Pierre’s pennenstreken: ‘Ach Oh!’

Door: Pierre Tuning. Pennenstreek 359. De datum: 14 oktober 2020. We zijn de dag tevoren (dinsdag de 13de) bij ons stamrestaurant Oh! in onze straat gaan eten. Dat doen we anders op vrijdag, omdat wij ‘toch niet op vakantie gaan’. Maar premier Rutte kondigt onverwachts aan dat de horeca een dag respijt krijgt voordat de boel weer op coronaslot moet – en niet met onmiddellijke ingang, zoals op 15 maart 2020.

Begin februari 2019 heeft Oh! zijn vijfjarig bestaan gevierd. Precies een jaar later slaat de wereldwijde pandemie toe, ook in Nederland. Een ramp, vooral voor jonge ondernemingen. Restaurants en cafés zijn aan de slag gegaan. Terrassen zijn uitgebreid en ingericht. Anderhalve meter (twee armlengtes!) is een begrip geworden dat nooit meer uit de hoofden zal verdwijnen. Tafels en stoelen ver uit elkaar. Zitten blijven tijdens het nuttigen van verteringen en verversingen. Vaste klanten helpen met schilderen en verbouwen. Alles is in het werk gesteld om te voldoen aan de coronaregels. Door de uitbaters. Maar te weinig door… misschien wel te weinig door ons allemaal! Als je met één vinger naar de ander wijst, wijzen drie vingers naar jezelf…

Nederland verzuipt in de Tweede Golf; we zullen terug naar af moeten – en misschien nog verder.

Borreltijd
Wij hebben een dag de tijd om afscheid te nemen. ’s Middags tegen borreltijd worden we onrustig. Het kan nog. Zullen we nog maar even een drankje nemen voordat… Eén glaasje dan. En dan is het plotseling weer gezellig bij Oh! Nog maar één? We horen dat een bevriend echtpaar komt eten. Zullen wij dan ook maar? Morgen kan het niet meer.

We blijven op ze wachten. Horen regelmatig de telefoon gaan, tot ver na etenstijd. ‘Nee, het kan niet meer; we zitten helemaal vol!’ En het is waar, er komen allerlei vrienden en bekenden binnen. Als wij vieren onze bestelling opgeven, zijn alle tafels bezet, ook die op het coronavrije terras. De keuken krijgt het hartstikke druk. Voor het laatst. Daardoor hangt er een raar sfeertje. Een soort treurige opgewektheid – net zoals oude bekenden het fijn vinden om elkaar op een uitvaart weer eens te ontmoeten. Een soort reünie met een lekker hapje-en-drankje. Maar wel één, waarbij iedereen blijft zitten op… jawel: op anderhalve meter afstand.

Als iedereen bijna uitgegeten is, gebeurt er iets verrassends. Een jonge vrouw staat op en tikt tegen haar glas. Het is Lynn van de Polder die een bedankspeech houdt voor de mensen van Oh! die de tent in coronatijd overeind hebben weten te houden. Zij zegt wat iedereen denkt. Applaus – en afrekenen met PIN.

Als wij naar huis lopen, moet Marijke een traantje laten. Ik niet. Ik zet mijn tranen op papier.

Foto Pierre Tuning