De meester van toen: Robert van Unen

Ze leerden je liefde voor lezen. Lieten je zien hoe je moest rekenen met breuken en vertelden hoe de Napoleon de slag bij Waterloo verloor. In het negende deel van onze serie over de juf of meester van toen spreken we met Robert van Unen, leerkracht op de Westplas-MAVO, voorheen Openbare MAVO.

‘Humor is voor de onderwijzer erg belangrijk’

Door Leni Paul. Sinds de huizen aan de Fuutlaan, een knusse straat in de Hornmeer rondom een fris ogend gazon werden gebouwd wonen Robert en Joke van Unen daar. Een fraai ingerichte woning. Planten, boeken, rondom het huis een zorgvuldig door Robert van Unen onderhouden tuin. Aan een van de wanden hangt een geweer. We horen dat dit indrukwekkend schietgerei zou hebben toebehoord aan ene Gerrit van Unen, kennelijk een strijdlustige voorvader. Hij vocht mee in de tiendaagse veldtocht in 1830 in België zegt me de praatgrage gastheer. Hun ruime woning ademt sfeer en gezelligheid en Robert van Unen is een geboren opgewekte verteller. “Het onderwijzersvak? Ik zou er zo weer voor kiezen!”

Robert van Unen (75) werd in Vaals geboren maar verhuisde  als baby naar Drenthe. “Mijn vrouw Joke is een Rotterdamse. Na de lagere school in het Drentse Dwingelo verhuisden mijn ouders naar Haarlem. Mijn vader werkte bij Staatsbosbeheer. Na de Mulo ging ik naar de Rijksmiddelbare Kweekschool en daarna het onderwijs in.”

Je eigen vrije keus? “Egenlijk wilde ik tuinarchitect worden, lekker bezig in het groen, maar op aandrang  van mijn moeder werd het toch het onderwijs. Zit je altijd safe, zei ze. Zelf was ze ook onderwijzeres en zat ze in diverse Noord-Hollandse onderwijsbesturen. En ik heb geen moment spijt gehad van mijn keuze. Nou, ik maai hier in de wijk altijd  het grote gazon, dus het zit er nog een beetje in, dat onderhouden van het groen.”

Grace Kellyrol
Na de voltooide studie volgden achttien maanden militaire diensttijd in Hilversum. In die periode werkte Joke in de verpleging in het bekende sanatorium Zonnestraal. “Joke heeft tot aan haar pensioen in de verpleging gewerkt. Ze zette daar onder andere de afdeling dagbesteding in Bornholm in Hoofddorp op. In 1969 zijn we getrouwd. Ja,ik kende Joke al van de Ulo in Heemstede. Ik zat achter haar in de klas en ze had zo’n mooie Grace Kellyrol op haar hoofd waar ik wel eens puntenslijpsel in stopte.” Een practical joke, er zullen die middag tijdens het gesprek met Van Unen nog vele volgen. Van Unen heeft een speelse geest en beziet het leven graag optimistisch, zo blijkt deze middag.

Na de diensttijd werd er  gesolliciteerd. Een proefles bij de openbare Mavo in Aalsmeer volgde. “Ik kwam, zag, werd aangenomen en ben er mijn hele leven gebleven.Het was een prettige sfeer en ook na de fusie met de Wiekslag ben ik er gebleven. Honkvast, ja. Zelfde werkkring, zelfde huis. Weet je dat deze wijk en met name de Fuutlaan, wel de onderwijzerswijk  wordt genoemd? Diverse collega’s en oud-collega’s woonden en wonen hier en ook veel gemeenteambtenaren. Het is hier rustig, er is veel groen en ik houd hier het gazon in het midden wekelijks bij.”

Terug naar uw werkzaam leven. Waarin onderscheidde u zich van de doorsnee-leraar? “Ik heb er altijd van gehouden de lessen te beginnen met het citeren van een gedicht.” Spontaan word ik getrakteerd op een moeiteloos uit het hoofd geciteerd lang gedicht van Jacqueline van der Waals. Van Unen blijkt die middag moeiteloos nog andere gedichten te kunnen citeren. Zowel werk van vroegere dichters als dat van eigentijdse scribenten zoals Levi Weemoedt krijg ik op deze zonnige lentedag te horen. 

Van Unen wil graag kwijt dat hij altijd met veel plezier heeft lesgegeven. “Ik zeg altijd maar, als je het handvat van de leerlingen maar weet. De laatste vijftien jaar heb ik altijd de examenklas gehad. Je moet weten hoe je moet omgaan met je klas en humor is belangrijk. Het lesgeven is me altijd goed afgegaan en dat werd ook wel gewaardeerd. Net gepensioneerd werd ik direct weer teruggevraagd en ben ik van 2007 tot 2009  weer les gaan geven op dezelfde scbool.”

U kon de leerlingen goed aan? Want ongetwijfeld hebt u wel eens met minder gewillige pubers te maken gehad. “O, ja, Er werd er wel eens eentje die het erg bont gemaakt had op de gang gezet. Als ik die dan zag lopen vroeg ik, wat doe je hier? Dan was het antwoord bijna altijd: ik deed bijna niks. Ik zei dan, je hoeft hier ook niet veel te doen, een beetje is genoeg. Trouwens, als ik je de eerste veertien dagen hier weer zie lopen, dan gaan jij, je vader en ik maar eens met elkaar een gezellig bakkie doen. En dan had zo’n jonge leerkracht het de eerste veertien dagen weer rustig in zijn klas. Dan kalmeerde zo’n jongen en liep het met een sisser af.”

Vrijwilligerswerk
Het echtpaar Van Unen heeft nooit overwogen uit Aalsmeer te vertrekken. “We wonen hier met veel plezier. Onze kinderen zijn hier opgegroeid. We hebben twee dochters die alle twee met een Engelsman trouwden en ze wonen al jaren in Engeland. Door de corona hebben we hen, evenmin als de drie kleinzoons en de drie kleindochters al geruime tijd niet kunnen zien. We hadden ook een zoon, maar die is op vijfjarige leeftijd aan een ernstige ziekte overleden.”

Naast zijn baan als onderwijzer heeft Van Unen zich graag in het Aalsmeerse verenigingsleven gestort. “Ik was al vele jaren lid van de Koninklijke Zang vereniging Aalsmeers Koor. Helaas opgeheven. Met nog enkele leden van dit koor ben ik toen overgestapt naar de Christelijke Oratorium Vereniging. Daar studeren we het Weihnachts Oratorium in. Maar ja. Geen repeties en nu maar hopen dat we komende winter dit prachtige werk kunnen uitvoeren.”

Sinds zijn komst naar Aalsmeer heeft Van Unen zich ook altijd ingezet voor het vrijwilligerswerk. “Ik ben vijfentwintig jaar chauffeur geweest voor Ons Tweede Huis. En ik rijd ook als chauffeur en gids voor Doelen Coach. En verder maak ik deel uit van een  groepje vrijwilligers/gidsen op Fort Aalsmeer. Al die activiteiten zijn nu even helaas niet mogelijk, behalve dat ik zoals ik al zei de vaste kracht ben die hier het grasveld in onze wijk maait. Activiteiten buiten je vak verrijken je leven, je richt je dan weer op iets totaal anders en dat is goed.”

Ook sportief zat u niet stil. U fietste veertien keer het traject van de Elfstedentocht en in 1986 hebt u de barre tocht op het ijs uitgereden. “Ja, in hetzelfde jaar als de prins. En toen ik de volgende dag weer de school in kwam stond de hele school me in de hal op te wachten.”

Gebruikelijke slotvraag. Zou deze enthousiaste man in deze tijd weer het onderwijs in gaan? “O, ja hoor. Ik heb het altijd een prachtvak gevonden.” 

Foto’s Arjen Vos en privé archief Robert van Unen

Eerder in deze serie:
Lisette Visser-Moleman
Bert van Duijn
Andre Mosselman
Wil Jore-Spaargaren
Hélène Homan
Han Jongkind
Minke de Vries-Hania
Anke Spaargaren-Meester

Tips voor deze rubriek? Mail de redactie: info@aalsmeervandaag.nl