Gastcolumn: ‘Groeten uit Maria-Oord’

Hoe zou het toch met Leni zijn, vraagt u zich misschien af. Nadat ze haar huis liet zien in ‘Hoe woont het er eigenlijk…?’, hebben we op AalsmeerVandaag niet veel meer van haar vernomen. Dat klopt. Precies een dag na de vertoonde film werd ze opgenomen in het ziekenhuis. Bijna vier weken verder laat ze weten dat het ‘best goed’ gaat. Ze maakte zelfs een column over wat haar overkomen is en hoe het haar nu vergaat. Met een beetje hulp van de hoofdredacteur.

Door: Leni Paul. Elke ochtend klokslag zes uur. De gordijnen worden met een ruk opengeschoven terwijl een quasi opgewekte stem zegt: ‘Goedemorgen mevrouwtje Paul, hoe is het ermee?’  ‘Mevrouwtje Paul wil graag nog even doorslapen,’ zeg ik dan. Maar nee, het regime heeft andere plannen. Ik moet altijd vroeg uit de veren van deze kordate meisjes die vrijwel allemaal hier uit de omgeving komen: Maarsen, Breukelen, Wilnis. En ook wel uit het dorp zelf. Vinkeveen dus. Want hier in het huis met de wat zwaarmoedige naam Maria-Oord verblijf ik sinds half januari. Niet geheel vrijwillig overigens maar wel naar mijn zin. Over hoe dat zo gekomen is, straks meer. Maar de genoemde jongedames helpen me met voorzichtige terughoudendheid in de kleren en laten me zoveel mogelijk zelf uitvogelen hoe ik mijn voeten in de sokken moet wurmen. Verdraaid, dat lukt met de dag beter. Ik zou al zelfstandig met de rollator naar de eetkamer kunnen lopen maar voor het gemak neem ik mijn taxi, zoals ik mijn rolstoel liefkozend noem. Om zeven uur zitten alle rolstoelen aan het riante ontbijt dat gekenmerkt wordt door een overdaad aan broodbeleg met vijf soorten hagelslag, en evenzoveel soorten smeersels als jam, pasta dan wel honing of appelstroop. En een dagelijks eitje. Uitsluitend hardgekookt, dat wel.

De laatste keer dat ik in mijn eigen huis aan de dis zat was op de dag die zo melancholisch ‘blue monday’ wordt genoemd. Heel toepasselijk, zo bleek achteraf. Tijdens de warme lunch zag ik ineens de tafel voor mijn ogen opstijgen. ‘Wat is dat nou voor gekkigheid,’ dacht ik, ‘mijn tafel staat toch altijd stevig op zijn pootjes’. En voordat ik kon onderzoeken wat er precies gebeurde, lag ik al de grond. Details van hoe ik er daarna uitzag zal ik u besparen maar ik begreep gelijk dat het goed mis was. Gelukkig had ik een afspraak die elk moment kon komen. Deze vrouw schrok zich een ongeluk maar ging vervolgens kordaat te werk, waarschuwde de buren en belde de ambulance die snel kwam.

‘Een hersenbloeding’, zo deelde de arts mij nuchter mee. En na een paar dagen AMC mocht ik naar Maria-Oord voor revalidatie. En daar zit ik dan. Overgeleverd aan zorgende zusters. Wie hier de scepter zwaait weet ik nog steeds niet. En men wil het me ook niet vertellen. In geen geval de nonnen want, zo hoorde ik, die zijn er niet meer. Ze liggen allemaal begraven op het kerkhof tussen de kerk en het huis waar ik verblijf. Vanaf de eetzaal kijk ik recht op hun graven.

Vooral op zondagen hangt hier een wat mystieke sfeer. Deze zondag klinkt er iets vaags katholieks vanuit het atrium op de begane grond. Vanaf de balustrade op tweehoog hoor ik pianoklanken opstijgen en neem gelijk de lift om er dichterbij te komen. Maar als ik arriveer is de pianospeler of speelster alweer gestopt en verdwenen. Dan neem ik zelf maar plaats achter de toetsen en waag me aan wat lichtzinnige klanken. Ondanks mijn binnenhoofdse beschadiging voelt het spelen vertrouwd en ik merk dat er iets om mij heen gebeurt. Mensen blijven staan en reageren positief. Als mijn kortstondige recital ten einde is spreekt een man mij aan. “O, komt u uit De Kwakel? Wat leuk, daar woont mijn pianostemmer ook,” zeg ik hem, “Dat is ook toevallig, antwoordt hij, “dat is mijn buurman…” Vervolgens komt er een mevrouw die haar kleindochter een riedeltje laat spelen, meer van het moderne repertoire, en het wordt zowaar nog een feestje. Wat muziek niet kan doen.

De kapster die een dag later mijn haar fatsoeneert, blijkt import-Kudelstaartse te zijn en praat honderduit over bloemen, boten en Beatle die een opvolger voor zijn café heeft gevonden. Ik kan niet beweren dat ze het afraffelt maar ze moet wel snel naar huis omdat ze jarig is, zegt ze. Als ik afreken denk ik: ‘dat is een stuk goedkoper dan Olaf.’

De mensen zijn hier allemaal zo aardig. En ze vertrouwen me van alles toe. Een vrouw die tot drie keer toe een man verloor, een andere die een minnaar heeft gehad, een meneer die zegt dat hij snel doodgaat. Maar ook een man met een grote staat van dienst in tv-land die geen huis heeft en geen idee heeft waar hij straks heen moet als hij hier uitgerevalideerd is. Ik overweeg mijn schuurtje aan te bieden aan dit vriendelijke heerschap. Want we zijn toch op de wereld om mekaar te helpen nietwaar…

Leni vindt het geweldig om post te krijgen.
Haar adres is:
Careyn Maria-Oord
Herenweg 69
3645 DH Vinkeveen