‘Het liefst zou ik in stilte afscheid nemen…’

23 april neemt Piet Bon afscheid als huisarts in Aalsmeer. Velen kennen hem als als hun vertrouwde dokter, maar tot ver buiten onze woonplaats is hij nationaal en internationaal bekend als sportarts en medisch begeleider bij de voetbal-, hockey- en roeisport. Bon stamt uit de Bon-dynastie op artsengebied. Grootvader en vader gingen hem voor op het pad van de geneeskunde.

Een gesprek met een bekende Aalsmeerder.

 

[Leni Paul] Vanuit de ruime, smaakvol ingerichte huiskamer zicht op de Westeinderplas. Op tafel de uitnodigingen voor de afscheidsbijeenkomst: een pakkende tekst en een speelse fotocollage, artistiek samengesteld door echtgenote Sietske.

 

We beginnen ons gesprek met een duik in de familiegeschiedenis.

 

“Mijn grootvader was Evert J.F. Bon. Hij kwam uit Nieuwpoort en begon hier een praktijk op het adres Kanaalstraat 9, later voortgezet door mijn vader die Simon heette en ook wel Dik werd genoemd. Toen mijn enkele jaren oudere broer Arend en ik opgroeiden kozen ook wij voor het vak en gingen geneeskunde studeren.”

 

Uit roeping?
(gulle lach) “Ach, misschien was het een gebrek aan creativiteit en initiatief. Op je achttiende is het moeilijk een keuze te maken. Ik heb er nog wel eens aan gedacht om chirurg of psychiater te worden, maar het is toch huisarts geworden.”

 

Een echte artsenfamilie.

“Sterker nog, ook mijn vorig jaar overloeden zwager Bob Klicks, die met zus Jassie trouwde, was arts. Met hem heb ik twintig jaar lang de praktijk gehad, gevestigd in de Hortensialaan. Bob heeft tot zijn 65^e gewerkt. Gedurende anderhalf jaar is Tom van 't Hek er nog bij geweest, maar inmiddels werk ik al weer sinds 1995 met Frans Göbel en waren we gevestigd hier beneden in ons fijne Berghoefhuis. Na mijn 65^e ging ik minder werken en toen is Marja Feyen ook in de praktijk gekomen. Een van de redenen voor die samenwerking was het toenemend aantal patiënten en ook omdat ik op vrijdag vrij wilde zijn.“

 

Van jongs af aan stond je leven ook in het teken van de sport.

“Ja. Ik begon mijn studie geneeskunde in 1964 en ik ging direct roeien bij Nereus. In 1966 werden we met Nereus zevende in Bled bij de wereldkampioenschappen en in 1967 vijfde bij de Europese  kampioenschappen in Vichy. In 1968  maakte ik deel uit van de Acht en deed ik mee aan de Olympische Spelen in Mexico waar we achtste werden. In 2011 hebben we met die Mexico-acht voor de laatste keer samen in Boston de Head of the Charles geroeid als afscheid.”

 

Alleen al over de vele sportieve evenementen waar Piet Bon bij betrokken was zou een artikel kunnen worden geschreven.

 

“Ik ben al snel een cursus sportgeneeskunde gaan doen en in 1990 ben ik als sportarts met het Nederlands herenhockeyteam meegegaan naar de wereldkampioenschappen in Lahore en daar werden we ook wereldkampioen. Bij die gelegenheid ontmoette ik Tom van  't Hek die dus korte tijd in de praktijk in Aalsmeer kwam als huisarts. Als begeleidend hockeyarts was ik in 1992 ook bij de Olympische Spelen in Barcelona. In die tijd werd ik door Leo Beenhakker benaderd om toe te treden tot de medische staf van Ajax I. Uiteindelijk heb ik dat 22 jaar gedaan. Tijdens de Cruijff revolutie in 2011 zijn alle artsen bij Ajax vertrokken. Louis van Gaal vroeg mij om bij het Nederlands voetbalelftal te komen. Nog steeds ben ik daaraan verbonden.”

 

Ook het sporten zit in de familie Bon, zo hoor ik.

“Dat kun je wel zeggen. Mijn vader roeide in 1924 mee toen Nereus Europees kampioen werd. En wij zijn als Bonnen zijn ook altijd zeilers geweest. Mijn broer Arend en ik hadden een Vrijheid.

Ook mijn zwager Bob had dat sportieve. Die ging mij vooruit als arts mee met de nationale hockeyeploegen. Met de teams die hij begeleidde heeft hij vele successen behaald.”

 

Tijdens ons gesprek gaat de op tafel liggende telefoon ..Er volgt een kort gesprek.

 

“Dat was Danny Blind, Ze hebben gisteravond in Wembley gevoetbald. Ik ben nog steeds betrokken bij het medisch team van het Nederlands voetbalelftal.”

 

De naam van de pas overleden Cruijff valt.

 

“Met Cruijff had ik als manager niks. En met Louis van Gaal? Daar kan ik prima mee door de bocht.”

 

Door je sportieve bezigheden moest je nog wel eens verstek laten gaan in de praktijk. Hoe regelde je dat?

“Vroeger, toen Frans en Marja er nog niet bij waren vielen Bob Klicks en ik wel voor elkaar in. We hebben dat altijd goed kunnen regelen.”

 

In de wereld van de huisarts veranderde enorm veel. Was je na een studie geneeskunde vroeger automatisch huisarts, sinds 1972 dient er nog een specialistische studie van drie jaar te volgen om je huisarts te mogen noemen en je zelfstandig te kunnen vestigen.

 

“De samenwerking met de collega's is er in de loop der jaren gekomen. Vroeger was een huisarts zeven dagen van de week 24 uur beschikbaar. Collega Kaan vertelde graag dat hij mijn vader eens ontmoette die hem zei dat hij een waarnemer inhuurde voor de vakantie. Kaan nam toen het initiatief om met de plaatselijke artsen om de tafel te gaan zitten en zo kwam de avond/nachtdienst van de grond. Waarnemen voor elkaar, ook in de vakanties. Allemaal nu veranderd. De maatschappij verandert, is dynamisch, alles evolueert en wij zijn een cultuurproduct. Ook de opvattingen zijn veranderd.”

 

Inmiddels is de praktijk van Bon, Göbel en Feijen gevestigd in het Gezondheidscentrum op het Drie Kolommenplein. Zoals al opgemerkt: er veranderde veel in de loop der jaren. De patiënt werd mondiger, komt nu vaak met een vel van internet geplukte kennis bij de dokter, haalt al dan niet gedegen kennis uit vaak suspecte bronnen en meent het beter te weten. Vraag aan Bon: is het artsenvak nog wel leuk?

 

“Jazeker. Ik heb altijd graag mijn vak uitgeoefend, vond het een vak vol uitdagingen, prikkels en indrukwekkende ervaringen. en terugkijkend vind ik dat ik, gesteund door een goed team, een zeer bevoorrechte bezigheid heb gehad.  Boeiend ook. Je hebt met de mensen van de wieg tot het graf te maken. We spraken in dit interview misschien te veel  over de sport, terwijl het huisartsenvak voor mij tweeënveertig jaar veel belangrijker is geweest. Daar mogelijk op een later tijdstip veel meer over.”

 

En nu?

”Er gaat nu een nieuwe fase in waarin ik leuke dingen wil gaan doen, een fase die ik zie als een uitdaging om leuk en effectief in te vullen. Allereerst ga ik volgende week zes weken met Sietske naar Frankrijk waar we, niet ver van Saint Tropez, enkele huisjes hebben. Een prachtig natuurgebied, waar ik ook veel wil gaan fietsen.”

 

Fietsen is ook een van je sporten.

“Ja, ik fiets hier ook nog veel en dat doe ik eigenlijk het liefst alleen. Ik zal deze zomer, nu ik toch in Frankrijk ben, als medicus aanwezig zijn in bocht 16 bij de Alpe d’ Huez als daar de Nederlanders voorbij komen.”

 

23 april dus het afscheid in de Arendshoeve. Het zal er druk worden, want je bent bekend als een toegankelijk, gemakkelijk benaderbare  huisarts.

 

“Ja, ik wil eigenlijk zo min mogelijk poespas. Het liefst zou ik in stilte afscheid nemen. Ik  ben ook niet helemaal uit het zicht in Aalsmeer, want ik zal bij afwezigheid van Göbel en Feijen nog waarnemen.”

 

Foto's Arjen Vos