Pierre’s Pennenstreken: ‘Vluchtverhaal’

Door: Pierre Tuning. Pennenstreek 513. In het tijdschrift Argus las ik een interessant verhaal van een Turkse vluchteling die – indertijd! – vol lof was over de manier waarop zij in Nederland was opgevangen. Het is de moeite waard om hier kennis van te nemen:

Ik ben een vluchteling
Heel lang geleden was er eens een land dat asielzoekers als mensen behandelde. Dat land heette Nederland. Toen ik als klein meisje van zeven met mijn

Moeder en zusje van drie uit Turkije moest vluchten voor het Turkse regime, nodigde de Nederlandse regering ons uit en betaalde zelfs onze KLM-tickets. Mijn vader wachtte daar al op ons. Zijn reis was een stuk zwaarder geweest, over de bergen van Iran en Irak. De kerk richtte ons huis in. Mijn moeder kreeg een mooi kruis om boven haar bed te hangen en ook al waren we niet gelovig, de nonnen vonden dat we wel een handje hulp konden gebruiken, waar die ook vandaan zou komen. Dat kruis hangt nog steeds boven mijn moeders bed. Ik en mijn zusje mochten naar school en mijn ouders mochten meteen Nederlands leren. We werden geaccepteerd door de buren, docenten en hadden snel vriendjes. Ik weet het, u gelooft mij niet, maar toch is dit verhaal echt gebeurd!

Na een zorgeloze jeugd ging ik studeren aan de Vrije Universiteit te Amsterdam. Tijdens mijn studie ontdekte ik langzamerhand dat de vluchtelingen die nu in Nederland aankwamen opeens als derderangs burgers werden behandeld. ‘Alle­ maal gelukszoekers.’ Geluk ligt waar je familie en vrienden zijn; waar je je thuis voelt. Niemand verlaat zijn huis voor de lol, ook ik niet. Ik besefte steeds meer dat ik enorm veel mazzel had gehad. Als wij vijftien jaar later waren gevlucht had ik nu dit stuk niet kunnen schrijven, zat ik nu in een AZC, wachtend op het moment dat ik gedeporteerd zou worden.

De mogelijkheden die ik in Nederland heb gekregen, wilde ik ook graag aan andere vluchtelingen bieden. Actief worden binnen een politieke partij, in de hoop iets te kunnen doen, leek mij de enige oplossing. Met de SP hoop ik binnen Amersfoort een verschil te kunnen maken in de levens van de vluchtelingen. We vergeten vaak dat hun levens al jaren stilstaan, wachtend in een AZC. Daar zit enorm veel levensvreugde, kennis en passie weggestopt!      

Bovenstaande tekst is van… de huidige VVD-leider Dilan Yeşilgöz! Het stuk werd eerder gepubliceerd in de nieuwsbrief van de SP-afdeling Amersfoort, april 2004.