In Memoriam: Wim Spaargaren

Als iets niet klopte liet hij zijn stem horen

Door: Arjen Vos. Betrokken, geïnteresseerd, gepassioneerd. Zomaar enkele typeringen die passen bij de afgelopen week plotseling overleden Wim Spaargaren. Seringenkweker, VVD’er en bestuurder in hart en nieren.

Zo’n beetje de laatste keer dat Wim Spaargaren zich onder de mensen begaf in zijn geliefde Aalsmeer was tijdens de Kunstroute. Onder meer in de loods van de firma Otto waar zaterdag 20 september de opening werd gehouden was hij met echtgenote Laura kunst wezen kijken. Overvallen door onophoudelijke regenval, was terugwandelen naar Dorpshaven waar hun auto geparkeerd stond, geen fijn vooruitzicht. Gelukkig konden ze meerijden met iemand die toevallig die kant op moest. Tijdens die rit vertelde het echtpaar bijzonder uit te kijken naar hun reis naar Tenerife, hun jaarlijkse traditie in het najaar. Voor de laatste keer want Tenerife was niet meer wat het geweest is.

Op de avond van 1 oktober overleed Wim. Volkomen onverwacht. Er ging donderdag een schok door de raadzaal toen het bericht voorafgaande aan de raadvergadering bekend werd gemaakt door burgemeester Oude Kotte. Het was gelijk een begrijpelijke verklaring waarom wethouder Sven Spaargaren afwezig was. Die was zo snel als mogelijk naar het Spaanse eiland vertrokken om moeder Laura bij te staan.

Wim Spaargaren was een markante Aalsmeerder die veel betekend heeft voor de lokale samenleving. Op tal van vlakken was hij een actieve en graag geziene plaatsgenoot. Hij was door de jaren heen onder meer actief bij de Aalsmeerse Patroons Vereniging, later de Hollandse Maatschappij voor Landbouw, het Koninklijk Landbouw Comité, Produktschap Tuinbouw, het Landbouwschap en Hoogheemraadschap Rijnland, om er maar enkele te noemen. Zo zei hij eens in een interview met Leni Paul: “Als iets niet klopt laat ik mijn stem horen en dat is nodig nu veel beroepsbestuurders op hoge posten zitten.”

Ook was Wim een verwoed radiozendamateur. Via de korte golf communiceerde hij met de hele wereld.

‘De enige haan’
In Aalsmeer kreeg hij vooral bekendheid als welbespraakte VVD’er, de partij die hij tussen 1994 en 2014 als raadslid diende. Daarvóór was hij voor de liberalen op de achtergrond actief, onder meer als fractie assistent.  Spaargaren noemde zijn raadslidmaatschap “een mooie tijd”. Over de tijd dat de VVD slechts mannen in de fractie telde en van ‘links’ daarover een verwijt kwam zei hij: “Later telde onze fractie vier vrouwen en was ik de enige haan in het kippenhok.”

De lijst van saillante uitspraken van zijn hand is lang. Om er een paar te noemen: “Als raadslid zit je er dankzij, voor en door de inwoners van Aalsmeer. Dat moet je nooit vergeten.” En: “Als raadslid dien je jezelf ’s morgens recht in de spiegel aan te kunnen kijken.” En: “Een raadslid dat achter de collegetafel terechtkomt heeft niet plotseling meer kennis. Hij blijft dezelfde ‘amateur’.”

‘Liberaal oude stijl’
Met wie je ook over Wim spreekt, er klinken uitsluitend lovende woorden over wie hij was, wat hij deed en wat hij zei. Oud-burgemeester Joost Hoffscholte noemt hem een ‘Liberaal oude stijl’. “Ik heb hem dertien jaar in de raad meegemaakt, het bestuurlijke zat hem in het bloed. Hij had aandacht voor het bedrijfsleven en een kenmerkende manier van spreken met luide stem en duidelijke taal. Wim sprak de taal van de Aalsmeerders en was ook tot compromissen bereid. Hij hoefde niet altijd gelijk te krijgen.”

Dwars voor eigen wethouder
Toch kon Wim ook voet bij stuk houden als iets tegen zijn principes inging. Bij de plannen voor het Stokkeland begin jaren ’90 ging hij dwars voor zijn eigen wethouder (Piet Boom) liggen die hier ruimte wilde geven voor de bouw van enkele villa’s. Liever een park voor het algemeen nut dan enkele huizen voor rijke Aalsmeerders, zo was Wim stellig van mening. Aan de andere kant weigerde hij zelf de verkoop van grond aan stichting De Bovenlanden die zijn akker een passende schakel vond in de groene zone tussen Amsterdamse Bos en Westeinderplassen. Het idee van een openbaar toegankelijk stuk groen achter zijn huis zag Wim beslist niet zitten.

Ongelooflijk trots
Voormalig VVD-fractievoorzitter Dirk van der Zwaag, heeft Wim Spaargaren net niet meegemaakt in de gemeenteraad. “In 2014 kwam ik erin en ging hij eruit. Maar toen ik in 2012 afscheid nam als directeur van de rekenkamer heeft hij me als nestor van de raad toegesproken. We kregen weer met elkaar te maken toen zijn zoon Sven in beeld kwam als wethouder. Op de braderie vertelde hij samen met Laura dat hij zich er niet vaak over uitliet maar dat hij zo ongelooflijk trots was dat Sven wethouder werd. En hoe mooi ze het vonden dat Sven weer in Aalsmeer kwam wonen.”

Dat Wim Spaargaren geen raadslid meer was hinderde hem niet om toch present te zijn tijdens raadsvergaderingen. Vrijwel elke vergadering zat hij op de publieke tribune en volgde de besluiten en het debat. “Ook bij ledenvergaderingen was hij er altijd. Samen met Laura en altijd liet hij van zich horen. Als hij er een keer niet was dan was er iets met hem aan de hand,” aldus Van der Zwaag.

Dat was inderdaad het geval zo’n tien jaar geleden toen Wim werd getroffen door een auto-immuunziekte die hem bijna fataal werd. Na een langdurige ziekteperiode knapte hij toch wonderwel weer op. Het betekende wel dat hij definitief met zijn bedrijf moest stoppen.

Prettig mens
Rob Weening hielp hem in die tijd door struiken en vletten van hem te kopen. “Je kon goed een gesprek met hem hebben,” zegt de collega seringenkweker, “een prettig mens waarmee je over heel veel dingen kon praten. Daarbij heel gastvrij; als je naar hem toe ging was je zo twee uur weg. Wanneer hij de deur opendeed moest je binnenkomen.”

Zoon Frank Weening die met Wim in de seringenwerkgroep zat, deelt die mening: “Wim was een gigantisch prettig persoon in al zijn doen en laten. Hij kon mooie opmerkingen maken en had prachtige anekdotes. Bijvoorbeeld over mijn opa, ook een seringenkweker met wie hij goed kon opschieten. Op bepaalde gebieden was hij onze adviseur. Daarbij een echt gezelligheidsmens, altijd een potje bier erbij waarbij ik vaak dacht: wat doe je in de politiek? Dat past helemaal niet bij je.”

‘Altijd levend’
Dat Wim en Laura Tenerife in hun hart hadden gesloten, was te danken aan een eerste reis erheen om het vetplantje Sempervivum (‘altijd levend…’) te halen. Het werd een jaarlijkse trip waarbij Wim en Laura hun andere passie konden beleven: dansen. Met name de tango was favoriet bij het echtpaar. Doordat de interesse in dansen bij de jongere generatie afnam, werden orkesten opgeheven en verdwenen de dansavonden van het eiland. Vandaar dat Wim en Laura besloten nog een laatste keer naar Tenerife af te reizen. Dat de afscheidsreis zo zou eindigen, had niemand kunnen bedenken.

(Foto’s: archief AV/Jaap Maars/Arjen Vos/privé fam. Spaargaren) 

Lees ook:
Hoge VVD onderscheiding
Hoe is het nu met…