De meester van toen: Peter Rodenburg

‘Ik had heerlijke jaren op een fantastische school’

Door Leni Paul. De 65-jarige onderwijzer/directeur Peter Rodenburg van de Antoniusschool in Kudelstaart was erg geliefd en werd alom geprezen om de bijzondere aanpak op ‘zijn’ school. De geboren en getogen Kudelstaarter besloot ïn 2019 afscheid te nemen van de school op het moment toen hij, zo zegt hij ons die middag, “het nog leuk vond.”

Een gesprek met een bijzondere man, bruisend van enthousiasme en levenslust en nog vol met dito ideeën. Een splinternieuwe wijk in Kudelstaart. Een paradijselijke plek genoemd naar Jan Lunenburg , de man die verknocht was aan ‘zijn’ Aalsmeer en de natuur. Sinds kort is hier een woonwijk verrezen. Smaakvolle huizen waarin je als bewoner, wonend aan het water met toegang tot de Westeinderplassen, voortdurend een vakantiegevoel moet hebben.

Even komt de gedachte aan wijlen Lunenburg bij ons op. Wonend in zijn simpele behuizing in het plassengebied bij de Uiterweg had hij ongetwijfeld even met de ogen geknipperd…

De opgewekte Rodenburg is een gretig verteller met bijzondere opvattingen over het onderwijs en over het vak dat hij vele jaren heeft uitgeoefend. Hoewel hij niet de naam draagt van Buskermolen, Zethof of Raadschelders, is hij een volbloed Kudelstaarter, zegt hij ons desgevraagd.

“Mijn moeder was een Buskermolen, mijn opa was een Maas. Ik ging naar de Antoniusschool. Die was in 1910 opgericht en heette toen nog Sint Antoniusschool. In april bestond de school 111 jaar. Daarna ging ik naar het Alkwin in Uithoorn en daarna naar de pedagogische academie, vroeger de Kweekschool geheten. Het idee om onderwijzer te worden heb ik altijd gehad, hoewel ik in die jaren ook nog wel eens aan het vak van landmeter of sportleraar heb gedacht. Sportief ben ik altijd wel gebleven en ik doe nog veel aan sport, zoals fietsen en golfen. Ik was net afgestudeerd en kon direct als onderwijzer in dienst komen bij de Sint Antoniusschool. Er was wel een voorwaarde aan verbonden: ik moest komen voetballen bij RKDES.  Ik was sportief, dus dat was geen punt. Toen na enkele jaren hoofd van de school Ger Aartse aan een hartstilstand overleed kreeg ik samen met Nelly van Rijn een gedeeld directeurschap. En daarna was ik de enige in die functie. Het was toen ik er kwam werken een school met zeven leerkrachten, nu zijn het er 70.”

En u bent er nooit meer weggegaan. “Nee, het is een prachtige school. De vrijheid die we er hebben. De goede, grote ploeg van leerkrachten. Ik kreeg toen ik kwam de derde klas, die nu dus groep vijf heet. Een aantal van die kinderen zie ik nog steeds.”

Rodenburg trouwde, zijn vrouw is eveneens onderwijzeres en nog steeds als zodanig werkzaam. In het begin woonde het echtpaar in een caravan aan de Kromme Mijdrecht, maar kon al snel naar Kudelstaart verhuizen. Het echtpaar reisde veel en werd benaderd door het de Nederlandse Onderwijs Bond, een organisatie die zich inzet voor het onderwijs in de Nederlandse taal aan elders in de wereld  gevestigde landgenoten.

“Ik kon bijvoorbeeld in Djakarta of op Sint Maarten komen werken, Nee, we hebben het niet gedaan. Een wat truttige gedachte, maar we hadden een gezin en wilden zekerheid. We hebben wel altijd in onze vakanties veel gereisd, van avonturen gehouden. Zo heb ik eens meegedaan aan de Challenge Amsterdam-Dakar. En we zijn veel naar Afrika gegaan. Daar woont mijn broer en we bezochten heel veel landen in en rondom Afrika, zoals Namibië, Madagascar en veel andere landen.”

Rodenburg maakte diverse veranderingen mee met ‘zijn’ school. De Sint Antoniusschool liet het woord Sint uit de naam vallen, het gebouw waar hij zelf als kind naar school ging werd Antoniusschool. De school verhuisde in 1976 van Kudelstaartseweg naar de Mijnsherenweg, Op de plaats van de eerste school is nu de huizenwijk Antonius Hof. In 2009/2010 verscheen het smaakvolle gebouw in De Rietlanden en werd een alom geroemde school voor basisonderwijs.

Dan volgt enthousiast en gedreven uitleg over het belang van de vrijheid van godsdienst en het nut van het schrappen van het uit 1917 stammende wetsartikel 23.  Rodenburg is een gedreven spreker die boeiend en met jeugdig enhousiasme over het onderwijs in het algemeen en over zijn visie daarop kan vertellen. “We hadden en hebben op de Antoniusschool leerlingen van diverse gezindten. Achthonderd kinderen uit vijfhonderd gezinnen. Ik heb altijd goed met de leerlingen, de ouders en met ons schoolbestuur kunnen opschieten.”

Hart hebben voor kinderen van alle gezindten, voor de diversiteit, voor de individuele aanpak, het oog hebben voor de specifieke eigenschappen van elke leerling, Rodenburg heeft het altijd van groot belang gevonden. “Je hebt als directeur met een breed scala van zaken te maken. Mijn taak was weliswaar  die van dirigeren, Maar het is geen baan die je half kan doen. Ik had als directeur veel contact met de leerlingen.“

Rodenburg is een belangwekkend causeur en gesprekspartner en veel onderwerpen buiten Het Onderwijs passeren deze middag in de lichte, zeer smaakvol ingerichte woning, de revue. “Mijn ideeën sluiten in veel opzichten wel aan bij de nieuwe partij VOLT. Er wordt in deze tijd zoveel gediscrimineerd. Dat is merkbaar in de hele maatschappij. Ook onder de ouders die je op de ouderavonden spreekt. Men wil toch liever dat een kind piloot wordt dan vuilnisman. Bijlessen die kinderen moeten volgen, het streven naar beter en hoger, dat kan een enorme druk geven op zo’n kind.”

U was gestopt op het moment dat u het nog leuk vond, zei u. En nu? “Ja, dan stop je en dan komen ze op je af. Ik heb nu een klus in Nunspeet bij het speciaal onderwijs. Wat ik daar al direct zie is dat er minder regelgeving moet komen. Dat geldt trouwens voor het gehele onderwijs en ook ver daar buiten, in de maatschappij. De hele maatschappij is namelijk doordrenkt van regelgeving en voorschriften. Dat moet worden versimpeld en zeker geldt dat voor het speciaal onderwijs. Ik had die opvatting trouwens ook al toen ik nog in functie was op de Antoniusschool  Zo zijn we eens met een groep van 55 leerkrachten naar Zweden geweest, een land met een geheel ander onderwijssysteem. We kregen een goede indruk daarvan. De leerkrachten hebben op de fiets verschillende scholen bezocht en we zijn heel enthousiast teruggekomen. Het schoolsysteem in Zweden is minder prestatiegericht dan bij ons en de door de overheid betaalde lunch wordt op school genuttigd. Ook is er een door de overheid geregelde schoolbus, om maar iets te noemen. Het was een nuttig reisje.”

Geen pijn  in ‘t hart toen u bewust afscheid nam van uw school waaraan u zo lang verbonden was? “Nee. Ik ben alle 31 groepen in twee dagen afgegaan. Waarom stapt u nu op, zo werd me overal veelvuldig gevraagd. En mijn antwoord was dan steevast: omdat ik het nu nog leuk vind.”

Velen en zowel ouders en leerlingen, noemden uw enthousiasme bij het realiseren van de jaarlijkse musical aan het eind van het schooljaar. “Ja, dat waren hoogtepunten. Wat ook opviel dat ook onze ouderavonden altijd heel goed werden bezocht, er kwamen toch wel zo’n driehonderd ouders.”

Lege dagen zijn er niet voor de levendige en enthousiaste oud-directeur. “Nee, ik heb naast mijn bezigheden in Nunspeet de sport. Onder andere fiets ik nog steeds veel. Deze week weer even heen en terug naar Brabant gefietst.”

Gebruikelijke vraag aan de thans in ruste zijnde onderwijzers/leraren/directeuren: zou u op dit moment nog het onderwijs ingaan? Veelvuldig kregen we op die vraag  het antwoord, nee, kinderen zijn zo veranderd.

Rodenburg: “Nee, de kinderen zijn niet veranderd, maar wel alles er omheen. Kinderen van nu krijgen te veel impulsen en dan denk ik aan de televisie, de sociale media, het verwachtingspatroon. De ouders verwachten te veel, juist hún verwachtingspatroon ligt te hoog. Of ik weer onderwijzer zou worden? Nou, misschien dan als sportleraar. En wat ik terugkijkend op mijn loopbaan als  hoogtepunt heb gezien? Dat zijn er twee. Het eerste is mijn afscheidsfeest. Die heettte de P-week. De Peterweek waarin van alles was georganiseerd. En ook een hoogtepunt was de bouw van onze prachtige school, dat is een schitterend  gebouw geworden.”

Foto’s Jaap Maars en archief familie Rodenburg
Eerder in deze serie:
Lisette Visser-Moleman
Bert van Duijn
Andre Mosselman
Wil Jore-Spaargaren
Hélène Homan
Han Jongkind
Minke de Vries-Hania
Anke Spaargaren-Meester
Robert van Unen
Johan en Erna Knoop
Tips voor deze rubriek? Mail de redactie: info@aalsmeervandaag.nl