‘Ik deelde soms tik om de oren uit’

HOE IS HET NU MET… NIC HUIZENGA?

[Leni Paul]  Hij is geboren in Valthermond in de gemeente Odoorn, maar heeft, zegt hij, Gronings bloed. Zij is afkomstig uit Haarlem. Inmiddels zijn ze al meer dan een halve eeuw ingeburgerd in Aalsmeer. Nic (86) en Adeline (84) Huizenga, vijf kinderen en zestig jaar getrouwd. Gepokt en gemazeld in het christelijk onderwijs en goed voor vele levendige verhalen over toen en nu.

Een smaakvol ingericht appartement aan de Gerberastraat. Stukjes kunstzinnige huisvlijt van hem her en der in de kamer (“Ja, ik ben wel handig”), een creatie van bloemsierkunst op tafel van haar (“Nee, we vervelen ons nooit”). Nic Huizenga zal die ochtend voor een groot deel het woord voeren, nu en dan corrigerend aangevuld door Adeline.

“Ik stam uit een onderwijsfamilie. Grootvader was directeur van een kweekschool in Groningen, vader werd hoofd van de school in Hardenberg en in die regio groeide ik op. Mijn middelbare schooltijd viel in de oorlog. Veel treinstakingen en ik ging na mulo-B naar de kweekschool in Zwolle. Dat was vanzelfsprekend in een onderwijzersgezin, hoewel ik eigenlijk veel voelde voor een technische opleiding.

In 1948 had ik mijn onderwijzersakte en moest toen direct in dienst. In december kwam ik  terecht in de kazerne in Haarlem. Daar kreeg je als christelijk soldaat een handboekje van de kerk met namen van gezinnen die je graag eens op visite zouden hebben (veelzeggende blik op echtgenote).

Ja, en toen kwam ik bij Adeline thuis. Vader had veel met militairen te maken en zo'n soldaat in huis met veel dochters vond men wel leuk, zeker toen ik kwam om te helpen bij het huiswerk van Adeline, die een opleiding op de kweekschool volgde. Het klikte meteen. Maar ja, toen kwam de oproep om als soldaat naar Indonesië te gaan en daar vertrok ik in 1949 op de Grote Beer.”

Na krap twee jaar kwam Huizenga weer terug in Nederland.
“Ik had in die tijd tweeduizend brieven geschreven, het merendeel aan Adeline. Toen trouwen? Nee, hoor, ik ging een baan zoeken en en die vond ik in 1951. Onderwijzer in Eemdijk. Niet lang, want ik kon al gauw terecht op de Christelijke School in Aalsmeer-Oost bij meester Dam. Adeline had sinds 1 november 1953 een baan als onderwijzeres in Ouderkerk en had daar woonruimte. We zijn toen snel getrouwd en ik trok bij haar in in Ouderkerk. Maar ik wilde toch in Aalsmeer, dicht bij mijn werk.”

Huizenga heeft zijn loopbaan in het Aalsmeers christelijk onderwijs keurig vastgelegd. Aan de hand van aantekeningen krijg ik een gedetailleerd beeld van zijn werkzaam leven.
“Er kwam in 1960 een nieuwe school. De Hornmeer ontwikkelde zich en ik werd in 1960 hoofd van een nieuwe school, de Eben Haëzerschool. Toen kwam ook al snel, in 1970, De Wegwijzer die nog steeds draait en van die school werd ik ook hoofd. In 1979 vroeg het bestuur van de scholen mij om die twee scholen, Eben Haëzer en De Wegwijzer onder mijn hoede te nemen. Die scholen zijn in 1982 gefuseerd. Van de vier scholen waar ik les gaf is er geen een meer.

Heeft het christelijk onderwijs in deze tijd nog toekomst? Kiezen ouders tegenwoordig niet veel meer voor kwaliteit en of een school dichtbij huis is, ongeacht de kwaliteit van de school? Er gaan bijvoorbeeld naar de protestants-christelijke Wegwijzer in de Hornmeer veel kinderen van zeer diverse pluimage. Op de katholieke Jozefschool zitten ook veel niet-katholieke kinderen, omdat ouders die school zien als een school met kwaliteit.
“Er zijn inderdaad veel ouders die kiezen voor de locatie. Maar ja, de ontkerkelijking neemt ook meer toe dan af.”

Terug naar uw tijd. Veel veranderingen in het onderwijs sinds u aantrad als jonge meester? Huizenga barst los.
“In 1985 kwam de wet op het basisonderwijs. Kinderen moesten al met vier jaar naar school en een onderwijzer heette ineens leraar en een hoofd van de school werd directeur. Nee, ik ben geen directeur geworden maar leraar. Ik ben toen gestopt en vond, ik heb mijn portie wel gehad.”

En de zeventiger jaren waarbij kinderen de onderwijzer bij hun voornaam mochten noemen, hoe vond u dat?
“Tja, ik ben altijd van de oude stempel geweest en deelde ook weleens een tik om de oren uit. Ik was best streng. Er veranderde heel veel (blik op papieren geheugensteun). Weet je wat ik verdiende in mijn eerste baan als onderwijzer in Eemdijk? 184 gulden per maand en daarvan moest ik 90 gulden kostgeld betalen.

Toen ik later hoofd werd in de Hornmeer kreeg ik 732 gulden en bij mijn pensioen had ik maandelijks 3563 gulden. Bij mijn afscheid werd ik benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.”

Al 27 jaar bent u inmiddels al niet meer werkzaam. Hoe brengt u de dagen door?
“Terugkijkend denk ik: wellicht ben ik er te weinig voor mijn kinderen geweest. Adeline heeft jarenlang in haar eentje alles moeten doen, viel ook nog wel eens als onderwijzeres in op school. Inmiddels genieten we wel van de kleinkinderen. We hebben er twaalf. We vragen ons wel vaak af, hoe hebben we dit toch allemaal kunnen doen.”

Maar onderwijzers hebben lange vakanties.
“Dat is waar. We hebben met de kinderen altijd gekampeerd . Wij hebben dat samen tot twee jaar terug volgehouden.We zijn ook altijd maatschappelijk bezig geweest. Ik was ouderling van de Gereformeerde Kerk, praeses en scriba, we hebben ons ingezet voor Tsjernobyl-kinderen, hebben hier ook een onderwijzeres uit Wit-Rusland in huis gehad, met wie we nog steeds contact hebben.”

En overal in uw woning staan objecten.
“Ja, ik kan veel met mijn handen. Ik noem het graag kunstwerken. Allemaal gemaakt van eenvoudige materialen, vooral van verpakkingsmaterialen (wijst op ingenieus vervaardigde toren). Gemaakt van een pizzadoos, dat is mijn toren van Pisa.”

Adeline: “Nic heeft gouden handen, hij kookt ook elke dag.” Nic: “Ja, ik haal veel recepten van mijn iPod. Weet je dat er bijvoorbeeld heel veel lekkere, moderne dingen zijn te maken met spruitjes?”

Adeline bekwaamt zich wekelijks in de kunst van het bloemschikken, was lid van een leesgroep en speelde onder meer Rebecca in een door de PKN-gemeente georganiseerde musical.
“Ja, het tempo ligt wat lager, maar onze dagen zijn best nog gevuld”.

Foto's Arjen Vos

►►► Heeft u een suggestie om iemand door AalsmeerVandaag te laten portretteren? Neem contact met ons op via de mail.

                                        – advertentie –