Hoe is het nu met… Henk Kniep?

‘Ik heb een kloteziekte, maar ben een gelukkig mens’

Door: Leni Paul. Henk Kniep (63) was een gezonde, sportieve jongeman die volop van het leven genoot. Een vak naar zijn hart als wis-en natuurkundeleraar, een gezin, een fervent sporter en graag aan het musiceren op de gitaar. En dan slaat het noodlot toe en krijgt hij de diagnose MS ofwel multiple sclerose. Geveld door deze slepende ziekte was sinds vorig jaar thuis wonen niet meer mogelijk en brengt hij sinds afgelopen winter zijn dagen door in Zorgcentrum Aelsmeer. AalsmeerVandaag zocht hem op en had een inspirerend gesprek met een bijzonder mens.

Kniep, stammend uit de familie ‘van de melkfabriek’ uit Aalsmeer groeide op in een ark nabij De Vlijt die de oud-Griekse naam Meden Agan droeg. Dit opschrift siert ook de tempel van Apollo in het Griekse Delphi en zal ongetwijfeld in het vroegere Farregat veel vragen hebben opgeroepen… Vader Willem Joris Kniep was wiskundeleraar op de Osdorper Scholengemeenschap. Zoon Hendrik Joris volgde na de middelbare school de lerarenopleiding en werd eveneens leraar wis- en natuurkunde. Hij kreeg een functie op De Wiekslag, de christelijke Mavo aan de Gerberastraat die later fuseerde met de openbare Mavo. Toen er een functie vrijkwam op het VeenLandenCollege (VLC)  in Mijdrecht trad hij daar in 1992 in dienst en wijdde hij met veel plezier zijn leerlingen in in de wiskunde en informatica.

“Ik had daar een geweldige tijd zowel met leerlingen als met collega’s,” zegt Kniep, terugkijkend op zijn jaren in het onderwijs. Toen hij, op zijn dertigste, zo zegt hij, ‘vage vreemde gezondheidsklachten’ kreeg, meldde hij zich bij zijn huisarts. “Ik ging onder meer slecht zien. Ik kwam bij Arend Bon die meteen daadkrachtig de telefoon pakte en me naar de neuroloog verwees. Ik kreeg twee keer een CT-scan, maar daar kwam niets uit. De klachten gingen niet over, waarna een MRI-scan volgde. Het was eigenlijk jaren tobben, er was en bleef onzekerheid totdat ik na enkele jaren onderzoek en speuren in 1995 te horen kreeg: het is multiple sclerose. Uiteraard een schrik, vooral als je leest dat volledige genezing daarvan niet mogelijk is. Eén op de duizend mensen heeft de ziekte.”

Collegialiteit
Kniep beklemtoont dat vanaf het prille begin dat hij te horen kreeg dat hij de gevreesde ziekte had, zijn omgeving, c.q. de collega’s op het werk, hem hebben gesteund.”Ik durf te stellen dat ik wat dat betreft enorm geboft heb. Zowel de rector van het VLC  als de collega’s hebben vanaf het begin achter me gestaan en dat geldt ook voor de leerlingen. Ik heb daar geweldige dingen meegemaakt, De warmte, de collegialiteit, al die zaken en over mijn leven met de ziekte MS heb ik vastgelegd in een boekje dat onder de naam ‘Lichtpuntjes’ vorig jaar werd gepresenteerd.”

Humor
Het in speelse stijl geschreven boekje geeft niet alleen een beeld van zijn ziekte, maar schetst ook de stand van het huidige onderwijs op een middelbare school. Het is duidelijk dat Kniep, ondanks zijn handicap altijd volop heeft genoten van zijn werkkring én van het leven. Met gevoel voor humor leeft de lezer mee met zijn pogingen elke leerling te betrekken bij de leerstof en hem of haar de voor velen ingewikkelde materie van het vak wiskunde bij te brengen. Kniep schroomde ook niet bij feestelijke gelegenheden op de school de gitaar ter hand te nemen en met zelfgekozen teksten en speelse woordspelingen een muzikale bijdrage te leveren.

Hoewel afkomstig uit een Doopsgezinde familie was Kniep al jong betrokken bij met name de Levend Evangelische Gemeente.“De Kniep-familie was Doopsgeznd, mijn ex-vrouw was hervormd en mij trok de evangelische beweging. Ik was betrokken bij de oprichting van de LEG, heb er ook vele jaren wekelijks met mijn gitaar op het podium gestaan en een muzikale bijdrage geleverd. Toen de CAMA-gemeente, eveneens een evangelische beweging werd opgericht, heb ik me daarbij aangesloten, wat niet wegneemt dat ik ook nog wel in de LEG kom.”

‘Uniek mens’
Uit zijn boekje blijkt dat Henk Kniep veel bidt. Om genezing en troost te vinden, hoewel hij beseft dat volkomen genezing van MS niet mogelijk kan zijn. En zo bleek ook dat ook thuis wonen in de Kudelstaartse Leeghwaterstraat niet meer mogelijk was. Hij nam afscheid van de school en de vele ervaringen in uw werkkring alsmede het leven met MS legde hij zoals al gemeld vast in een zeer prettig leesbaar boekje. Peter Andriessen, rector van het VLC rept in het voorwoord van ‘een uniek boekje van een uniek mens.’ Tekenlerares Karin Borgman, verzorgde samen met leerlingen de speelse illustraties.

Sinds december 2019 woont Kniep op de tweede etage van Zorgcentrum Aelsmeer waar hij een schitterend uitzicht heeft op de Historische Tuin, het levendige Praamplein en molen De Leeuw. Met ironische blik: “Ja, ik ben als jonkie in een bejaardenhuis waar ik als jonkie ben beland…”

Reuze aardig
Wie binnenkomt in het ruime appartement krijgt onmiddellijk het gevoel bij een tevreden mens te zijn aangekomen die zijn zegeningen telt. “Die ziekte gaat nooit meer over. Maar ten eerste heb ik hier een geweldige verzorging. Toegewijd personeel, er werken hier in het Zorgcentrum diverse oud-leerlingen van me, vooral van De Wiekslag en iedereen is reuze aardig. Die meiden is niets teveel. Daarnaast krijg ik veel hulp van mijn zus en zwager, ik heb drie kinderen en twee kleinkinderen en er komen nog geregeld bezoekers langs. En ik kijk terug op veel levenservaring, ik heb veel goede dingen meegemaakt in mijn leven (buigt zich voorover.) Weet je wat ik nog zou willen? Dat die prachtige molen waarop ik het uitzicht heb, wat vaker zou draaien.”

Onverwacht arriveren die middag zus en zwager die vertellen over de recente verhuizing van hun broer vorig jaar december. “Er was eerst sprake van dat Henk naar een tehuis buiten Aalsmeer zou gaan, maar ineens was er in december jongstleden hier een appartement vrijgekomen,” zegt zus Anja Hofman-Kniep. Henk, opgewekt: “Ja, echt een geweldig sinterklaascadeautje.”

Tevreden
Aan een wand van de kamer is een kast ingericht met tientallen cd’s, aan andere wanden toont een scala aan diverse muziekinstrumenten waarvan het merendeel bestaat uit snaarinstrumenten: mandolines, gitaren in divers formaat en zelfs een vedel en een unieke mini-xylofoon. “Country en folk hebben altijd mijn voorkeur gehad. Ik speel zelf niet meer, nee maar luister wel veel naar muziek. Mijn ouders leven ook nog, zijn 95 en 97 en wonen zelfstandig in de Ophelialaan. Ik ben tevreden in dit huis. Ja, ik heb de ziekte MS, daar genees je niet van, maar ik voel me toch een gelukkig mens. En schrijft u dat wel op, dat ik van elke dag geniet..”

Foto’s Arjen Vos en privé archief Henk Kniep