Hoe woont het er eigenlijk..? Deel 16: Herenweg, Rie Lammers

“Ik ben gelukkig in mijn mantelzorgershuisje.”

Het moet voor veel ouderen een jaloersmakend idee zijn: wonen in een gerieflijke kleine woning op een met bloemen, planten en fruitbomen ‘gestoffeerde’ tuin waar ook twee van je vier kinderen zijn gevestigd.

Rie Lammers stamt uit een Kudelstaarts rozenkwekersgezin.“We woonden bij het Fort. Mijn vader had ruime opvattingen, er waren acht kinderen, ik was nummer vijf. Mijn vader had wat je zou kunnen noemen, nieuwerwetse opvattingen en wilde dat ik naar de Mulo ging. Ik had dat gekund, maar ik wilde zelf liever naar de Naaischool, want daar gingen de vriendinnen ook naar toe. Ja, ik had natuurlijk naar de Ulo moeten gaan, had er ook later wat spijt van maar ik ben wel mijn middenstandsdiploma gaan halen voor mijn algemene ontwikkeling.”

Ze kreeg een werkkring bij een Kudelstaartse melkhandel en kwam bij veel gezinnen aan de deur. “Ik heb veel armoe gezien toen, want Kudelstaart was arm, in die tijd. Een klein dorp met 1900 inwoners, nu 9000.” Rie Lammers ontmoette haar man Hein Lammers op de Kudelstaartse dansvloer.

“In de gymzaal, er was nog geen Dorpshuis. Hein kwam uit een kwekersfamilie. Een leuk gezin dat ik zou willen omschrijven als een gezin dat werkte om te leven en niet leefde om te werken. Als het kon maakten ze tripjes. Dan zeiden ze bijvoorbeeld laten we vanavond even naar de Astrid Boulevard in Noordwijk gaan koffie drinken.

(wijzend het op huis aan de voorzijde van het perceel) Dit huis bouwde Hein toen we trouwden en daar zijn ook de vier kinderen, twee jongens en twee meisjes geboren. Hein stopte op zijn zestigste en een zoon ging verder met de kwekerij. Hein is 83 jaar geworden. Ik heb inmiddels zeven kleinkinderen. Een kleindochter is helaas op haar zeventiende overleden.”

Enkele jaren geleden is Rie hier in de achtertuin van haar dochter Arlette die een reisbureau aan huis heeft gaan wonen. Op vertrouwde grond dus. Ze noemt het zelf haar mantelzorghuisje. Dat er plannen zijn om achter het huis, waar vroeger de kwekerij stond, woonwijk ‘Westeinderhage’ te gaan bouwen, vindt ze niet erg. “Ik heb hier toch al die jaren prachtig gezeten. En mensen moeten nou eenmaal wonen.”

Over hoe ze hier in de lommerrijke achtertuin van haar dochter terecht kwam zegt ze: “Op een gegeven moment kreeg ik artrose. Arlette wilde graag in mijn oude huis en de kinderen stelden toen voor hier in de ruime tuin een woning neer te zetten. Arlette zei: ‘ik wil mantelzorger voor je zijn’. De bouw was nog een lange procedure, het duurde wel een jaartje voor het rond was. Maar het is ideaal: ik woon hier zelfstandig, maar je hebt als het nodig is toch de kinderen in de buurt.“

Kunst en Kitsch
Ze reageert verbaasd als ze hoort dat ze ook wel eens de burgemeester van Kudelstaart wordt genoemd. “Is dat zo? Ja, ik ben wel een echte Kudelstaartse. Weet je dat ik ook graag in het verleden duik en hier uit de grond aan de Herenweg al allerlei leuke dingen heb gevonden? Bijzondere potscherven. Nee, die breng ik niet naar De Historische Tuin. Die krijgen al veel schenkingen en je ziet ze nooit ergens terug. Jammer, ze zouden die spullen meer moeten laten zien. Weet je dat ik binnenkort zelf op televisie te zien zal zijn in het programma tussen Kunst en Kitsch? Leuk, hoor. Wat ik dan laat zien? O, dat zullen jullie wel zien. Nee, mijn spullen laat ik liever niet zien, ik wil ook niet een filmpje van mijn huis tonen. Je mag alles opschrijven, maar geen films.”Fotograaf en journaliste moeten voorzichtig manoeuvreren, dat is duidelijk. We krijgen haar boeken vol oude Kudelstaartse ansichtkaarten te zien en horen wat over Chinees biscuit porselein, bekijken scherven en zien het smaakvol ingerichte woning wat de indruk geeft van een vakantiehuis.

“Jullie zien wel, ik ben altijd bezig. Waar ik al die spullen vind? Ik ga markten af, er is Marktplaats en als ik ga wandelen, ook hier op de Herenweg, kijk ik doorgaans naar de grond. Er is nog veel te vinden.”