De juf van toen: Marian Vrolijk-Leen

Ze leerden je liefde voor lezen. Lieten je zien hoe je moest rekenen met breuken en vertelden hoe de Napoleon de slag bij Waterloo verloor. In het 25e deel van onze serie over de juf of meester van toen spreken we met Marian Vrolijk-Leen, de voormalige juf van onder meer de Floraschool en De Brug.

Leerkracht beticht van heimelijk snoepen in de les

Door Leni Paul. Je zou Marian Vrolijk-Leen een gretig vertelster kunnen noemen, een sprankelende vrouw die met jeugdig enthousiasme terugkijkt op haar werkzaam leven in het onderwijs. Ze heeft een brede belangstelling en ook het interieur in de knusse woning aan de Aalsmeerderdijk weerspiegelt haar vele hobby’s waaronder muziek, lezen en knutselen.

Bij velen in Aalsmeer is ze nog bekend als ‘de dochter van meester Leen uit Aalsmeer-Oost”. Ze werd geboren naast de openbare school in Aalsmeer-Oost. “Mijn vader komt uit de Haarlemmermeer, was onderwijzer en solliciteerde in 1956 in Hoornaar bij Gorinchem waar ik ben geboren. Mijn vader was daar hoofdonderwijzer van een kleine school. De klassen 1, 2 en 3 zaten bij een juffrouw, 4, 5 en 6 vielen onder mijn vader. Ik ging na de lagere school naar de rijks-HBS in Gorinchem en daarna naar de Juliana van Stolberg Kweekschool.”

‘Daar krijg je spijt van’
Was het vanzelfsprekend, dat je, net als je vader, het onderwijs in zou gaan? “Ik wilde kleuterjuf worden, maar mijn vader zei: daar krijg je spijt van. Je moet dan honderd keer met de kinderen naar de wc. In 1968 verhuisden we van Hoornaar naar Aalsmeer waar mijn vader meester Buisma opvolgde als hoofd van de openbare school in Aalsmeer-Oost. Ik ben toen verder gaan studeren aan de Rijkskweekschool in Haarlem en behaalde daar mijn examen. Ik kwam toen in 1970  als juffrouw bij mijn vader op school.”

Fijne ouders
Oud-leerlingen herinneren zich jou als een zeer muzikale juf. “Ja, muziek en creatieve vakken en sport, ik heb me er altijd graag mee beziggehouden. De school in oost stond er ook onder meester Buisma al om bekend dat er veel aan creativiteit en sport werd gedaan en vrijwel iedereen zat ook wel bij de handbal. Er werden op de school ook veel handbalprijzen behaald. En ook waren er veel fijne ouders, die altijd bereid waren mee te werken aan de diverse activiteiten.”

Invallen
Jijzelf blies, zo is bekend, ook een flink partijtje mee bij Aalsmeers Harmonie. “Ja, muziek heeft tot vandaag nog altijd een belangrijk deel van mijn leven uitgemaakt. Naast mijn functie als onderwijzeres gaf ik ook les aan de plaatselijke muziekschool. In 1976 overleed mijn vader en in dat jaar trouwde ik met buurtgenoot Peter Vrolijk. De school onder leiding van meester Huizer was al eerder naar een nieuwe vestiging in Plan Blom gegaan. Samen met mijn man en inmiddels geboren zoon Jan Pieter verhuisde ik naar de Aalsmeerderdijk waar we nog steeds wonen.”

En bleef je les geven op de school in Oost? “Nee, ik ben gaan invallen op de Flora LOM-school die in mijn oude lagere school was gevestigd. Ook ging ik parttime werken op de school in Rijsenhout en soms in Kudelstaart. Ik ben tot mijn  65e voor de klas blijven staan en altijd met veel plezier.”

Muziekles
Zoals al gezegd heeft muziek van jongs af aan een grote rol gespeeld in je leven. “Ja, ik heb jarenlang les gegeven aan de muziekschool in de vakken algemene vorming, ik gaf les in blokfluit, gitaar, piano en hoorn. Van mijn achttiende tot aan mijn zestigste was ik lid van Aalsmeers Harmonie waar ik hoorn speelde. Ook speelde ik drie jaar banjo bij de Denim Only Blues. Ik kan me het leven zonder muziek nauwelijks voorstellen.”

Naast je vak in het onderwijs en de bezigheden in de muziek was er ook nog het kerkenwerk. “Ja, van 1970 tot 1985 heb ik me altijd bezig gehouden met het jeugdwerk, zondagsschool en clubs in Aalsmeer-Oost en Rijsenhout.“

Tesselschade
Ook het volwassenenonderwijs liet je niet onberoerd. “Ik heb ook Nederlandse taallessen gegeven bij de Stichting Welzijn Buitenlanders. Toen de Stichting werd opgeheven ben ik zelf doorgegaan met het geven van lessen aan buitenlanders en dat doe ik tot vandaag. Ik vind het leuk en dankbaar werk.”

Haar brede belangstelling bracht haar ook in contact met de stichting Tesselschade Arbeid Adelt waarvoor ze al meer dan 30 jaar schilderwerk en handwerk verricht voor de winkels. Ze legt uit: “In de Frans-Duitse oorlog van 1870 voelde een aantal dames uit de wat je toen noemde, betere kringen zich geroepen om zich in te zetten voor de vele vluchtelingen. Handwerken was hun hobby, er kwamen verkooppunten en winkels en tot op de dag van vandaag kun je in diverse    steden in ons land daar nog steeds fraaie handgemaakte kleding en voorwerpen kopen. Ik handwerk graag en ik vind het een mooie instelling met een goed doel.”

Snoepen in de klas
Marian kijkt nog graag terug op haar jaren in het onderwijs en ze toont ons een uit 1973 daterend exemplaar van de Aalsmeerder Courant. Die kwaliteitskrant verscheen in die jaren drie keer per week en werd drie maal bekroond met het predikaat ‘Beste huis-aan-huisblad van Nederland’. In Marians’ exemplaar van de krant een verslag van een ouderavond van de openbare school in Oost waarin onder meer als agendapunt was vermeld: wel of niet snoepen in de klas.

Marian: ”Ja, de zeventiger jaren. Er gebeurde veel. De vrouwenemancipatie, het terugdringen van het snoepen, waarbij een van de leerkrachten werd beticht van het heimelijk in de klas genieten van een puntzak vol snoepgoed. Echt een tijdsbeeld.”

Nu terugkijkend op je lange loopbaan: hoe zou je die willen omschrijven en  zou het je nu nog aantrekken in de huidige tijd voor de klas te staan? “Als ik het lichamelijk nog aan zou kunnen, ja, ik vond het een mooi vak.”

Volgens het nieuws van deze week is er een groot gebrek aan leerkrachten en ook zou het huidige onderwijs  graag meer zogenaamde zij-instromers willen binnenhalen. “Vaak zeer bevlogen mensen die bereid zijn zich met extra inspanning te willen inzetten voor het onderwijs. Maar alle administratieve rompslomp schrikt menigeen af.”

Foto’s Jaap Maars en privé archief Marian Vrolijk-Leen.