De juf van toen: Els Bijnen

Door Leni Paul. Aanvankelijk koos ze niet voor een loopbaan in het onderwijs. Ze was er echter tot haar pensioen wel in werkzaam. En met veel enthousiasme laat ze ons weten zeker weer voor het zelfde vak te kiezen. Een gesprek met Els Bijnen, oud-lerares op de Middelbare Tuinbouwschool Aalsmeer. Een heerlijk huis op de hoek Ophelialaan en de Hortensialaan waar duidelijk de hand van een architect betrokken is geweest.

“Inderdaad, beaamt echtgenoot Gert Wentzel, “de zoon van architect Wiebenga heeft dit huis ontworpen. Diens vader ontwierp in de jaren twintig onder meer de plaatselijke Ulo-school, de nijverheidsschool voor meisjes, later Tienerterp geheten en ook het witte huis van mijn ouders.” Het huis van Els en Gert geeft uitzicht op een bescheiden tuin. Binnen is er onder meer een heerlijke bibliotheek waarin beide echtelieden, elk op hun eigen deel, hun voorliefde voor literatuur in de breedste zin kunnen botvieren.

Secretaresse
Els Bijnen is een enthousiast en openhartig vertelster die opgroeide in Eindhoven. Ze doorliep het Catharinalyceum in haar woonplaats en koos daarna voor een secretaresse-opleiding. Eigen keus? “Ik had wel Nederlands willen gaan studeren maar daar had ik niet de juiste opleiding voor. Dus toen koos ik de secretaresseopleiding bij Philips en daar moest je dan een contract tekenen dat je tot je 21^e bij Philips zou blijven werken als secretaresse, omdat de opleiding gratis was. Ik weigerde dat contract te tekenen en moest bij personeelszaken komen. Mij werd toen een beroepskeuzetest aangeboden en daar kwam uit dat ik beter kon gaan studeren. Met een Middelbare Meisjes School als opleiding was dat niet eenvoudig. Ik ben MO Nederlands gaan doen in deeltijd en werkte halve dagen in een boekwinkel. En ik schreef boekrecensies voor de Eindhovense Krant. Inmiddels had ik een vriendje die studeerde in Delft aan de Technische Universiteit. Ja, toen ben ik gaan samenwonen en trouwen en woonden we in Delft. Ik heb er twee jaar een baantje gehad als secretaresse.”

En wanneer kwam Aalsmeer in zicht? “Na zijn afstuderen kreeg hij een baan bij Fokker en een woning in de Hornmeer. Na Fokker werd het de IBM in Uithoorn en wij kochten een huis in de Beethovenlaan. Het beviel ons goed in Aalsmeer. We kregen twee zoons. Na de gebooorte van de jongste dacht ik: wat nu? De studie weer opgepakt. Dat kon op de Vrije Universiteit. Eerst MO-A, dan was je bevoegd om les te geven. Toen MO-B in Utrecht, daarna doctoraal weer aan de VU.”

Ordeproblemen
Maar hoe kwam je in contact met de Middelbare Tuinbouwschool waar je veel jaren aan verbonden ben geweest? “Mijn studiegenoot Han Kok gaf daar les. Hij vroeg of ik geen zin had om gecommitteerde te zijn bij examens, dat zou zijn werk wat verlichten, want hij had te veel lesuren. Dat vond ik heel erg leuk. Na de examens werd er gevolleybald en daar deed ik enthousiast aan mee. Zo leerde ik mijn huidige echtgenoot Gert kennen die gymnastiekleraar was. De directeur van de tuinbouwschool, de heer Veenstra, drong er erg op aan dat ik daar lessen van Han Kok zou gaan overnemen. Maar ik weigerde. Ik was ingevallen op de plaatselijke Mavo zonder enige onderwijservaring en dacht: dit nooit. Voor mijn gevoel had ik ordeproblemen Studeren, leuk. Maar lesgeven kan ik niet.”

Veel veranderd
Ze vertelt dat directeur Veenstra zich niet liet afschepen. Hij verleidde haar tot enkele lesuren en met het lesgeven is het toch nog goed gekomen. “Ja en ik kende intussen enkele leraren en bij examens was me al opgevallen dat dit type leerling veel gemotiveerder was dan de kinderen op de Mavo, ze waren dan ook al zeventien tot negentien jaar en hadden hun keuze gemaakt. Uiteindelijk heb ik 23 jaar op de Middelbare Tuinbouwschool gewerkt. Door de tijd is er veel veranderd. Twee fusies, een heel andere lesaanpak door het certificatensysteem. Er werden nieuwe richtingen ontwikkeld zoals vergadertechnieken, offertes schrijven, begeleiden van personeel. Helaas werd het literatuuronderwijs wegbezuinigd, stiekem besteedde ik daar toch aandacht aan in de bloemsierkunstafdeling, ging ik cursussen geven in het bedrijfsleven, waardoor ik veel inspiratie opdeed die ik weer terug kon brengen in de lessen. Heel leuk was ook de tijd van de bloemengala’s, ik heb nog steeds contacten met leerlingen uit die tijd.”

Veranderingen
Je kan rustig stellen dat langzamerhand veel oudere kwekers ‘de tuinbouwschool’ niet meer als zodanig zien. Voor hen veranderde de school in een instituut met veel ambtelijke regels en met een breed spectrum aan vakken die niet direct gelieerd meer zijn aan het kweken van bloemen en planten. De naam veranderde diverse keren en dat menig kweker soms het spoor bijster werd als hij zoon of dochter toevertrouuwde aan ‘de Aalsmeerse Tuinbouwschool’ is niet onbegrijpelijk.

Els ontkent mijn opmerking niet. “Maar ik heb er een heerlijke tijd gehad. Gert en ik waren in die tijd allebei getrouwd. Ik ben in 1982 gescheiden, Gert werd in 1984 weduwnaar. Zijn vrouw Joke was een oud-collega, ook gymnastieklerares op de tuinbouwschool. Sinds 1985 trokken Gert en ik veel samen op. In 2003 ben ik met pensioen gegaan. Na onze pensionering zijn we veel en intensief gaan reizen. We vervelen ons geen moment. Gert is met een groepje vrijwilligers actief voor Oud Aalsmeer en ik verveel me ook nooit.”

Ophelia aan de Poel
Een eufemisme, want jij bent druk met leesclubs, bezoekt concerten, tennist, bridget, doet aan volleybal en bent lid van een sportclub. En ook Kunst&Cultuur Aalsmeer had lange tijd je aandacht.“Ja, voor KCA heb ik me lange tijd ingezet. Er gebeurde veel. Legendarisch was in 2004 het spektakel ‘Ophelia aan de Poel’, met onder meer de Dogtroep, georganiseerd door KCA. Het werd een goed bezocht evenement, heerlijk om te doen. Nee, ik heb een fantastische tijd gehad.”

Slotvraag: zou je, als je nu jong zou zijn, weer voor een baan in het onderwijs. “Ondanks de moeilijke start op de Mavo zou ik weer voor dit vak kiezen. Mijn periode als lerares op de Middelbare Tuinbouwschool, Florenscollege, Wellantcollege en nu Yuverta was fantastisch.

Foto’s Jaap Maars en privé-archief Els Bijnen

Lees ook de verhalen van: