Hoe is het nu met… Wim Spaargaren?

Door: Leni Paul. Wim en Laura Spaargaren, kwieke zeventigers, verkochten enkele jaren geleden hun seringenstruiken en genieten nu al weer geruime tijd van hun vrije tijd. Wim Spaargaren was vele jaren het op één na langst zittende raadslid in de Aalsmeerse gemeenteraad. Hoe bekijkt hij nu de plaatselijke politiek? ”Als je niet meer in de politieke keuken bezig bent moet je je niet meer met het menu bemoeien.” Een gesprek met het echtpaar voor wie de dag nog steeds tekort is.

Wim Spaargaren (77) is een levendig verteller en heeft die ochtend tijdens ons bezoek een boeiend verhaal in petto doorspekt met veel humor. “Ik ben van bouwjaar 1943. Geboren in een Haarlems ziekenhuis en opgegroeid op Oosteinderweg nummer 237, naast ons huidige huis. Er stonden drie platanen voor de deur en die staan er nog steeds.Naar de openbare school van meester Buisma. Een onderwijzer in hart en nieren, een positieve man. Daarna naar de Mulo en zoals veel Aalsmeerse jongens naar de tuinbouwschool.”

Want vader had een kwekerij? “Ja, hij had hier kleine kwekerij, maar werkte ook voor de firma Hilverda voor wie hij dagelijks dozen met bloemen naar Schiphol bracht. Mijn broer en ik zijn al snel doorgegaan met de bloemen. Ik ging in de kwekerij, mijn acht jaar oudere broer ging in de handel en werd exporteur.”

Trok het kweken jou wel aan? (denkt lang na) “Eigenlijk trok de techniek me meer en ik had wel naar een technische school gewild, was ook altijd graag met een soldeerbout en zo in de weer. Er is hier op ons seringenbedrijf ook zelden iemand voor de technische zaken nodig geweest, want ik kon het altijd allemaal zelf voor elkaar krijgen. Ik ben wel twee jaar lang een cursus elektronica gaan doen.”

In een eerder gesprek vertelde je me over je grote hobby: van jongs af aan ben je zendamateur en daar ben je nog steeds mee bezig. Er volgt een boeiend verhaal over de vele contacten die hij wereldwijd heeft. Op het koffie-uur even een gesprek met een onbekende militair in Vietnam, met een piloot van een Fokkervliegtuig of met een inmiddels vast contact aan de andere kant van de wereld, is niet ongebruikelijk in huize Spaargaren. Een technische knobbel  lijkt me daarbij onontbeerlijk en Spaargaren is graag bereid aan een a-technisch persoon als de journaliste geduldig even wat details te verstrekken…..Lang voor e-mail, Google.Zoom en andere eigentijdse verworvenheden er waren was Spaargaren al bezig met de hobby die hem nog steeds boeit.

Er komt terecht trots een ouderwets aandoende lidmaatschapskaart tevoorschijn van de Dutch Shortwave Amateur Radion Stationclub met de zendnaam PAOWSP uit Worldcentre of flower Aalsmeer te voorschijn. Het is duidelijk: eens een zendamateur, altijd een zendamateur.

Wim:”Ik was ook een van de eerste seringenkwekers met een computer. Van jongs af aan ben ik zendamateur, met licentie en dagelijks is er wel een gesprek met een bekende of een onbekende.”

Over de hobby als zendamateur kan Spaargaren meeslepend vertellen. ”Ja, toen ik jong was waren er nog maar enkelen hier in de omgeving die zich daarmee bezig hielden. Er was nog een Klaas Spaargaren op de Aalsmeerderdijk en ook Jacques, de zoon van het vroegere communistische raadslid Dirk van Zoest, die ook nog steeds zendamateur is.”

In de smaakvol ingerichte kamer serveert Laura Spaagaren (75) koffie en koek.Ze is zo zegt ze een rasechte Amsterdamse maar ze heeft vanaf het begin van haar huwelijk meegewerkt in het trekheesterbedrijf dat zij en haar man succesvol hebben geleid.

“Toen zoon Sven en dochter Cindy naar de lagere school gingen ben ik volop gaan werken op de kwekerij. Heerlijk altijd dat bezig zijn in de seringen, mijn handen in het groen. We hebben de afgelopen weken net alle Buxusbollen uit de voortuin gehaald en dat wordt daar binnenkort weer een frisse mooie tuin.”

Spaargaren geeft uitgebreid inzicht in het verloop van de Aalsmeerse seringencultuur. “Al in de vijftiger jaren van de vorige eeuw ging het met de seringen bergafwaarts. Wijzelf zaten hier op de Bovenlanden met de goede grond voor de sering. In de polder moet je nooit seringen gaan telen vanwege de slechte kluitvorming.”

In een interview voorspelde je me in 2014 dat er in 2024 nog tien seringenkwekers overgebleven zouden zijn, Je voorspelling zat er niet ver naast. “Er kwam een opleving toen in de jaren zeventig toen er een houdbaarheidsmiddel voor trekheesters op de markt kwam. Er waren in dat jaar nog 128 trekheesterkwekers, in 2006 nog 49, er schakelden toen wat kwekers over op Viburnumopulus, de sneeuwballen en op Ilex verticilata, dat bekende gewas met de rode bessen. Er zijn diverse oorzaken voor de terugloop van de seringenkwekers. Om er een paar te noemen, het gebrek aan opvolgers, het is zwaar werk en ondanks de lopende band en de rupskar blijft er nog veel handwerk over.”

Spaargaren had diverse bestuursfuncties en deinsde er niet voor terug om tegen de heersende mening in een geheel eigen opvatting in te brengen. Hij was onder meer actief bij de Aalsmeerse Patroons Vereniging, later de Hollandse Maatschappij voor Landbouw, het Koninklijk Landbouw Comité, Produktschap Tuinbouw, het Landbouwschap en het Hoogheemraadschap, om er maar enkele te noemen. Jaren geleden zei hij eens in een interview: “Als iets niet klopt laat ik mijn stem horen en dat is nodig nu veel beroepsbestuurders op hoge posten zitten.”

Zo was hij ook vele jaren een van de weinige kwekers met passie voor de plaatselijke politiek en had daarin een heldere stem die niet schroomde zijn eerlijke mening te geven.“Begin jaren tachtig werd ik wat je noemt bijzitter bij de VVD in de Aalsmeerse gemeenteraad, daarna werd ik fractie-assistent en in 1994 kwam het verzoek van het bestuur van de VVD om zitting te nemen in de raad.”

Huizen op Stokkeland
Er waren ooit plannen om huizen op het Stokkeland te realiseren. Spaargaren was fel tegenstander van dat idee en zijn ogen worden fel als hij zich deze controverse in de raad herinnert. “Als de dag van gisteren staat me dit voor de geest,” zegt hij als hij over de kwestie spreekt. Het woord ‘intrige’ valt en  met jeugdig aandoende boosheid verhaalt hij over de wat hij noemt catastrofe die mede door zijn inzet en die van wijlen Johan Dekker werd voorkomen.

Tot 2014 maakte Spaargaren deel uit van de gemeenteraad. “Ik was de nestor van de raad en had daardoor ook de plezierige taak vaak diverse mensen bij diverse gelegenheden te moeten toespreken. Ik heb twintig jaar in de raad gezeten en ik vind dat je op tijd moet stoppen. Tot februari 2020 was ik ook nog lijfelijk bij elke raadsvergadering aanwezig op de publieke tribune. Nu volg ik de vergaderingen op de computer.  Nee, ik vind het niks, dat Zoom, ik hecht aan lichaamstaal maar dat is op deze manier nauwelijks mogelijk.”

Heb je niet de neiging om ongevraagd je mening te geven? “Nee, ik geef alleen desgevraagd nog wel eens advies. Ook vraagt men mij regelmatig bij Radio Aalsmeer. Prima, maar ik bekijk nu liever de politiek van verre en denk er het mijne van.”

En wat denk je dan? “Als je niet meer in de politieke keuken bezig bent moet je je niet meer met het menu bemoeien.”

Echtpaar Spaargaren vindt het mooi dat de interesse in de politiek en het daadwerkelijk zich daarvoor inzetten is ‘doorgegeven’ aan zoon Sven die sinds enkele jaren fractievoorzitter van de VVD is in de gemeente Oegstgeest. Spaargaren: ”Dat doet ons echt genoegen, evenals onze hobby, het stijldansen.”

Laura: “De coronatijd maakt het nu niet mogelijk, maar we gaan nu al 30 jaar in het najaar een paar weken naar Spanje en dansen daar dan elke avond. Heerlijk. En ook in Aalsmeer/Oost dansen we al weer een paar jaar elke zondagavond met een clubje. Heerlijk, dansen is echt onze hobby en het houdt ons fit.”

Foto’s Jaap Maars en privé-archief familie Spaargaren