Column: ‘Stukkies schrijver’

Vandaag de beurt aan parttime Aalsmeerder Rinus Zuidervaart om zijn bijdrage te leveren. Voor hem zijn Godfried Bomans, Simon Carmiggelt en MartinBril de grote drie op het gebied van het zeer korte verhaal. “In 1987 is Carmiggelt overleden. Hieronder doe ik, hoogmoedig, arrogant, een poging een ‘kronkel’ in deze tijd situeren,” zo leidt Rinus zelf zijn column in.

Door: Rinus Zuidervaart. Mijn krant was te groot of het tafeltje te klein. Ik zat ergens achteraf bijna verscholen in een donkere  kroeg terwijl buiten de zon uitbundig scheen. Bovenop krant kekke moderne dunne tablet waarop ik de zinnen die u nu leest met één hand tik.

Achter een groot tochtgordijn in de hoek hoor ik een deur opengaan. Er verscheen iemand die de nacht in dezelfde kleding als bij binnenkomst heeft doorgebracht. Ik las verder in krant en hoorde hoe hij langzaam richting mijn weinig uitnodigend bureau afliep. Ik kon niet anders dan hem openlijk observeren tot hij aanschoof aan de toch al ongemakkelijke plek. Met maling aan de anderhalve meter.

Hij doorbrak de stilte door de barkeeper aan te spreken. “Zeg Henk, doe mij een paar jonkies en waarschuw effe als ik er vijf op heb.”

Dit is een liefhebber met zelfkennis dacht ik.

Nu leek hij mij in het vizier te krijgen. “Wel wel..”

“Bent u directeur of zo?

“Nee hoor niets van dat al, een gewone stukkies schrijver waarvan ik er vanmiddag een op tijd moet opsturen.” De barkeeper schonk het lege glas voor zijn neus vol. Ik gebaarde die is van mij, want ik voelde dat er meer in zat. “En u?” vroeg  ik.

“Ik? Viaducten, parken en leger des Heils Geen bijster sprankelende  baan..”

“Maar wel gehad?”

“Ach ja transporteur. Ik vervoerde van alles: verhuizingen, veiling, antiek, museum. tot aan je schoonmoeder als je dat vroeg.”
Ik keek weg en mompelde wat. Ik kon fantastisch overweg met mijn schoonmoeder en heb nooit aan klassieke  humor hierover meegedaan.

“Maar ik had een gouwe jongen als sjouwer. Zo zwart als de nacht maar sterk, sterk. Arm in bekende oppomphouding.”
Ik keek voorzichtig om mij heen in verband met de omschrijving van zijn personeel, “Elke klus zonder problemen. Een wasmachine van drie hoog op zijn rug in z’n uppie.”

Eigenlijk past hier een bewonderend tssssssst…..  van mijn kant bij maar ik was te laat.

Hij ging verder: “Betrouwbaar als een Zwitsers uurwerk. Ik kon lezen en schrijven met die gozer maar praten ging niet zo best. Op een gegeven moment komt- ie bij me. Na veel vijven en zessen kom ik erachter dat ie op vakantie wil. Ach daar heeft iedereen recht op dus hij ook. Maar hij wilde naar familie in het buitenland. Geen idee welk land want Nederland heeft heel veel buitenland naar mijn idee. Enfin, ergens in Afrika dus. Ik zeg: vriend zoveel geld heb jij helemaal niet want dat kon ik wel inschatten. Goed, Ik vervoer alles dus ik met m’n donkere vriend naar de hak van de laars van Italië. Op de kade stond ik als een kind te janken. Als een pot Duo Penotti vastgeklemd, twee volwassen kerels. En die Italianen maar kijken…”

De barkeeper schonk een leeg glas vol en bleef nu bij de tafel staan, die twee kenden elkaar.

“Tot aan de Duitse grens heb ik als een kind zitten grienen in de bus.”

De chauffeur aan tafel keek me aan met een blik alsof hij zich schuldig voelde.

Ik knikte therapeutisch begripvol.

“Ennuh,” begon ik, “hoelang is hij weggebleven?”

Hij nam een aanloop en het hoge woord kwam eruit: “Nooit, weg, opgelost. Hij heeft mij nooit opgezocht. In de jungle de weg kwijt of zo.. Bellen deed hij nooit.”

“Nou,” zei ik, “vreemde story…”

“Ja, ja, daarna nog een tijdje een gesjeesde student. Hij kon zelf ook niet vertellen waar die voor leerde. Wel een aanwinst voor de maatschappij. ’s Ochtends kwam ie nog half toeter uit de kroeg. Ik had niks aan hem maar je heb toch handjes nodig.”

De barkeeper schonk  gracieus met mooie kop het klassieke borrelglaasje vol. “Da’s de vijfde Joop.”

“Bedankt Henk! Ik ga verder!”

Hij keek me nog even kort aan.

“Succes met je stukkie..”

Dat gaat wel  lukken.

De deur sloeg hard dicht.

Ik nam een slok koffie..

Maar er had meer ingezeten dacht ik…