inmiddels naar de lagere school gingen ben ik bij diverse Aalsmeerse scholen gaan invallen.”

Hoe beviel dat invallen?
“Dat was steeds op andere scholen, nee, dat vond ik wat minder leuk. Een van de redenen: je werd soms ‘s morgens om kwart over acht gebeld en dan moest je meteen aantreden. Aan de andere kant vond ik het dan ook wel weer leuk dat ze belden. Er waren ook de hogere klassen bij. Er kwam ook nog bij dat het vier jaar doorlopen van de kweekschool niet voldoende was. Om in te vallen moest je ook nog de hoofdakte gaan halen. Die had ik ook gehaald. Bij die hoofdakte was ook het lesgeven in volksdansen inbegrepen. Dat kwam goed van pas op de Hornmeerschool waar ik veel kinderen volksdanslessen heb gegeven.”

In 1990 stopte ze met invalwerk omdat ze in dienst kwam van de Doopsgezinde Gemeente als leidster van de zondagsschool. Vanuit die functie werd ze gevraagd om Bijbelse geschiedenis te geven op een aantal openbare basisscholen als opvolgster van Jeltje Adema. Dit heeft ze de laatste twaalf jaar tot haar pensioen in 2003 met veel plezier gedaan.

Deden alle kinderen mee aan de godsdienstlessen?
“Het waren niet verplichte lessen, maar vrijwel iedereen deed eraan mee. De lessen waren ook niet speciaal gericht op de Doopsgezinde leer. Maar zelfs op de scholen in Kudelstaart waar ook het Humanistisch Verbond les gaf, kwamen ze naar mijn lessen. Ik vertelde over het oude en nieuwe testament maar sprak ook wel over andere godsdiensten zoals het boeddhisme, het hindoeïsme. Ik hou wel van verhalen vertellen en probeerde het altijd aanschouwelijk te maken. Bij het verhaal van Jacob en Ezau nam ik bijvoorbeeld zelfgemaakte linzensoep mee waar ik de kinderen van liet proeven. Verhalen vertelde ik altijd uit mijn hoofd, voorlezen vond ik veel minder spannend. De kinderen luisterden er graag naar.”

Dat de verhalen indruk maakten op haar leerlingen is duidelijk. Ter illustratie komen er enkele mappen op tafel met daarin stapels tekeningen van kinderen die juf Anke kreeg bij haar afscheid. Diverse Bijbelverhalen verbeeld als ware kunstwerkjes met begeleidende teksten die aan oprechte dankbaarheid voor de gegeven lessen niets te wensen overlaten. Zo verraden tekeningen van onder meer Adam en Eva, Noach, Jona en Abraham welke verhalen de juf zoal beeldend de revue liet passeren.

Wat trok je in het vak van onderwijzeres?
“Het is steeds verschillend, elke dag is anders. Ik had ook wel eens groepen die niet luisterden, die werden brutaal en dat gold dan met name voor hogere klassen, maar dan had je ook wel weer een andere groep die muisstil aan je lippen hing. Ik heb vroeger urenlang ook mijn vier kleinkinderen, de kinderen van mijn twee dochters verhalen verteld, ze voorgelezen. En ook verhalen voor ze verzonnen. Ik heb heel veel op ze moeten passen. Ik vind en vond het omgaan met kinderen meestal heel leuk.”

Viel je na je afscheid niet in een gat?
“Bij de Doopsgezinden ben ik altijd actief gebleven. Ik zat op volksdansen en zong bij Kunst en Strijd. Toen dat koor ophield te bestaan ben ik naar Aalsmeers Koor overgestapt. Maar ja ook dat koor hield er mee op en nu zing ik bij de Aalsmeerse Christelijke Oratorium Vereniging, de ACOV  en hoop maar dat dat koor ie blijft bestaan.”

Naast de tekeningen komt er ook nog een professioneel uitziend fotoboek op tafel, keurig voorzien van geestige opmerkingen en onderschriften. “Dit was ons laatste huwelijksfeest, Mijn man en ik waren 50 jaar getrouwd. ik heb daar op de computer een mooi herinneringsboek van gemaakt. In 2019 is Nico helaas overleden”

Terugziend op je werkzaam leven, zou het onderwijs je nu nog trekken?
“O, nee, er is veel bijgekomen dat er in mijn tijd niet was. Om een paar dingen te noemen: vroeger schreef je met een krijtje op het bord, nu zijn er digitale borden en zo is er nog veel meer veranderd.”

Is het verhalen vertellen wel gebleven?
“Ja, toen onze vier kleinkinderen nog kleiner waren vond ik het heerlijk om voor te lezen en verhaaltjes te vertellen. Verder doe ik veel aan zingen, piano spelen, lezen, wandelen, fietsen en handwerken. Dat zijn heerlijke hobby’s.”

Foto’s Arjen Vos en privé archief Anke Spaargaren

Eerder in deze serie:
Lisette Visser-Moleman
Bert van Duijn
Andre Mosselman
Wil Jore-Spaargaren
Hélène Homan
Han Jongkind
Minke de Vries-Hania

Tips voor deze rubriek? Mail de redactie: info@aalsmeervandaag.nl