Column: ‘Wie heeft het bij de gemeente voor het zeggen?’

Door: Joop Kok. Toen ik gisteren mijn beschouwing over het project De Hoeksteen naar de redactie van AalsmeerVandaag had gestuurd was ik, in al mijn naïviteit, nog hoopvol over het vervolg. Niet al te scherp schrijven Joop, dacht ik nog, geef het college een tweede kans. Ik had natuurlijk beter moeten weten, het college had alle belangrijke beslissingen al genomen. Bureau BOEI had uitgezocht of het schoolgebouw is te transformeren tot een woongebouw, Wenink/Holtkamp architecten hadden schetsvoorstellen gemaakt en er was bepaald dat er na aanbesteding door een ontwikkelaar/bouwer zeven woningen in het goedkope ≤ 213.000, negen in het middeldure 213.000 ≤ ≥ 386.000, en zes in het dure segment ≥ 386.000 zouden worden gebouwd. In feite hoefde de raad alleen nog maar bij het kruisje te tekenen. En juist dat ging een aantal partijen net iets te ver. Ze voelden zich overdonderd en buitenspel gezet door de wijze waarop het college de door de raad vastgestelde kaders had geïnterpreteerd. Dat riep vragen op. De reacties daarop tijdens de beeldvormende commissie riepen nog meer vragen op. Een paar dagen na de vergadering stuurden AA en de PvdA ieder voor zich een brief met vragen naar het college.

Vandaag ontving ik een memo van de beantwoording van de vragen die beide fracties inzake De Hoeksteen gesteld hadden. Toen ik dat las, viel me op dat er nauwelijks op de gestelde vragen was ingegaan en dat het college er voor had gekozen om de eigen uitgangspunten nog eens extra toe te lichten. Een manier van reageren die een mens ziedend kan maken. Die uitgangspunten ken je al en daar wil je iets anders voor in de plaats. ‘Luister naar me’, zou je willen uitschreeuwen en geef gewoon antwoord op wat ik vraag. Als kind voelde ik me in zo’n geval enorm tekort gedaan en wanhopig. Nu denk ik wat jammer, een gemiste kans om te verbinden en de onderlinge band te versterken..

Wie de column ‘Emily in Aalsmeer’ van Arjen Vos heeft gelezen zou kunnen denken dat het alleen een kwestie van communiceren is. Maar het gaat om meer. Het gaat er ook om dat je ergens voor durft te gaan staan en anderen met je mee probeert te krijgen. Robbert-Jan van Duijn kon dat als geen ander. Op het moment dat iedereen er vol van was om op open plekken in Aalsmeer Tiny Houses te bouwen riep hij vertegenwoordigers van alle fracties bij elkaar om gezamenlijk te overleggen hoe dat aan te pakken. Alle fracties voelden zich gekend en uitgedaagd om met elkaar aan een goede zaak te werken. Dat het resultaat tegenviel was weliswaar jammer, maar iedereen had er wel een goed gevoel aan over gehouden. En dat is zeer belangrijk voor de onderlinge sfeer en verstandhouding. Die instelling om te verbinden mis ik momenteel bij het college. Als ik Bart Kabout meemaak, denk ik wel eens, tja, een goede uitvoerder van door anderen bedachte plannen en strategieën, maar waar sta je zelf Bart? Waarom greep je niet in toen buiten iedereen om de hoofdontsluiting van Westeinderhage in het verlengde van Geerland werd gesitueerd? Je had de bewoners kunnen laten zien dat ze belangrijk voor je waren en dat je met hun rekening wilde houden. Hetzelfde geldt voor De Hoeksteen. Waarom betrok je de raad niet al in een vroeg stadium bij de planontwikkeling? De reacties liggen voor de hand, in het ene geval zijn het de bewoners die zich niet gekend voelen en in het andere geval een aantal raadsleden.

Het gevaar bestaat, en ik ben bang dat het al gaande is, dat er door de onderliggende spanningen de wethouders steeds minder onbevreesd de buitenwereld durven aan te gaan en dat ze vooral steun zoeken bij hun ambtenaren. Met als gevolg dat uiteindelijk niet de wethouders maar de ambtenaren de lijnen uitzetten en bepalen van wat er moet gebeuren

Joop Kok is architect en cultuurliefhebber. Is weer gaan studeren, cultureel erfgoed. Kenner van Aalsmeerse gebouwen. Geeft met die achtergrond rondleidingen door het centrum van Aalsmeer. Milder geworden de laatste jaren. Niet verlegen om een mening. Eigenwijze vent.