De meester van toen: André Mosselman

Door Leni Paul. Ze leerden je liefde voor lezen. Lieten je zien hoe je moest rekenen met breuken en vertelden hoe de Napoleon de slag bij Waterloo verloor. In het derde deel van onze serie over de juf of meester van toen spreken we met André Mosselman die twintig jaar les gaf op De Hoeksteen. Aan het schoolgebouw op de Ophelialaan dat thans leeg staat, bewaart Mosselman (69) warme herinneringen. “Ik heb hier een mooie tijd gehad.”

André Mosselman koos niet voor de gemakkelijkste loopbaan in het onderwijs. Toch spreekt hij met gedrevenheid en jongensachtig enthousiasme over zijn carrière bij twee schoolinstellingen.“Nee, nooit spijt gehad van mijn keuze.” Het gesprek vindt plaats in de lichte, gezellig ingerichte woning aan de Anjerhof. Er is oog op een zonnige, door de heer des huizes onderhouden achtertuin, die deze lentedag uitnodigt om plaats te nemen op de rotan stoelen. Een wat overmoedige maartse zon begeleidt ons.

“Mijn vader kwam uit Goeree-Overflakkee en de reden om naar Aalsmeer te gaan was dat hij de tuinbouw in wilde. En ja, dan moest je naar Aalsmeer. Vader begon een kwekerij aan de Zwarteweg, ging rozen kweken en stapte later over op Ficus en andere groene planten. Er kwamen vier kinderen waarvan ik de jongste was. Ik ben naar de pedagogische academie gegaan, een keuze waar ik nooit spijt van heb gehad. Na mijn afstuderen had ik al snel een baan: ik ging lesgeven aan de vierde klas van De Hoeksteen. Ik stond er negen jaar voor de klas en ben daarna elf jaar directeur geweest van deze school.”

Tropenjaren
Mosselman spreekt van een hectische tijd. Helemaal toen hij als hoofd voor groep 7 en 8 verantwoordelijk was en beide klassen wel eens tegelijk les moest geven in de grote zaal van de school. “Het waren wel tropenjaren. Toen ik 40 werd keek ik terug en vroeg me af, wil ik nog wat anders? Als ik daar voor kies moet ik het nu doen. Ik ben gaan rondkijken en toen kwam er een vacature bij Stichting Epilepsie Instellingen Nederland in Cruquius. Het is een instituut voor kinderen met epilepsie en de school waar ik toen ben gaan werken is daar een onderdeel van.”

Epilepsie
Na twintig jaar regulier onderwijs best een grote stap voor de onderwijzer. Hij kreeg te maken met leerlingen met wat je zou kunnen noemen, afwijkend gedrag. “Ja, sociaal-emotioneel zijn dit andere kinderen. Sommige leerlingen zijn er intern, de ouders zie je minder dan in het regulier onderwijs, want de leerlingen die dagelijks komen worden gebracht door taxi’s. Ik trof daar kleine klassen aan met zo’n twaalf tot veertien leerlingen. De medische problematiek speelde op deze school een belangrijke rol, maar dat maakte het werk wel interessanter. De overstap naar dit soort kinderen was groot. Veel kinderen met epilepsie. Om mijn hoofd leeg te maken na zo’n dagtaak ben ik altijd op de fiets naar school gereden, een heerlijke rit heen en terug. En thuis kon ik mijn belevenissen kwijt, want mijn vrouw heeft alleen in het begin van ons trouwen buitenshuis gewerkt. Die wilde, met drie kinderen, graag thuis blijven.”

Mosselman kon iets eerder stoppen bij Cruquius, nog voor de pensioengerechtigde leeftijd. “Ze hebben me wel twee keer teruggevraagd, ja, een soort Heintje Davids en ik ging ook daadwerkelijk twee keer terug. Op mijn 65^e ben ik uiteindelijk voorgoed gestopt.”

Kinderen
Maar de grote verveling en het zitten achter de spreekwoordelijke Geraniums leek me voor u geen optie. “Nee. We hebben drie kinderen, waarvan een zoon die gezondheidswetenschappen heeft gestudeerd en met zijn gezin in Amerika woont. We kunnen er helaas nu niet naar toe en hij kan ook niet hierheen komen. Onze tweede zoon studeerde Nederlands en onze dochter arbeids- en organisatiesociologie. Gelukkig wonen dochter en zoon hier wel  in de buurt en passen we graag op. We hebben inmiddels vijf kleinkinderen.”

Aan hobby’s ontbreekt het Mosselman niet. “Mijn leven lang heb ik graag getennist en vroeger was daar uiteraard minder tijd voor. Nu is daar wel meer tijd en gelegenheid voor en ik ben lid van tennisclub All Out. In niet-coronatijd wandelen we altijd graag in de bergen van Oostenrijk. En als het weer het toelaat wandelen mijn vrouw en ik heel veel. En verder heb ik diverse kerkelijke activiteiten en ben ik coördinator van de kringen van de Dorpskerk. Ook preek ik regelmatig in Rozenholm en Bornholm. Ik hou er nu eenmaal van de mensen iets bemoedigends mee te geven.”

Heerlijke herinneringen
Het sluit wel een beetje aan in de lijn van uw vroegere beroep, mensen te enthousiasmeren. Ooit in uw jeugd er aan gedacht om een ander beroep te kiezen? “Ik heb wel eens overwogen om opticien te worden. Het liep toch anders. En ik moet zeggen, ik zou zo weer voor het onderwijs kiezen. Ja, ook in deze tijd, hoewel het onderwijs vaak wat negatief in de pers komt en vooral over de salarissen in dit vak breed uitgemeten is te lezen. Ik zie wel dat de bureaucratie in het onderwijs, de papierwinkel, is toegenomen. Maar terugziend op mijn werkzaam leven heb ik daar heerlijke herinneringen aan. Alleen al het afscheid van De Hoeksteen en ons trouwen met een kerk vol met kinderen. Nee, zoiets vergeet ik nooit.”

Eerder in deze serie:
Lisette Visser-Moleman
Bert van Duijn

Foto’s archief André Mosselman