De juf van toen: Marjo Visser-Oort

Door: Leni Paul. Ze kwam, ze zag en veroverde ‘haar’ leerlingen moeiteloos. Marjo Visser-Oort. Aalsmeer verloor haar uit het oog. Zij, thans wonend in Beneden-Leeuwen in De Betuwe kwam graag voor een gesprek naar Aalsmeer om terug te zien op haar werkzame jaren bij De Wiekslag. Een gesprek met een vrolijke, levenslustige oud-lerares die duidelijk nog de spreekwoordelijke dag weet te plukken.

‘Het moest gek, anders en vooral niet saai zijn’

Ze draagt een lange sierlijke zomerrok, heeft een gezonde frisse uitstraling oogt jonger dan haar leeftijd (67) aangeeft. In een urenlang gesprek komt de toehoorder ál snel in de stemming dat ‘het leven zo kwaad nog niet is.’ Het woord verveling kent ze niet. Ze maakt beelden, kaarten en is vooral druk met het afronden en inrichten van de onlangs aangeschafte woonboot.

Marjo werd geboren in een groot katholiek gezin in Amsterdam. Zes kinderen en Marjo bezocht na de lagere school de HAVO, gevolgd door de Vrije Leraren Opleiding aan de VU. “Mijn moeder was graag in het onderwijs gegaan, maar dat mocht in haar tijd niet. Daarom stimuleerde zij mij om haar droom waar te maken,” zo vertelt ze.

Waterballet
“Na drie jaar opleiding wilde ik graag aan het werk, geld verdienen. Ik kreeg ook direct vier aanbiedingen en koos voor De Wiekslag. Ik heb daar in alle klassen gestaan, 32 uur per week lesgegeven, dat was het maximum. En toen vroeg een collega of ik haar uren op de avondschool voor haar kon doen. Vooruit dan maar, dacht ik en ik schotelde ze op de avondschool hetzelfde programma voor als de kinderen die ik overdag had. Dus zaten de volwassenen lekker te kleuren en las ik ze verhaaltjes voor. Ook daar maakte ik een waterballet met het bloedsomloopmodel waar veel leerlingen de kleppen omdraaiden zodat het hart ontplofte met heel veel water. De volwassenen vonden dat net zo leuk als de kinderen.”

Marjo heeft vijftien jaar lesgegeven op de Wiekslag. Er zijn vast oud-leerlingen die zich haar als ‘mevrouw Van der Laan’ herinneren. Na een kort huwelijk scheidde ze en ging sindsdien als mevrouw Oort door het Wiekslagleven. Later kreeg ze met haar toenmalige echtgenoot Peter die overleed aan ALS, twee dochters.

Onderscheiden
Eenmaal aan het vertellen, valt er nauwelijks een stilte en passeert een heel leven de revue. “Ik heb altijd al van jongs af aan anders willen zijn, me altijd willen onderscheiden.” Die indruk kregen we al toen we met enkele oud-leerlingen spraken die ons lovend en enthousiast meldden dat het bij mevrouw Oort altijd ‘leuk’ was. Wat bedoelden ze daarmee, denk je nu?

Pannenkoeken
“Ik wilde naast de gebruikelijke leerstof altijd een beetje gek doen. Ja, ik wilde opvallen, het moest gek en anders en vooral niet saai zijn. Zo bakte ik bijvoorbeeld pannenkoeken voor de hele klas. Dat deed verder niemand. Eten bij juf thuis. Ook hadden we lessen over voeding en dan maakten we met twee klassen een lunch van restjes voor de leerkrachten en serveerden dat uit in de docentenkamer.”

Marjo in de docentenkamer tijdens een ‘restjeslunch’

Mislukte olifanten
Maar er moest toch ook iets geleerd worden? “O ja, alleen bracht ik de leerstof vaak op een andere manier. Ik nam de kinderen mee naar buiten en brandde met vergrootglazen gaatjes in het papier om de werking van de zon en de evenaar uit te leggen. Of ik herhaalde de stof met spelletjes als memorie, ganzenbord, locodozen en korte repetities met het boek erbij en wat ik nog maar meer kon verzinnen. En met de examenklas elke vrijdag thee en taart in de les. Saai mocht het in ieder geval nooit worden. Ook gaf ik seksuele voorlichting op mijn eigen manier. Ik kon heel slecht tekenen en daardoor leken de geslachtsdelen die ik maakte meer op mislukte olifanten. Hilarisch natuurlijk. Dus vanaf toen tekende ik voor alles een rondje en schreef ik erbij wat het was.”

Ook liet Marjo de leerlingen van klas 4 een film zien over haar eigen bevalling. “Ik praatte met ze over alles wat ze maar wilden weten.”

Koeienogen
Een oud-leerling herinnerde zich nog dat je niet schroomde zelfs echte koeienogen in je biologielessen te gebruiken. “Ja, dat was zo. Ik haalde dan zo’n 26 ogen bij de plaatselijke slachterij. Het was geweldig. Kinderen zeiden dat ook: ‘dit waren de leukste lessen ooit’, waarbij mijn mooiste ervaring was dat een meisje voor in de klas zei toen de bel ging: ‘o wat jammer de les is alweer voorbij.’ Heerlijk toch zo’n zin voor de juf…”

Zingen tijdens een schoolfeest met vlnr Henny Dop, Ben van Nieuwkerk, Marjo Oort, Jan van der Horst en Magda Leenhouts

Bedreigd
Na vijftien jaar stopte ze met haar werk in het onderwijs. Wat volgt is een verhaal over een min of meer gedwongen afscheid van De Wiekslag na een geschil met de toenmalige directeur. Daarna vond ze emplooi op een school in Amsterdam. “Dat was maar heel eventjes. Ik stond als juf in een tamelijk afgelegen klas tegenover een klas vol jongens en voelde me heel erg bedreigd. Ik heb tegen de directeur gezegd ‘er komt een man bij of ik ben weg.’ Toen ben ik bij mijn man Hein gaan werken. Eerst in de staalconstructie en later in de woonbootservice.”

Rijdende Rechterhand
Maar de twee wilden allebei ook nog wel iets anders van de wereld zien en zijn in 2002 voor een tijdje naar Australië gegaan waar Marjo’s jongste/oudste dochter woont. Ze hebben er rondgereisd en vertrokken daarna naar Zuid-Afrika. “Terug in Nederland startten we een nieuw bedrijf: Uw Rijdende Rechterhand. We woonden in een camper in Amsterdam en reden daarmee het land door om overal klussen te doen. Reparaties, behangen, tegels zetten, schilderwerk. Zo verdienden we ons geld in die tijd.”

Bed&Breakfast
Ook kochten de twee een tjalk uit 1898 die ze opknapten. In 2012 voeren ze ermee naar Stadskanaal waar ze een huis kochten waarin een Bed&Breakfast werd gemaakt voor ‘mensen uit het westen die lekker een paar dagen creatief bezig wilden zijn’. Ze kwamen er zelfs mee in het tv-programma Bed&Breakfast van Omroep MAX.

Land van Maas en Waal
Na Stadskanaal volgde Beneden Leeuwen. Hoe kwam je daar terecht? “Tijdens de coronacrisis hadden we zoveel tijd dat we zijn gaan zoeken naar een plekje voor onze tjalk. We liepen tegen een heel mooi plekje aan in een zijkanaal van de Waal wat we de volgende dag gekocht hebben. Het ligt in een schitterend natuurgebied in het land van Maas en Waal. We kochten een woonboot die gesloopt zou worden maar toch een goede basis had en knapten die op. Deels als eigen woning, deels als appartementen voor de verhuur. Onze tjalk kan daar naast liggen en dan kunnen we zomers varen en in de winter lekker wonen.”

En alsof dat niet genoeg is hebben de twee in Anloo een vakantiehuisje weten te bemachtigen. “Om onze vrienden in het noorden vaker op te kunnen zoeken. De rest van de tijd verhuren we dat voor vakantie.”

‘Wiekslagdames’ met Deanne Jongkind, Elly van den Berg, Tineke van Nieuwkerk, Angela Korenromp, Marjo Oort en Anneke Andriessen en zittend Yvette Flury en Janny van Veldhuizen

Wiekslagdames
Nog altijd is er goed contact met oud-collega’s. “Nog steeds komen we geregeld samen met een groepje Wiekslagdames, waarbij we af en toe leuke workshops doen. Ook zijn ze een keer met echtgenoten een dagje mee wezen varen. Heel gezellig.”

Slotvraag: zou je nog terug willen in het onderwijs? “Het antwoord is nee, want dat kan ik niet meer met die computers enzo. Mijn dochter zit nu in het onderwijs en dat lijkt me echt te moeilijk. Maar ik zou nog wel kinderen willen helpen met wat bijles ofzo.”

Foto’s Arjen Vos en privé archief Marjo Visser-Oort

Tips voor deze rubriek? Mail de redactie: info@aalsmeervandaag.nl

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *





banner_martinez
adv desiree klein
mjk-advies
LJ-de-Vries
S4H
flower art museum
historische tuin
adv-Toneel
banner_martinez
adv desiree klein
mjk-advies
LJ-de-Vries
S4H
flower art museum
historische tuin
adv-Toneel