Tien weken geleden alweer overleed mijn lief, Han Carpay. We hebben niet geweten dat hij met een tijdbom in z’n lijf rondliep; een aneurysma in zijn aorta heeft hem de kop gekost. Wie Han zag, kon alleen maar denken dat het een vitale man was. 67 zou je hem zeker niet schatten, hijzelf in de laatste plaats.
Op een haar na hebben we 36 jaar lang lief en leed gedeeld. Dat is niet zonder slag of stoot gegaan; zet twee eigengereide mensen bij elkaar en er waait genoeg stof op. Maar stof daalt ook weer neer, wordt her en der bij elkaar geveegd en waait soms helemaal weg.
Na mijn oudste broer en mijn vader, is Han de derde grote man in mijn leven die is weggegaan zonder dag te zeggen. Opnieuw een gat in m`n hart.
Na mijn oudste broer en mijn vader, is Han de derde grote man in mijn leven die is weggegaan zonder dag te zeggen. Opnieuw een gat in m`n hart.
Veel mensen zijn geraakt door het overlijden van Han. Dat troost want het geeft aan dat Han voor veel mensen iets betekend heeft.
Het raakt ook aan het besef dat je leven zo maar voorbij kan zijn. Dat is schokkend en maakt pijnlijk duidelijk dat je je kansen moet nemen en het leven moet vieren met de mensen die je lief zijn. Wat dat betreft kan ik met een goed gevoel achterom kijken. We hadden al wel bedacht dat geluk niet in de grootse daden zit maar in de kleine dingen, in het delen, de verbondenheid en de ontroering. Ook dat is nu weer duidelijk gemaakt. Ik ben rijk met m’n kinderen en hun partners, familie, vriendinnen en vrienden, bekenden en met muziek. Ik ben ook ontroerd doordat zoveel mensen meeleven en iets van zich laten horen. Mooie woorden, brieven, kaarten, bloemen, ‘er zijn’. Iedereen dank daarvoor! Het troost allemaal.
Het raakt ook aan het besef dat je leven zo maar voorbij kan zijn. Dat is schokkend en maakt pijnlijk duidelijk dat je je kansen moet nemen en het leven moet vieren met de mensen die je lief zijn. Wat dat betreft kan ik met een goed gevoel achterom kijken. We hadden al wel bedacht dat geluk niet in de grootse daden zit maar in de kleine dingen, in het delen, de verbondenheid en de ontroering. Ook dat is nu weer duidelijk gemaakt. Ik ben rijk met m’n kinderen en hun partners, familie, vriendinnen en vrienden, bekenden en met muziek. Ik ben ook ontroerd doordat zoveel mensen meeleven en iets van zich laten horen. Mooie woorden, brieven, kaarten, bloemen, ‘er zijn’. Iedereen dank daarvoor! Het troost allemaal.
Troost vind ik ook in m’n werk. Voor de meeste kinderen waar ik mee werk was het spannend om mij weer te zien. Het leverde ontroerende momenten op. Zoals met de tienjarige Noah, die zei dat mama had geprobeerd hem een hééél moeilijk woord te leren (maar het was niet gelukt..) en verrukt was dat ik gelijk goed had geraden met ‘gecondoleerd’.
Het meest ontroerend vond ik nog de opmerking van de zesjarige Bas die een half uur had zitten broeden op wat hij er nou over moest zeggen en uiteindelijk bij het weglopen riep: ‘Ik vind het heel zielig voor je hoor, dat je man dood is’ om er direct aan toe te voegen ‘en trouwens, ik vind het voor je man ook heel zielig dat hij dood is’. Spijker op z’n kop!
Yo (Jolande Meijer)
(Foto: Frank Bonnet)
/hoekwater.jpg)
/Muller.jpg)
/LJ-de-Vries.png "LJ-de-Vries")
11 reacties
Mooi en lief geschreven! Xx
recht uit het hart geschreven!
Ik ken je niet maar wat kan je het prachtig verwoorden .
Heel mooi gezegd Yo!
Wat mis ik hem, mijn broer Han!
Hij zit verANKErd in m’n hart!
Indruk Wekkend
Wat een prachtig stuk van een prachtig mens.
Ontzettend mooi verwoord Jolande! X
Warm, mooi , sterkte ,Liefs
Yo, het is nog steeds een leeg, akelig gevoel.
Denk nog vaak aan Han en dat zal zeker ook dinsdag a.s. het geval zijn als de Koninklijke onderscheidingen weer worden uitgereikt in het Gemeentehuis. Vorig jaar zaten wij aan de zijkant in de Burgerzaal naast elkaar geduldig te wachten op de dingen die zouden komen. Dat zal dit jaar helaas anders zijn……..
Jaap Maars
Een Hartrakend schrijven.
Yo, jij Bedankt!
Lief!