Hoe woont het er eigenlijk..? Deel 4: Calveslo Kudelstaart

U heeft het zich ongetwijfeld ook wel eens afgevraagd wanneer u door Aalsmeer of Kudelstaart reed en uw blik afgleed in de richting van een bepaald woonhuis. Die riante villa aan het water, dat monumentale herenhuis in hartje dorp of dat minuscule woninkje verborgen achter groen: ‘Hoe woont het er eigenlijk..?’ Deze zondag nemen we u mee naar een appartement in Kudelstaart. Eenvoudig op het eerste gezicht, maar met een ongekend woonplezier voor bewoner Paul Bras. En als u nu denkt waar ken ik die naam van? Paul is een van onze vaste columnisten. Ook alweer vijf jaar.

Calveslo is een lommerrijke wijk van Kudelstaart. Paul Bras woont er al enkele jaren en is lyrisch over zijn woning op de eerste verdieping. “Ik ga hier nooit meer weg,” zegt hij stellig.

Donker Amsterdam
Bras (60) is een geboren Amsterdammer en de liefde bracht hem, zoals veel anderen, naar Aalsmeer. Er werd getrouwd, hij ging wonen in het wijkje halverwege de Aalsmeerderweg, bij oudere Aalsmeerders nog steeds te boek staand  als ‘Donker Amsterdam’. Zijn nu volwassen kinderen Jasper en Floor werden er geboren, maar toen er een scheiding volgde ging Bras, zoals hij zegt, ‘zwerven’.
Magisch stukje grond
“Naar Lelystad, Scheveningen, Lisse, maar na acht jaar ben ik toen toch weer naar Aalsmeer gekomen, omdat mijn kinderen hier woonden. Kudelstaart beviel me al vele jaren. Mijn toenmalige aanstaande woonde destijds aan de rand van Kudelstaart en keek uit over de akkers waarop nu mijn huis staat. Ik vond het altijd al een magisch leeg stukje grond. Toen ik na mijn zwerftocht weer terecht kon in Kudelstaart kreeg ik kans op een woning hier in Calveslo, precies in het midden van dat destijds lege stuk grond. Ik heb die kans onmiddellijk aangegrepen.”
Handige deuren
“Dit is een kleinschalig appartementencomplex, bedoeld voor 55- en 60-plussers. Dat zie je ook, handige knoppen die je in kunt drukken om de buitendeuren te openen, geen drempels en deuren waar rolstoelen gemakkelijk doorheen kunnen. Er is ook een lift.
 
Een nieuwe liefde bracht hem echter toch weer terug naar Amsterdam. Hij werd wederom Amsterdammer en trok in bij zijn vriendin. Zijn dochter paste, met toestemming van de woningbouwvereniging een jaar op zijn huis. Kudelstaart bleef, zo bekent hij, toch aan hem knagen.
“We hebben nu een lat-relatie waar we beiden nu al zeven jaar erg tevreden mee zijn. Mijn vriendin wil hier niet wonen, en ik wil niet meer permanent in Amsterdam zijn. Dus nu deels in Amsterdam, deels in Kudelstaart. Ik zou deze plek echt nooit meer willen verlaten, woon hier sinds twintig jaar alleen en vind dat heerlijk.”
Bras’ werkgever is gevestigd in Utrecht waar hij mensen ‘met afstand tot de arbeidsmarkt’ begeleidt om ze weer uit de bijstand te krijgen. “Ik heb in mijn leven al diverse werkkringen gehad, zoals bij de Rabobank in de Bollenstreek waar ik zeven jaar heb gewerkt. Verder was ik in dienst van KPN en van NMB. Mijn opleiding is in de marketing en ik heb NIMA A en B gedaan. Mijn huidige werkplek, omgaan met kwetsbare mensen, me in hen verdiepen en ze kunnen helpen, is me wel op het lijf geschreven, hoewel ik in mijn privé-leven nogal graag solistisch bezig ben.”
Nuttig
In één van zijn columns voor AalsmeerVandaag schreef Bras lovend over café Op de Hoek dat inmiddels niet meer weg te denken is uit Kudelstaart. “Ja, dat vind ik dan wel nuttig in zo’n gemeenschap, hoewel ik zelf niet zo’n regelmatig bezoeker ben en er maar af en toe neerstrijk.”
Schilderij
Dan krijgen we zoals gebruikelijk een rondgang door de lichte, zeer smaakvol ingerichte woning. Twee Boeddhabeelden kijken ons in de slaapkamer streng aan. Paul heeft, zo blijkt die morgen, duidelijk belangstelling voor het esoterische en verdiept zich bijvoorbeeld ook graag in Tibetaanse literatuur. Boven de gerieflijke bank hangt een afbeelding van een niet geheel zichtbaar persoon, de schaduw weerspiegelt op het natte zand en de zee vormt de rustgevende achtergrond. “Dat schilderij heeft veel waarde voor mij. De persoon wiens schaduw je ziet is mijn vriend Arie. Zijn vrouw Vera heeft het doek geschilderd. Arie zie ik vaak.”
Chopin
Wie Paul Bras kent, weet dat muziek in het algemeen en zelf musiceren in het bijzonder voor hem van groot belang zijn. Regelmatig treedt hij op als pianist, al dan niet solistisch of als begeleider van zangeres Yo Meijer, die een groot deel van haar oeuvre heeft gewijd aan het ten gehore brengen van Franse chansons. Onlangs trad het duo op bij de vleugel in het Amsterdamse Centraal Station waar passerende treinreizigers onder de indruk kwamen van het gebodene.
Heeft Paul nooit overwogen beroepsmusicus te worden? “Nou nee, dan moet je heel erg goed zijn.“ Op ons verzoek wil Paul wel even achter de piano plaats nemen. Er klinkt een werkje van lievelingscomponist Chopin door de huiskamer. Weliswaar op de elektronische piano (“gemakkelijk mee te nemen”), maar in de werkkamer treffen we ook nog een niet-elektronische piano aan.
Eén groot feest
Lyrisch wordt Paul als we worden meegetroond naar het balkon. “Dit uitzicht is toch schitterend? Het is hier zo stil, ik woon hier heerlijk aan de rand van het Groene Hart en ben echt superverliefd op Kudelstaart. Ik zie en hoor hier waterhoentjes en allerlei andere soorten vogels, vleermuizen, er passeren regelmatig wandelaars met een hond. Het is hier zo rustig. Je ziet het riet, het gras, de bomen, de seizoenen die veranderen, het is één groot feest hier. Nee, hier ga ik niet meer weg.”
Tekst Leni Paul, foto’s Arjen Vos

3 reacties

  1. Heb er zelf ook een poosje gewoond
    Na het overlijden van mij man.
    Waren er teveel prikkels en ben verhuisd.
    Leuk stukje buurman

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *





banner_martinez
adv desiree klein
mjk-advies
LJ-de-Vries
S4H
flower art museum
historische tuin
adv-Toneel
banner_martinez
adv desiree klein
mjk-advies
LJ-de-Vries
S4H
flower art museum
historische tuin
adv-Toneel