OBS neemt afscheid van juf Marianne

Door: Conny Vos. Ze geniet nog elke dag van haar werk als leerkracht op OBS Kudelstaart, maar eind van dit schooljaar neemt Marianne de Champs afscheid van haar leerlingen. Na 25 jaar in het onderwijs gaat ze met vervroegd pensioen. “Vroeger zei ik al tegen mijn moeder dat ik juf of verpleegster wilde worden. Mijn hart ligt bij het onderwijs.”

‘Ik wil kinderen het nut laten zien van wat ze leren’

Toen ze van de opleiding kwam, lagen de banen in haar vakgebied niet voor het oprapen. “Ik ben begonnen als invalster, dan werd ik ’s ochtends gebeld of ik kon komen. Soms stond je een dag voor een klas en bij een andere klas bleef je een jaar. Maar dat werkte niet voor mij.” Haar handbaltrainster wist iemand die een medewerker zocht en regelde een gesprek voor haar. Marianne dacht dat het om een baan in het onderwijs ging en stond raar te kijken toen ze voor een bankgebouw stond. Toch bleef ze daar uiteindelijk vijftien jaar werken. “Ik heb het prima naar mijn zin gehad en heb er veel geleerd. Toen mijn kinderen op OBS Kudelstaart zaten, vroeg de toenmalige directeur Jan van Veen of ik er niet over dacht om het onderwijs in te gaan. Mijn leven liep op dat moment goed, maar ik heb het aanbod toch aangenomen en ben het na de zomer gaan proberen.”

Supermomenten
OBS Kudelstaart is een Daltonschool in opleiding. Bij het Daltononderwijs ligt de nadruk op onder meer keuzevrijheid, samenwerking en zelfstandigheid. “We geven niet klassikaal les, maar kijken naar het kind en laten het op zijn eigen manier leren. Ze krijgen een taakbrief waarin staat wat ze die dag af moeten hebben. We proberen ze verantwoordelijk te maken voor wat ze doen. Als leerkracht houd ik de vinger aan de pols en heb ik een sturende rol. Het zijn supermomenten als je ziet hoe ze elkaar helpen.” In het lokaal hangt een ouderwets papieren landkaart van Nederland naast het moderne digibord en verspreidt door de ruimte hangen kaartjes met vijf woorden. “Dat is voor het loopdictee. We zien beter resultaat als kinderen bewegend leren.”

Geen trucjes
Marianne geeft les aan groepen 4 en 5. “In het begin kreeg ik de kleuters, dat vond ik moeilijk, want ik wilde resultaat zien. Er waren wel resultaten, maar ik moest leren de kleine dingen te zien waarin ze groeiden. Ik ben goed in de middenbouw. Daar maken ze grote stappen. Van letters aan elkaar plakken leren ze een boek lezen. Ik leg een basis en de kinderen bouwen daar zelf op verder. Het is fantastisch om te zien hoe ze groeien. Ik houd er niet van om kinderen trucjes aan te leren. Ik wil vooral een link leggen met het leven en ze het nut laten zien van wat ze leren. Ik vind het belangrijk om zinvol les te geven. Als ik leerlingen van vroeger tegenkom, dan komen de positieve verhalen, dat is fijn om te horen.”

Beleving is anders
Het onderwijs is in de loop der jaren veranderd, maar Marianne vraagt zich af of dat een verrijking is. “Ik snap de bezorgdheid van het rijk dat kinderen niet meer kunnen rekenen en spellen. Er zijn zoveel vakken omheen gekomen, zoals verkeer en omgaan met media. Vroeger werden dingen ook benoemd, maar dan kwam het gewoon tijdens een les aan bod, zoals hoe je met elkaar omgaat. Nu zijn er doelen voor gesteld en zijn er bijvoorbeeld pestprotocollen. Jongeren zijn veel aan het gamen, waardoor de sociale contacten anders zijn, dat leerde je vroeger op straat. De beleving is anders geworden. Ik kan met veel dingen meekomen, maar soms begrijp ik het niet. Ik leer veel van mijn jonge collega’s. Je moet meebewegen met de tijd en voorkomen dat je vastroest.”

Stressvolle periode
Ook de coronaperiode heeft het onderwijs en de kinderen geraakt weet Marianne. “Ik werkte in die tijd bij Samen Eén in Aalsmeer. Daar heb ik zo’n zes jaar gewerkt, voordat ik weer terug kwam bij OBS Kudelstaart. In het begin zag ik het online lesgeven echt niet zitten, maar we hebben elkaar als collega’s er doorheen gesleept. Het was een stressvolle periode en ik heb weleens gedacht om ermee te stoppen. Kinderen konden niet met leeftijdsgenoten omgaan. Bij sommigen zie je nog de naweeën daarvan in de omgang met elkaar. De klas liep achter met lesstof. We hebben er hard aan getrokken om het weer goed te krijgen. Ik was er heel trots op toen dat gelukt was. Mijn motto is: alles voor de kinderen. De kinderen zijn het belangrijkste.”

‘Het leven bestaat uit meer dan werken’

De kinderen maar ook haar collega’s gaat Marianne dan ook het meest missen als ze met pensioen is. “Ik was al van fulltime naar vier dagen gegaan en sinds vorig jaar werkte ik nog maar drie dagen. We zaten wat te grappen over met pensioen gaan en ineens besefte ik dat ik al 65 word, de leeftijd waarop je vroeger met pensioen ging. Mijn vader was ook met vervroegd pensioen gegaan en hij heeft daar erg van genoten. Ik heb er weinig moeite mee. Mijn man (oud-leraar Casper de Goede, red.) heeft Alzheimer en ik merkte dat ik niet meer aan mezelf toe kwam. Het leven bestaat uit meer dan werken. Ik weet nog niet wat ik met mijn vrije tijd ga doen. Ik heb genoeg hobby’s waar ik nu te weinig tijd voor heb, zoals knutselen, klussen en lezen. Er komen vast weer leuke dingen op mijn pad. In ieder geval ga ik een ochtend in de week mijn dochter helpen bij het zwemmen met meervoudig gehandicapte kinderen. Verder moet ik nog gaan ontdekken waarin mijn ontspanning zit.”

Loslaten
Op 5 juli hebben de collega’s een afscheid georganiseerd voor Marianne. “Ik mag die dag niet naar school komen, maar ik word thuis opgehaald. Er komt een receptie voor oud-leerlingen, oud-collega’s en ouders. En daarna ben ik uitgenodigd voor een etentje. Als juf wil ik graag de regie houden, maar dit moet ik loslaten en dat lukt me aardig. Ik ga vooral van het moment genieten.”

Iedereen die Marianne de Champs de hand wil schudden, is 5 juli welkom van 15 tot 16.30 uur op OBS Kudelstaart. Aanmelden bij info@obs.nl is niet verplicht, maar wordt wel gewaardeerd.

(foto’s: Arjen Vos)