Nieuwe Aalsmeerders: ‘Hier heb ik toekomst’

Door: Jan Dreschler. Ze heet Zainab en haar wieg stond in Noord-West-Irak. Op 18 april werd zij tijdens een plechtigheid in de Trouwzaal van het raadhuis officieel Nederlands staatsburger. In goed Nederlands vertelt ze over de jarenlange tocht hier naartoe en de ontberingen onderweg. “Ik heb mijn best gedaan, hard gewerkt, diploma’s gehaald om hier te mogen zijn. Hier heb ik toekomst.”

Ze woonde met haar ouders, drie broers en drie zussen in het plaatsje Shingal. “In 2014 brak de oorlog uit. Iedere dag waren we in gevaar. We zijn gevlucht naar Koerdistan, waar we een zomer lang opgevangen werden in een leegstaande school. Toen het schoolseizoen weer begon werden we overgebracht naar een kamp. Daar hebben we twee jaar gewoond. De omstandigheden waren er slecht. Het was er zomers ontzettend warm in de tent waar we verbleven en ‘s winters was het er heel erg nat. Bovendien was het niet veilig. We zaten midden tussen Isis en er was geen beveiliging of omheining om het AZC.”

Levensgevaarlijke tocht
Na twee jaar besloot haar broer met zijn gezin om te vluchten en Zainab is met hen meegegaan. In eerste instantie ging het naar Turkije waar ze twee maanden bleven en daarna zijn ze overgestoken naar Griekenland.

“Dat was een vreselijke en levensgevaarlijke overtocht in een zwarte plastic boot. De boot was amper twee meter breed en er moesten 47 mensen mee. Ik kon niet zwemmen en had wel een  zwemvest, maar er was te weinig ruimte aan boord dus alle zwemvesten werden in zee gegooid. Omdat het een illegale overtocht was moesten we ‘s nachts varen en het regende hard. Bovendien waren de golven hoog. De boot stond half vol water en toen we eenmaal in Griekenland aan land kwamen waren we allemaal ziek.”

Vechtpartijen
Ze kwamen terecht op een Grieks eiland en werden daar opnieuw in een kamp gestopt. Het was een kamp waar ze in kleine tenten vertoefden en waar nauwelijks voorzieningen waren. Tot hulpverleningsinstanties op enig moment het eiland bezochten en alles wat beter werd. Maar het was er ook niet echt veilig. Er waren zowel Jezidi’s als Moslims en dat was geen goede mix. Er waren geregeld vechtpartijen.

AZC Friesland
Opnieuw werd besloten om weg te trekken. “We zijn naar Athene gegaan waar we een jaar vertoefden en dat jaar hebben we in samenspraak met de overheid nagedacht over hoe het verder met ons moest. Er waren een aantal landen waar we naar toe zouden kunnen gaan en uit drie à vier mochten we een keuze maken. Wij wilden eigenlijk het liefst naar Duitsland, omdat daar familie woont, maar er werd ons geadviseerd om naar Nederland te gaan omdat de gezinsvereniging daar sneller verloopt.”

Ze gingen met het vliegtuig en landden op Schiphol. In de eerste week in een AZC in Budel werd een asielvergunning verstrekt. Daarna werden ze overgeplaatst naar een AZC in Friesland waar ze enkele maanden vertoefden. “Het was daar goed. Ik ging daar ook al naar school. We zijn er begonnen om de gezinsvereniging voor te bereiden.”

Na vier maanden was er een huis in Aalsmeer waar ze met haar broer en zijn gezin introk. “Na een maand ben ik ook naar school gegaan naar het ISK (Internationale Schakel Klas) in Amstelveen, waar ik ook de taal kon leren.

Nederlandse boeken
Ik hoefde geen inburgeringscursus te volgen omdat ik nog onder de achttien was en een opleiding volgde. Je hebt dan vrijstelling. Nederlands leren was wel moeilijk, maar ik kende wel Engels en dat hielp. Ik heb het vooral geleerd door veel Nederlandse boeken te lezen. En ik ben erg nieuwsgierig dus ik vond het eigenlijk wel leuk om te doen. Ik wilde hier blijven en dat gaf me doorzettingsvermogen.”

‘Nieuwsgierig’
Overigens duurde het even voordat ze wist wat het woord nieuwsgierig betekent. Zainab dacht aanvankelijk dat het iets met stress te maken had. “Dus toen mij bij de intake voor een stage gevraagd werd of ik nieuwsgierig was naar wat me te wachten stond zei ik: helemaal niet! Later schaamde ik me daarvoor, want ik wilde juist alles weten.”

Na het ISK ging Zainab naar het Nova college in Amstelveen en vervolgens naar het ROC. “Ik deed niveau 1, Zorg en Welzijn, gevolgd door niveau 2, Receptie. Dat ging sneller dan normaal want ik kan goed leren.”

Daarna wist ze niet goed hoe het verder moest en heeft een tussenjaar genomen.

‘Ik wil graag werken met vluchtelingen’

“Ik kwam in aanraking met Izone, een school die mensen helpt om te ontdekken welke richting goed voor hen is. Dat heeft me erg geholpen. Daarna heb ik niveau 4 gedaan, Juridische Dienstverlening, bij het ROC Amsterdam. Ik zit nu in het laatste jaar. Mijn doel voor de toekomst is om HBO rechten te studeren en daarna in dienst te treden bij de IND als beslismedewerker. Ik wil graag werken met vluchtelingen. Ik kan ook als geen ander verbinding met hen leggen, want ik heb meegemaakt wat zij meemaken. Bovendien spreek ik Arabisch, Koerdisch, Engels en Nederlands. Ik zou ook graag iets willen betekenen voor de vrouwen in Irak dus misschien is het mogelijk om soms daarheen te gaan en hen te ondersteunen.”

De verblijfsvergunning was in eerste instantie voor vijf jaar. Daarna moest een nieuwe aanvraag de deur uit om een verblijfsvergunning voor onbepaalde tijd te ontvangen. “Ik heb toen besloten de Nederlandse nationaliteit aan te vragen. Ik mocht de Iraakse nationaliteit niet behouden en vond dat ergens wel jammer. Dat is toch mijn vaderland. Mijn broer is ook Nederlander geworden en op 22 mei hopen mijn ouders ook de Nederlandse nationaliteit ontvangen.

Als je haar vraagt hoe het gesteld is met haar vertrouwen in mensen nadat ze zoveel nare dingen heeft meegemaakt antwoordt zij met een gezegde: “De vijf vingers aan je hand zijn niet hetzelfde.” Met andere woorden niet iedereen heeft oorlog veroorzaakt. “Ik heb wel de neiging om afwachtend te zijn en iemand eerst goed te leren kennen voordat ik hem mijn vertrouwen schenk.”

Over Aalsmeer zegt ze: “het is een rustige gemeente. De mensen zijn vriendelijk en behulpzaam. De service bij de gemeente is snel en een stuk beter dan ik in andere gemeentes mee heb gemaakt en de natuur vind ik zo mooi. In Irak is het veel minder groen.”

Hier in Nederland en Aalsmeer voelt ze zich veilig en vrij. Ze geniet van haar vele hobby’s, zoals lezen, tekenen, piano spelen, sport en schrijven. “Verder is de samenleving zo goed geordend. Je weet precies waar je moet zijn als je iets nodig hebt. In Irak zijn geen mensen om je te helpen, je moet het zelf maar uitzoeken.”

“En dat voelt..” ze zoekt even naar een allesomvattend woord: “comfortabel.”

“Want,” zegt ze, “Ik heb hier een toekomst in tegenstelling tot eigen mijn land. Daar weet je nooit wat er morgen gebeurt. Hier durf ik plannen te maken.”

(Foto’s: Arjen Vos)