Hoe woont het er eigenlijk..? Deel 19: Mijnsherenweg 33

Dat pittoreske huisje verstopt achter een bomenrij, die vrijstaande villa langs een lange laan. Of een appartement op drie hoog in het centrum. We kennen ze allemaal wel; die huizen waarvan je denkt: hoe woont het er eigenlijk? Vandaag gaan we op bezoek bij Cor en Marthy Zuurbier, wonend in een opvallende rondvormige woning aan de Mijnsherenweg.

“In 1967 werd ik zelfstandig kweker. Eerst anjers, maar ik ben al snel op rozen overgegaan” zegt de nu 75-jarige kweker die zich sinds twee jaar samen met zijn vrouw Marthy inwoner van Kudelstaart mag noemen. Dat we hem en zijn vrouw nu voorstellen in onze ‘Huizenserie’ heeft te maken met onze nieuwsgierigheid naar dit huis op de Mijnsherenweg dat met zijn onalledaagse vormen de aandacht trekt.

Rietveld
Het zal dus in deze reportage niet gaan over de succesvolle loopbaan in de agrarische sector en dan met name de rozen waarover de praatgrage Noord-Hollander graag uitweidt. Het bijzondere woonhuis dat zo’n twintig jaar geleden door architect Paul Breddels in de Rietveldstijl werd ontworpen en gebouwd en dat lange tijd werd bewoond door dochter Judith staat centraal. Het woongedeelte is boven, de slaapvertrekken beneden. “Zo kunnen we heel mooi over de omgeving uitkijken,” aldus Cor.

Cor en Marthy Zuurbier trokken hier twee jaar geleden in, nadat het huis even zovele jaren jaar leeg had gestaan.

“Dochter Judith heeft een rozenveredelingsbedrijf in Kenia, van Kleefroses, zoon Joost heeft het rozenbedrijf Bilashaka, eveneens in Kenia en woont daar al vele jaren met vrouw Ingrid en de kinderen. Wij besloten na veel jaren in dit huis te trekken, naast de plek waar dochter Roos haar kantoor en uitpakbedrijf van rozen uit Kenia heeft,” vertelt Cor.

Het wonen in Kudelstaart bevalt goed, zo vinden de echtelieden.

Cor: “Ik kende en ken hier door mijn vak natuurlijk al veel mensen, was betrokken bij de tuinbouworganisaties. Inmiddels maakt dochter Rosaline ook deel uit van de Raad van Commissarissen van FloraHolland. Onze vroegere woonplaats Heerhugowaard was inmiddels ook niet meer het dorp dat het ooit was. Toen ik daar geboren werd telde de gemeente 5000 inwoners, inmiddels zijn het er 60.000, maar we hebben er altijd met plezier gewoond.”

Smaakvol
Een huis met tien ruime vertrekken en we beginnen het gesprek in de moderne keuken waar, zo als ook door de latere rondgang van het huis zal blijken, de inrichting, de kleurstelling en het meubilair met zorg zijn gekozen. Er is, volgens Marthy, ook best veel meegenomen uit het huis uit Heerhugowaard. En zorgvuldig zijn oudere en moderne elementen samengevoegd tot een smaakvol geheel.

Kerststallen
Het echtpaar dat veel heeft gereisd, nam ook bijzondere kenmerkende souvenirs mee. Opvallend is de grote verzameling kerststallen verspreid door het huis opgesteld. Een liefhebberij van de vrouw des huizes die ons uitgebreid toelichting geeft over de juweeltjes die er op dit gebied blijken te bestaan.

Marthy: ”Er is ook veel meegenomen uit ons andere huis, maar ja, uiteraard moest er ook wel in deze ruimte hier veel worden aangeschaft. We zijn wel een jaar bezig geweest, reden dagelijks heen en weer. We hadden gelukkig geen haast.”

Futuristisch
Beiden beklemtonen dat de lichtval, die in elk vertrek op diverse momenten van de dag  binnenvalt het woongenot verhoogt. De twee zijn duidelijk zeer creatief. In de (uiteraard) ruime woonkeuken vraagt het keukeneiland met een bijzonder werkblok en een ingenieuze afvalkoker de aandacht, de soberheid van het mooie materiaal doet rustgevend aan. De afzuigkap oogt als een futuristisch voorwerp. Dan komen we via een gang in de riante huiskamer.

Blauwe piano
Marthy: ”Prachtig natuurlijk, zo’n ruimte, maar toen we voor het eerst kwamen dacht ik, deze ruimte en zo hoog, dat zal wel galmen. Het dak hier loopt van vier tot twee en een halve meter hoogte. Thuis in Heerhugowaard had ik een piano, maar in zo’n holle ruimte musiceren leek me niet fijn. Dus in ieder geval hebben we lange gordijnen gekocht.”

Cor: ”De piano uit ons oude huis hebben we verkocht en toen zijn we terecht gekomen bij pianohandel Ypma. Daar hebben we een blauwe vleugel gekocht en die klinkt hier prachtig. Het is een heel bijzondere piano, er bestaan maar enkele van deze Steinway en hij past hier goed, want blauw is ook altijd de bedrijfskleur van ons rozenbedrijf geweest en is dat nog steeds. Weet je dat deze piano ook zelfspelend is?”

Op ons verzoek laat Marthy, die dagelijks graag musiceert ons een stukje Bach horen. Figuurlijk worden we ineens van een Kudelstaartse huiskamer verplaatst naar een riante concertzaal. Rondom ons ook hier weer volop licht van alle kanten en een overdaad aan bloeiende en groene planten.

Mediterraan
Wat in alle vertrekken opvalt is de combinatie van oudere meubels en voorwerpen en de nieuw aangeschafte. Met zorg is alles gekozen. Marthy: ”Ja, we hechten toch ook aan dingen uit het verleden en daarom is er die combinatie gemaakt.“

Het huis telt zes gerieflijke slaapkamers. Ruimte genoeg wanneer kinderen en kleinkinderen uit Kenia komen logeren.

In de lichte badkamers en toiletten prachtige Portugese blauw/witte tegels. Je krijgt direct een mediterraan vakantiegevoel. Op de bedden bijzondere spreien, speelse staaltjes huisvlijt van Marthy.

“Ik heb in het jaar dat we dagelijks van Heerhugowaard naar Kudelstaart reden, iedere dag in de auto zitten breien. Ik kan moeilijk stilzitten en zo heb ik al die stukjes bij elkaar gebreid. We gaan regelmatig naar Kenia en daar zit ik ook graag te breien.”

Grand cru
Ook al woont het echtpaar boven, aan een tuin mocht het uiteraard niet ontbreken en zo kunnen de bewoners en hun bezoekers op twee ruime terrassen met veel bloemen en planten vrijelijk het buitengevoel ondergaan.

Beneden, grenzend aan het bedrijf van dochter Rosaline, krijgen we een lesje wijn maken. In een afzondelijke ruimte experimenteert Cor Zuurbier en we zien reikhalzend uit naar een ‘grand cru’ van deze inwoner van Kudelstaart. Wie zijn successen als rozenveredelaar kent twijfelt er niet aan of het zal de 75-jarige Zuurbier lukken hier een smakelijke wijn te ontwikkelen.

Uit het gesprek tijdens de rondgang door het huis maken we op dat bij veel onderdelen en details bij de bouw de eigen inbreng van de bewoners van belang is geweest.

Bij ons afscheid wijst Zuurbier ons nog op de buitenmuren van de woning.

“Blauw en wit. Deze stenen zijn eigenlijk straatstenen en geen stenen waarvan doorgaans huizen worden gebouwd. Doordat ze harder gebakken zijn, blijven ze ook langer schoon. Maar ook, ik zei het al, blauw is onze bedrijfskleur, hier zat wat blauw in en daarom hebben we hiervoor gekozen.”