Hoe woont het er eigenlijk…? Stationsweg 14

Door: Leni Paul. (Bevat video) Een huis aan de rand van het centrum. Ooit het onderkomen van de ABN/AMRO Bank maar sinds tientallen jaren het sfeervolle onderkomen van Paul en Scarlette van der Laarse. Na diverse verbouwingen behield het toch iets van ‘de charme van toen.’ Het verkeer rondom het huis nam behoorlijk toe, maar de huidige bewoners genieten toch dagelijks volop van hun woning. “Als we in de kamer zitten horen we er niets van.”

Pauls wieg stond in Aalsmeer. Om precies te zijn in de Zijdstraat. Die van Scarlette was hier verder vandaan en wel op het Franse eiland Corsica. Hoewel die middag hun woonhuis centraal zal staan in ons gesprek willen we toch nog aandacht schenken aan de Nederlands/Franse combinatie van het echtpaar, inmiddels 56 jaar getrouwd.

Maar eerst over het huis, ontworpen door de Aalsmeerse architect Berghoef. Het was ooit het onderkomen van Piet Kaptein, gemeente-ambtenaar/secretaris, op oude afbeeldingen te zien als een markante figuur met een indrukwekkende snor. Volgens Aalsmeerkenner Hans Alderden van Oud Aalsmeer was Kaptein een bekende dorpeling, blies hij zijn partijtje mee bij de fanfare en was hij op foto’s steevast afgebeeld met zijn hondje.

Deftige bank
Veel later verkocht Kaptein het pand aan de AMRO-bank die het huis verbouwde tot een prestigieuze vestiging. Omdat de huidige eigenaar ons liet weten dat nog steeds authentieke onderdelen van de in die tijd wat ‘deftige bank’ (later gefuseerd met de ABN)  intact had gelaten was mede daardoor onze nieuwsgierigheid gewekt en zochten we de familie Van der Laarse op.

Twee voordeuren, de ene aan de zijkant, de andere verscholen tussen het groen en via een mooi betegelde gang komen we in de ruime huiskamer. Eerste aandachtstrekker: in manshoge cijfers het getal 80, verwijzend naar de recent gevierde tachtigste verjaardag van de gastheer.

“Voor we hier kwamen hebben we op diverse plekken in Aalsmeer gewoond,” zeggen Paul en Scarlette en er komt een kleine opsomming: Clusiusstraat en Berkenlaan en in 1994 viel het oog op de huidige woning aan de Stationsweg. “De ABN/AMROBANK zette het te koop en het huis beviel ons direct, hoewel er natuurlijk veel veranderingen aan moesten plaats vinden.”

Rust in de woonkamer
We krijgen een rondgang door het ruime huis gelegen aan de drukke Stationsweg. Te druk en ook lawaaierig, dachten we aanvankelijk, maar gezeten in de ruime eet-en zitkamer is nauwelijks een geluid te horen, althans niet van het passerende verkeer aan de voorkant. We krijgen een kijkje in de keuken waar driedubbelglas wel zicht geeft op het passerende verkeer, maar het geluid vrijwel buiten sluit.

Dat de komst van de Lidl niet direct door de familie Van der Laarse werd toegejuicht ligt voor de hand en dat de naam van de Rabobank deze middag ook veelvuldig valt is begrijpelijk. Inmiddels is het echtpaar gewend aan de nieuwe situatie. Scarlette: ”O, ik ben best blij met de Lidl zo dicht bij. In 65 stappen ben ik er binnen.“

Trouwens, behalve over het van bank tot gerieflijk verbouwde huis wordt ook diepgaand de plaatselijke politiek besproken. Dat is bijna onontkoombaar: tenslotte maakte de gastheer lange tijd deel uit van de Aalsmeerse gemeenteraad en was hij van 1996 tot 2002 parttime wethouder. Het is wellicht een reden om nog eens terug te komen voor een andersoortig gesprek.

Die middag doen we het wat de politiek betreft met Pauls opmerking “De politiek is niet mijn stiel…”

Loodzware kluisdeur
Nu de rondgang door het huis, waar in de gang op de nog originele marmeren vloer een fraaie bidstoel en een mooie antieke tafel staan. Op de vloer wordt ons gewezen op sporen op het marmer. “We hebben die sporen laten zitten, hier stonden de balies in de bank verankerd.”
In de hoek van de gang een deur waarachter een trap naar beneden leidt. Behalve als opslagruimte doet de ruimte nu onder meer dienst als wijnkelder.

“Toen we hier kwamen hebben we de kelder helemaal laten uitgraven. Een enorme klus, we hebben er nu onder meer een kleine wijnvoorraad in.”

En dan in een zijkamertje… de langverwachte en loodzware kluisdeur. Met veel moeite kunnen we hem openen en met die handeling krijgen we even het echte bankgevoel, zijn we in de wereld van het grote geld en hebben we bewondering voor de inventieve handelingen van de Aalsmeerse bouwer/architect die bij de verbouwing betrokken was.

Muren van gewapend beton
Paul: “Ja, het was een enorme klus. Er moesten bij de verbouwing drie dikke muren van gewapend beton worden verwijderd, het totale gewicht daarvan was veertigduizend kilo.” Waar eerst de nachtkluis was, is nu de WC, vertelt Paul, “ooit kon je er geld storten, nu stort er water.”

Vraag aan de gastheer/vrouw: Heeft de metamorfose van bank naar woonhuis wel eens bij omstanders/voormalige klanten van de bank voor verwarring  gezorgd? Paul: “De winkeliers hier uit het dorp waren gewend de opbrengst van de dag even in een enveloppe in de brieven/kluisbus te deponeren.” Scarlette: ”mensen hebben nog wel heel lang geprobeerd hier te parkeren om even naar het postkantoor te gaan.”

In de kamer is de achterwand van de kluis vernuftig verwerkt en kun je je nauwelijks voorstellen dat hier veel jaren ernstige, pecuniaire zaken werden afgehandeld. Je wordt nu afgeleid door kunst aan de wand van onder meer Coq Scheltens en ook door fraai schilderwerk van de hand van de broer van de gastvrouw, die als Franse huisarts enkele jaren geleden in ons Oude Raadhuis succesvol heeft geëxposeerd.

Rozenstruik vol herinneringen
En dan wordt het tijd voor de grote, verzorgde achtertuin. Aan het eind daarvan met uitzicht op de doorgang naar de Kleine Poel ligt een bescheiden bootje waarmee, komend uit huis, tochtjes kunnen worden gemaakt. We krijgen een gedetailleerde rondgang door de tuin met daarin veel bijzondere rozen. Een fraaie roze kruising draagt de naam Mathildette, zo vertelt de enthousiaste gastvrouw: ”Een rozenstruik vol herinneringen uit de jeugd van mijn vader. Hij nam de roos mee uit zijn dorp en noemde hem Mathildette. Alle kinderen en kleinkinderen hebben deze struik. Later is Huub Smelt van Belle Epoque de sporen nagegaan van deze roos en de echte naam blijkt la belle Marseillaise te zijn.”

Makelaartje op het dak
Paul blijkt meer van de andere historische details in de tuin te zijn. Niet zo verwonderlijk, hij maakte immers vele jaren deel uit van het bestuur van de stichting Oud Aalsmeer. Hij wijst ons op een houten ornament boven op de ruime schuur in de tuin. “Dat is een zogeheten makelaar, ontworpen door Jan Lunenburg.”

Een leuke vondst want nu treft het dat het Lunenburgmakelaartje op de schuur ook symbool zou kunnen staan voor het beroep van Paul die destijds na opleiding Ulo en VWO Ignatius College koos voor het beroep van huizenverkoper. “Ik ben inmiddels al vijftig jaar als makelaar gevestigd en mijn zoon zit ook in de zaak. Na diverse vestigingen in Aalsmeer te hebben gezeten, zitten we al weer bijna 30 jaar aan de Stationsweg en hoef ik alleen maar over te steken en ik ben op het werk.”

Op slag verliefd
De gastheer gaf eerder te kennen een geboren en getogen Aalsmeerder te zijn, voor de charmante gastvrouw Scarlette ligt dat duidelijk anders. Haar wieg stond op Corsica en de liefde bracht haar naar Aalsmeer. Als jong studente in de Engelse taal aan de Universiteit van Montpellier ontmoette ze Paul tijdens een zomervakantie en het was, zo zegt ze, ‘coup de foudre’, op slag verliefd.

Er werd getrouwd en er kwamen vier kinderen, de meisjes Stephanie, Valerie, Santa en zoon Derk. De laatste is werkzaam op het makelaarskantoor. Vraag aan Scarlette: een cultuurschok als jonge vrouw naar het nooit eerder bezochte Nederland te komen en je daar te vestigen?

Wennen op culinair gebied
Ze antwoord direct in vrijwel accentloos Nederlands: “Ja, vooral op culinair gebied was het wennen. Ik haalde stokbrood bij bakker Van de Beukel, dat had hij voor mij willen bakken maar het leek helemaal niet op het Franse brood. En ook bij de slager stond ik voor verrassingen, het vlees wordt hier heel anders behandeld en ook anders gesneden dan in Frankrijk. Maar ik ben meteen Nederlands gaan leren en voelde me al snel thuis.”

Kijkend vanuit de tuin naar de achterzijde van het huis verklaren beiden gelukkig te zijn in hun huis en ruime tuin.

Laatste vraag: jullie zijn zeer trouwe gasten van overburen banketbakkerij Müller. Terwijl jullie eigen moderne koffieapparaat in de keuken op slechts enkele stappen afstand staat zitten jullie dagelijks hier samen aan de koffie.

Scarlette:”O ja, je kan ons daar om negen uur ‘s ochtends en vier uur ‘s middags vinden. Soms komt ook onze zoon even aan. Tja, het was ook de gewoonte van mijn moeder, waarschijnlijk iets echt Frans, en die gewoonte houden wij er ook in.”

Foto’s en video Arjen Vos, zie de vorige verhalen in deze serie onder de advertentie van Antenna