Column: ‘Een uitdaging’

Door: Rinus Zuidervaart. Analoog met begrippen als ‘allochtoon’ en kwalijker: ‘mongool’ en vast nog wat voorbeelden, was ik eerst ‘invalide’ toen ‘gehandicapt’, daarna had ik ‘een beperking’, nu ben ik iemand ‘met een uitdaging.’

Het ligt voor de hand daar cynisch over uit te weiden maar ik vind het eigenlijk wel een goed begrip. Het is iedere dag, met een niet altijd goed gevulde batterij, een uitdaging om er weer het beste van te maken. En ik verbaas me iedere dag in het Activiteiten Centrum Mendel erover hoeveel mensen dit wonderwel lukt. Kwetsbaar, eerlijk maar ook strijdbaar, gelijk bamboe wel buigen niet barsten. Zelfs humor ontbreekt niet.

Zo uit het werkzame leven weggerukt, sociaal, gezin, verschillende netwerken. Mensen zijn niet zielig, vragen geen medelijden. Pakken ergens de draad op met de wetenschap dat het ‘oude leven’ voorgoed  over is. Voor een beperking heb ik nooit gekozen, de grootste uitdaging heb ik mezelf aangedaan.

‘Voor jouw lengte mag dat best hoor dit gewicht’. En jarenlang had ik zelf ook een rijtje excuses; Door beperking is actief leven niet simpel. En ik slik toch drie handen pillen per dag? Daar slank je ook niet van af.

Tot dat ik ging doen wat iedereen eigenlijk wel weet, namelijk minder, gevarieerd en uit de schijf van vijf eten. Aanvankelijk hield ik via de app van het Voedingscentrum keurig de maaltijden bij. Je kan zelfs de barcodes van 1001 voedingsmiddelen scannen maar ik was zo druk bezig met iets waarmee ik eigenlijk liever zo min mogelijk mee bezig ben, eten en dan nog precies noteren hoeveel. De afvalrace was gestart. Alles makkelijker gezegd dan gedaan. Wat doe je met pinda’s en chips?

Het is niet in huis klinkt het weinig gastvrije antwoord. En eenmaal in huis is  het beleid zolang mogelijk afblijven. Van niets naar één is de beste stap om over te slaan. Want van stap twee en verder is heel makkelijk. Alternatief appel, wortel of veel water drinken. Soms stuurde ik wel eens een foto van een homemade-maaltijd naar iemand die mij op de achtergrond  bijstaat. Een enkele keer met de nuchtere respons: ’Mayo zit niet in de schijf van vijf…’

Vanaf dat moment besloot ik alleen nog plaatjes te delen vóórdat ik een lik mayonaise op het bord deed.

Enfin kort en goed. Begin dit jaar wees de weegschaal 120 kg aan en nu (half november) 100! Missie geslaagd maar niet zonder wekelijks half uurtje hometrainer en op de dinsdagavond een framerunsessie (zie vorige column).

Eind januari 2023 volgt natuurlijk nog een uitdaging op de framerunfiets te weten de ‘Uithoorns mooiste’. Vijf kilometer, daar ga ik mijn best voor doen.

De nieuwe problemen zijn slechts van luxe aard; kleding slobbert wat rond het lichaam. Broekriem paar gaatjes extra. En mensen kijken je drie keer aan en vragen voorzichtig of alles wel goed met je gaat. Ik kan iedereen geruststellen met of zonder half gevulde batterij voel ik me prima. Ik spring weer in en uit auto’s. En bij het traplopen heel wat pakken suiker minder mee te slepen.

Overgewicht is een bekend probleem wereldwijd maar er is perspectief. Het is niet simpel maar als ik met een uitdaging het kan, kan iedereen het.

Gezonde groet, Rinus Zuidervaart.

Rinus Zuidervaart is parttime ‘bewoner’ van de gemeente Aalsmeer. Vermaakt zich als cliënt op de dagbesteding van Ons Tweede Thuis, locatie Mendel, met onder meer schaken en computerzaken. Heeft een neus voor taal en laat zich inspireren door Godfried Bomans. Verzamelt op zijn eigen tijd en in zijn eigen tempo columns van gebeurtenissen uit zijn leven.