Hoe woont het er eigenlijk..? Deel 3: oude station Aalsmeerderweg

U heeft het zich ongetwijfeld ook wel eens afgevraagd wanneer u door Aalsmeer of Kudelstaart reed en uw blik afgleed in de richting van een bepaald woonhuis. Een riante villa aan het water, dat monumentale herenhuis in hartje dorp of dat minuscule woninkje verborgen achter groen: ‘Hoe woont het er eigenlijk..?’ Deze zondag nemen we een kijkje in het voormalig spoorwegstation aan de Aalsmeerderweg waar Nella van den Berg en Aart de Vink al 30 jaar woonachtig zijn.

In de drooggemalen Oosteinderpolder legde de Elektrische Spoorweg Maatschappij in 1915 de treinverbinding aan van  Aalsmeer naar Amsterdam . Er kwam een station aan de Stommeerweg, nu al vele jaren in gebruik als makelaarskantoor en Aalsmeer-Oost kreeg haar eigen halte, die tot 15 mei 1930 Station Oosteinde heette en later Aalsmeer-Oost werd genoemd. Voor spoorwegkenners: het stationsgebouw in Aalsmeer/Oost, thans gemeentelijk monument, behoorde tot het type HESM derde klasse. Dat wil zeggen dat beneden het kantoor van de stationschef was, de wachtkamer en de loketten en de chef zelf met zijn gezin boven het gebouw woonde.

Zoals uit de archieven bleek kwamen in 1918 koningin Wilhelmina en prins Hendrik naar Aalsmeer om er de bloemententoonstelling in Bloemenlust te bezoeken. Het evenement was te zien op de door Dick Piet georganiseerde historische filmavond in de feestweek.

De lijn Aalsmeer-Amsterdam Willemsparkstation werd op 3 september 1950 opgeheven waarna het station in Oost geruime tijd heeft leeggestaan. Goederenvervoer bleef tot 1970 bestaan.

Nella: ”Ik woonde op de Legmeerdijk en fietste vanaf mijn kindertijd vier keer per dag langs het leegstaande station in Oost naar school en later naar mijn werk. Het gebouwtje heeft een paar jaar leeg gestaan, ook zaten er zo nu en dan wat krakers in. Op een gegeven moment stond er een bord op: Te koop. De gemeente Aalsmeer had het in die dagen gekocht van de Spoorwegen. Ik had wel interesse en mijn moeder stimuleerde me en zei, schrijf een brief aan de gemeente en doe een bod. Ook mijn vriend Aart, met wie ik inmiddels 42 jaar samen ben, was wel geïnteresseerd. We hebben een bod gedaan: 148.000 gulden boden we en uit al die gegadigden waren wij de gelukkigen die het gebouwtje konden kopen.”

Er komen foto’s tevoorschijn die de metamorfose van een deerniswekkend triest gebouwtje tot een riant woonhuis weergeeft.

Nella, terugkijkend: “Het was een bouwval en een groot avontuur om ons in te storten. Maar ja, Aart is een man die echt alles kan, ik had er vertrouwen in dat het goed zou komen. We hebben eerst de bovenverdieping gerestaureerd zodat we die konden gaan verhuren. Wij bleven nog zo’n zeven jaar allebei bij onze ouders wonen, want we wilden er echt een gerieflijk huis van maken voor we er zelf zouden gaan wonen. Aart is onvermoeibaar in ideetjes, bedenkt dingen en voert ze uit. Twee rechterhanden. Hij had ook al gezien dat er onder het huis nog een grote kelder was, een gigantische ruimte en die zijn we toen gaan uitgraven. Er is enorm veel zand zand weggeschept, een en ander is nog gebruikt voor de rotonde op de Hornweg/Machineweg, Aart bedacht toen, dat de oude voegen moesten worden verwijderd en er weer opnieuw gevoegd moest worden. We hebben toen ook wel hulp van vrienden en familie gehad.”

Nella heeft, zo blijkt die middag herhaalde malen, een grenzenloos vertrouwen in de inventiviteit van Aart en ze straalt duidelijk uit: Wat vader doet is altijd goed.

Nooit een moment gedacht, wat hebben we op onze hals gehaald? Of, wat ik me wel kan voorstellen, heftige woordenwisselingen?

Nella: ”Nee, dat niet. Je hebt geen idee waar je aan begint. Maar Aart is een kanjer, die kan alles maken wat zijn ogen zien. Hij heeft echt twee rechterhanden. Nu hadden we zeven jaar lang ook wel het gemak dat voor beiden ’s avonds het eten weer klaar stond. Ik bij mijn moeder en Aart ging naar de zijne.”

Na zeven(!) jaar was de woning in die staat die beiden voor ogen stond en kon  het huis worden betrokken. Mede omdat in de voorafgaande jaren velen zich moeten hebben afgevraagd wat zich in ‘het oude stationnetje oost’ allemaal afspeelde, besloten Nella en Aart een open huis te organiseren.

“Dat is inmiddels 23 jaar geleden en we hebben toen het huis van tien uur ’s morgens tot vijf uur ’s middags opengesteld voor belangstellenden. Erg leuk, er kwamen zo’n 600 bezoekers. Mensen met en zonder speciale herinneringen aan het station. Er kwam zelfs iemand die zijn treinkaartje had bewaard en het die dag had meegenomen. Er kwamen ook veel vragen, want men was best nieuwsgierig wat hier allemaal gebeurde.”

Nella spreekt van hun droomhuis en bij een latere rondgang door het huis begrijpen we haar helemaal.

En dan is het tijd voor een rondleiding door het 130 m2 grote huis. Ons gesprek begon die middag in de keuken die, zeggen Nella en de inmiddels gearriveerde Aart, ook de keuken was toen de familie De Groot, de stationschef en het gezin hier woonden. De bij de stijl van het huis passende ramen maken nog steeds deel uit van de keuken. De Willy Wortel-aard van Aart heeft ook hier zijn stempel opgedrukt: van een oude lade is door hem een vernuftige keukentrap gemaakt en zo zijn er door het hele huis duidelijk de inventieve sporen zichtbaar van de heer des huizes.

Iemand met twee linkerhanden moet na een bezoek aan de keurige woning (“ we lopen nooit met schoenen in huis”) enerzijds vol bewondering de plek verlaten, maar ook wel licht gedeprimeerd over zijn eigen onhandigheid naar huis rijden. Want het ruime pand is vol met uitvindinkjes van vooral Aart. Eigenlijk te veel om op te noemen zoals de al genoemde uitgegraven kelder met comfotabele slaapkamers en badgelegenheid en overal de vernuftig aangebrachte kasten en de verlichtingsgadgets die bijvoorbeeld in de salon die zowel een romantisch lichteffect teweeg brengen op de mooie lange gordijnen als een zakelijk uitstraling kunnen geven.

Wachtkamer
Er zijn vele ‘cosy’ hoekjes in de woning en zo kunnen we ons gesprek voortzetten op de bank in de voormalige wachtkamer waar wijlen stationschef De Groot ooit de plaatsbewijzen verkocht aan de per trein naar de hoofdstad reizende Aalsmeer en vise versa. Onder de passagiers in de beginjaren ook veel Amsterdamse bloemenhandelaren die ’s morgens vanuit de hoofdstad naar veiling Bloemenlust kwamen. Onder hen vader Sam en zoon Maurice Zurel en de eveneens bekende bloemenvrouw tante Saar Baccharach. Dat zij zodra de oorlog toesloeg, het wegens de Jodenvervolging tot na het einde van de Tweede Wereldoorlog helaas moesten laten afweten is bekend.

Vraag aan Nella en Aart: Zeven jaar elk vrije uur in dit huis gestopt. En nog steeds een goed gevoel over jullie ongebruikelijke woonplek?

“O, ja, helemaal. We voelen ons superfijn hier. We hebben over enkele weken een korte vakantie gepland in Oostenrijk. Maar we zeggen nu al, waarom gaan we eigenlijk op vakantie? We hebben het hier hartstikke fijn.”

Suggesties voor deze rubriek? Mail dan naar info@aalsmeervandaag.nl