Beschouwing: Kuinen en Van Rijnen

Door: Joop Kok. Toen vorige week dinsdag wethouder van Rijn zijn ontslagbrief aanbood, werd ik geraakt door zijn toelichting. Vooral de zinsnede Het geloof dat ik op een dag met een zuiver geweten verantwoording aan Hem zal afleggen maakte veel emoties bij me los. Even was ik weer de kleine Jopie die, net als van Rijn opgevoed door katholieke ouders, op zijn knieën met samengevouwen handen zijn avondgebedje prevelde en zich afvroeg of hij zich die dag wel goed gedragen had. Ik voelde met hem mee en stond op toen hij afscheid nam van de Raad en klapte samen met vele anderen. Na alle commotie weer zittend in de banken, drong de strekking van zijn verhaal tot mij door. Van Rijn vond dat hij gewetensvol in het leven stond, hij had een goed afgesteld kompas, Kuin niet. Bij hem ging het alleen maar om eigen belang, om zijn visie op het fort en niet die van de gemeente. Hij schetste een beeld vol negativiteit richting Kuin en vol schouderkloppen naar zichzelf. Volledig in strijd met het idee van een zuiver geweten. Wanneer hij daar ook maar een ietsje van pietsje van zou hebben gehad, zou hij vol schaamte zijn over het feit dat de samenwerking niet was gelukt en zou hij hebben gesproken over waar hij tekort was geschoten. Hij met zijn jarenlange bestuurservaring was het niet gelukt om de ander op een goede manier te bereiken en te helpen. Ik miste deemoedigheid en zat niet te wachten op deze schaamteloze zelfgenoegzaamheid.  

Degenen die Kuin kennen en hebben meegemaakt, zullen niet opkijken van het gebeuren. De grens tussen eigen belang en algemeen belang is bij Kuin nogal dun, zo niet wat vloeibaar. Sommigen hebben er zelfs een werkwoord voor bedacht: Kuinen, het uiterste van de grens zoeken. Van Rijn had dat kunnen weten, evenzo als dat er in de wandelgangen te horen was dat AA liever niet met hem als  VVD wethouder in zee wilde gaan. Wat doe je met die kennis en met de wetenschap dat als je niet mee doet je dat tot aan de volgende verkiezingen zal moeten horen? Het avontuur toch maar aangaan? De maanden die ze samen optrokken hadden wel iets van een huwelijk waarbij één van de partners het niet kon laten om zo af en toe wat overspelig te zijn. Therapeuten werden ingeschakeld, en er werden zwart op wit afspraken gemaakt. Het hielp niet, het gedrag van de partner zat tot in de genen. Wat nog eens extra de relatie op scherp zette was dat ook op andere terreinen Kuin nogal eigengereid te werk ging. Wie herinnert zich niet de veelbesproken column van Dick Piet waar Kuin praatte over het weghalen van ‘de knip’ op de Burgemeester Kasteleinweg? Politiek Aalsmeer was verbolgen. Maar waarom? Omdat het niet collegiaal was? Maar hij deed het juist ook voor zijn collega’s, hij wilde hen laten zien dat hij goed bezig was, hij zocht waardering en kreeg afkeuring.  

Kuin en van Rijn, de één zoekend naar erkenning en de ander in zijn houding neerbuigend, een combinatie die onmogelijk tot productiviteit had kunnen leiden. Hun gemeenschappelijke liefde, het fort Kudelstaart, werd uiteindelijk het slagveld waar beiden hun Waterloo haalden. Hun ego’s en hang naar glorie stonden beiden in de weg. In deze zijn beiden even schuldig. Het is wel bedroevend dat van Rijn alle ruimte kreeg om zijn afscheid zo te arrangeren dat de indruk wordt gewekt dat alleen Kuin de dader was.