Bep Heemskerk hield tot het einde de regie

Door: Jan Dreschler. Op 6 maart 2024 overleed Bep Heemskerk-Van den Broek. Daarmee nemen we afscheid van iemand die heel veel heeft betekend voor Aalsmeer en de Aalsmeerse bevolking. Ruim twintig jaar was zij wethouder in Aalsmeer, een ambt dat zij met hart en ziel vervulde. Zij had een sociaal hart, wist wat Aalsmeerders nodig hadden en zorgde ervoor.

Bep van den Broek werd geboren in 1938 aan het eind van de Aalsmeerderweg in Aalsmeer-Oost als dochter van een kwekersgezin. Het was een Rooms-Katholiek gezin dat kerkte in de Urbanuskerk in Bovenkerk.

Naast de Lagere school en de modevakschool was vooral aanpakken het wachtwoord in het gezin van den Broek. Na schooltijd kon je anjers pluizen of helpen in de slagerij van haar oom in Bovenkerk. Ze had best graag doorgeleerd, bijvoorbeeld een studie geschiedenis, maar dat was geen optie in die tijd.

Ze trouwde op haar twintigste met Ben Heemskerk en in zeven jaar tijd kreeg het jonge gezin vijf kinderen.

Daarnaast was er nog genoeg energie voor andere activiteiten zoals naailes aan huis verzorgen. Onder het motto een mens moet zijn leven lang blijven leren werd zij toenemend actief in het vrijwilligerswerk, onder andere als voorzitter van de KLTV (Katholieke Land en Tuinbouw Vrouwen) en lid van het bestuur van de Unie van Nederlandse Katholieke Vrouwenverenigingen

Begin tachtiger jaren werd zij gepolst voor actieve deelname aan het plaatselijke CDA, aanvankelijk als fractie assistent. Er werd een burgerschapscusus doorlopen want zij wilde zich goed op die taak voorbereiden. Op enig moment werd zij gevraagd voor een plek op de lijst van provinciale Staten van Noord-Holland waar ze van 1982 tot 1987 deel van uitmaakte.

In 1986 stond Bep Heemskerk als de derde op de lijst van het plaatselijke CDA en werd na gekozen te zijn meteen benoemd tot wethouder. Dat was een functie die haar op het lijf geschreven was. Ze was geen begenadigd spreker, maar wel iemand met een groot sociaal hart en een feilloos politiek gevoel. Door de jaren heen was zij het plaatselijke gezicht op gebied van sociale zaken, cultuur en volksgezondheid

Als je het over die tijd met haar had dan roemde ze het college dat ze vormde met Nico Borgman, Piet Boom en Joost Hoffscholte. “We hebben altijd heel goed samengewerkt. We zetten ons in voor de Aalsmeerse bevolking. Je kende je mensen. Als er een probleem was dan werd er een oplossing gezocht. Vaak gebeurde dat in stilte.”

Maar niet alles gebeurde in stilte. Misschien wel haar grootste wapenfeit was de realisatie van het nieuwe Zorgcentrum Aelsmeer. De fusie van twee instellingen met een heel verschillende cultuur en de verwerving van een groot stuk grond in het centrum van Aalsmeer heeft haar veel hoofdbrekens gekost. Het was moeilijk onderhandelen maar met veel geduld en inzet kwam het er.

Er was ook verdriet in haar leven. Op 47-jarige leeftijd verloor zij haar man en vorig jaar moest ze onverwacht afscheid nemen van een zoon.

Voor haar werk werd zij meermalen gehuldigd. Zo was zij ereburger van de gemeente Aalsmeer, ridder in de orde van Oranje Nassau, drager van de zilveren speld van het CDA en de KBO en ereburger in de gemeente Bǎlǎuşeri in Roemenië.

‘Bep was praktisch en besluitvaardig wethouder’
Ko Westrate (vanuit de ARP) begon gelijk met Bep (vanuit de KVP) in de plaatselijke politiek. Het CDA was net gevormd en beide nieuwe raadsleden gingen naar de burgerschapscursus in Utrecht en kwamen in de raad. Later was Ko fractievoorzitter en Bep wethouder. “Ik herinner me Bep als een bijzonder praktisch en besluitvaardig wethouder. Zij kon goed naar mensen luisteren en had een helder inzicht in wat belangrijk was. Ze wist wat ze wel en niet wilde en je kon geen loopje met haar nemen. We hebben vele jaren heel goed samengewerkt”.

‘Je kon tegen haar geen ‘nee’ zeggen’
Ad Verburg heeft heel lang met Bep samengewerkt. Hij is ook na haar wethouder geweest met dezelfde portefeuilles. “Zij is voor mij een stimulans geweest om dat te gaan doen. En niet alleen dat, je kon bij haar altijd terecht voor support.”

Ze bleven ook na hun beider pensionering contact houden.

“Bep was een zeer krachtige vrouw tot aan het eind met een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Ze wist wat ze wilde. Soms was ze wel eens eigenwijs maar ze wist dingen voor elkaar te krijgen. Nog in de laatste weken regelde zij haar opvolging in het Provinciaal Platform Ouderen van het CDA door te zeggen dat ik dat maar moest gaan doen. Je kon tegen haar geen ‘nee’ zeggen. Ik noemde haar wel de moeder van het plaatselijk CDA. Zij laat een leegte achter”.

‘Onverzettelijk als het om mensen ging’
Oud-burgemeester Joost Hoffscholte. met wie Bep zo’n twintig jaar samenwerkte vertelt over de rol van Bep Heemskerk in het college. “Ze was misschien verbaal en in het debat niet zo sterk, maar iedereen voelde: dit is een wethouder met het hart op de goede plaats. Iemand die oog heeft voor de menselijke maat”.

Hij herkent het onverzettelijke als het om mensen ging. “Als een oplossing voor een probleem schuurde met de spelregels en ze tegengas kreeg binnen het college kon Bep zeggen: “Ook al zeggen de ambtenaren dat het niet kan, we doen het toch!”

Haar ‘tour de force’ was de eerdergenoemde fusie en nieuwbouw van het zorgcentrum. Er was bij de mannen in het college wel aarzeling of dat niet een te zware taak voor haar was. “Maar ze heeft het met verve gedaan!”

Ook Joost Hoffscholte herkent dat je tegen Bep geen nee kon zeggen. Zo belde ze twee jaar geleden op en zei op haar karakteristieke manier: ‘Joost, ik ga je wat vragen en je mag geen nee zeggen…’ En voor ik het wist was ik toegetreden tot het bestuur van Korenmolen de Leeuw en hebben we daar nog twee jaar samengewerkt.”

‘Ze bleef dicht bij zichzelf’
Annik van Berlo, de huidige voorzitter van het CDA verwoordt het aldus: “Bep was voor mij een open en toegankelijke vrouw. Zij nam een rol in het openbaar bestuur op zich dat in die tijd werd gedomineerd door mannen én bleef daarin toch dicht bij zichzelf. Zij bleef oog houden voor mensen die het moeilijk hadden en hield van sociale warme contacten. Zelfs in haar terminale fase die zich abrupt aankondigde bleef iedereen welkom.”

‘Ik vertrouw erop dat het goed is’
Zelf was ik half januari bij haar op bezoek. Ze was toen al bij haar dochter in Kudelstaart omdat het thuis niet meer ging.

Ze vertelde hoe ze in december van de ene op de andere dag ziek werd. Het bleek te gaan om een hersentumor. Ze besloot af te zien van behandeling en zag haar naderend einde onder ogen. Zo hield zij de regie ook in het laatste deel van haar leven

Ook in de tijd van haar ziekte genoot ze van bezoek en wie haar bezocht is vast getroffen door de belangstelling die zij nog had voor wat zich in de samenleving en in de politiek afspeelde.

We hadden het over het naderend einde en over de hemel en of je daar mensen zult terugzien. Ze zei: “ik weet niet hoe het daar zal zijn, maar ik vertrouw erop dat het goed is”.

Lees ook: Hoe is het nu met Bep Heemskerk 

(Foto’s archief AV/Jaap Maars en Arjen Vos)