Hoe is het nu met… Joop Stokkel?

Door: Leni Paul. Een ijzeren wil, een flinke dosis doorzettingsvermogen en een onderwijzer van goud die hem op het juiste moment het juiste advies gaf. Deze woorden komen onmiddellijk bij je op als je het levensverhaal hoort van de 53-jarige Joop Stokkel uit Aalsmeerderbrug. Voor veel mensen een bekende naam vanwege zijn ongekende sportprestaties in combinatie met zijn handicap.

Joop was een normale 7-jarige jongen, wonend in Aalsmeerderbrug en hij speelde graag buiten. Zo verging het hem ook op die fatale lentedag in 1974 toen hij met kameraden genoot van het ruime speelveld dat de jeugd in dat deel van de Haarlemmermeer ter beschikking stond. De jonge Joop was niet bang en het afgescheiden stuk grond waar een trafostation van de PEN stond, lokte om eveneens te worden verkend. Joop klom over het hek en liep nietsvermoedend het elektrisch veld in. Het was een actie met grote gevolgen. Ter plekke werd een deel van zijn lichaam geëlektrificeerd en sindsdien zou hij met één arm en één been minder verder door het leven moeten gaan.

Vertroeteld
Als een lopend vuurtje ging het vreselijke nieuws door Aalsmeer en wijde omgeving. Voor Joop volgde een lange reis door de medische wereld. “Ik verbleef van mei tot december in het ziekenhuis,” kijkt Joop terug op de tijd na het ongeval, “ik heb daar best plezierige herinneringen aan want ik werd er echt vertroeteld. Daarna  belandde ik in revalidatiecentrum Heliomare. Dat was een andere aanpak. Harder ook. Ik werd min of meer gedwongen om droge blaadjes sla te eten met als resultaat dat ik dat nog steeds niet lust. Het advies in deze instelling luidde: je zal voortaan naar het bijzonder onderwijs moeten.”

Joop en Gerda worden na de Spelen van ’96 gehuldigd in ’t Wapen door Burgemeester Hoffscholte (Foto Archief AV)

Liever geen kantoorbaan…
Er volgt een ontroerend verhaal van een ‘schoolmeester met inzicht en een warm hart’. “Meester Bart Tol van de Jozefschool kwam bij ons thuis en zei: die jongen komt terug op onze school en doet gewoon weer mee aan het normale leven. Dat heeft echt de stoot gegeven dat ik als een min of meer gewone jongen verder kon gaan en niet op een bijzondere school gericht op minder validen, terecht kwam. Nadien ben ik naar Mavo De Wiekslag gegaan. En ja, wat toen? Mijn vader was werkzaam in de bouw en mijn broers studeerden daar voor, maar dat was met mijn handicap niet mogelijk. Een kantoorbaan lokte me niet, maar dat is het uiteindelijk toch geworden. Ik heb de MEAO gedaan en had jaren een leidinggevende functie bij een koepelorganisatie van woningbouwverenigingen, Nu ben ik controller bij Timpaan, een ontwikkelaar met een sociale insteek voor starters en maatschappelijke projecten,”

Terug naar de jaren ’90 waarin hij in 1990 bij een zwemwedstrijd in Assen zijn levensgezellin Gerda ontmoette. “Zij is eveneens gehandicapt, heeft een dwarslaesie, zit in een rolstoel. We zijn in 1996 getrouwd en kregen in 1997 een zoon en in 1998 een dochter, zij studeert aan de Hogeschool Pedagogie, onze zoon volgt een studie Bewegingswetenschappen aan de VU in Amsterdam.”

Handicap was uitdaging
Dat een internationale carrière in de sport hem na het ongeluk in de daarop volgende jaren over de halve wereld zou voeren was, zo’n ruim 30 jaar geleden, nog niet te voorzien. Joop was zoals hij het zelf zegt “een heel gewone jongen die aan judo deed” maar na de revalidatie ging hij fervent aan de slag in de zwemsport. Hij ontpopte zich als een sterke sportieve jongeman die uitdagingen niet uit de weg ging, sterker nog, zijn handicap zelfs als een uitdaging zag.

“Ik heb altijd uitdagingen gezocht, wil winnen en met andere gehandicapten had ik voor die tijd eigenlijk heel lang geen contacten. ‘Oceanus Aangepast Zwemmen’ werd in die jaren opgericht, er kwam een groep voor gehandicapten en en met mijn prestatiedrang die ik toch wel heb, deed ik mee aan allerlei wedstrijden, won gouden plakken en werd in 1983 Nederlands kampioen zwemmen voor gehandicapten.”

Gouden plakken
De rij van successen die daarna volgde is lang. Stokkel kwam in de nationale selectie, nam deel aan het Europees Kampioenschap, gevolgd door het Wereld Kampioenschap. “In 1986 kon ik naar de Wereldkampioenschappen in Zweden en behaalde daar gouden plakken. Daarna kon ik deelnemen aan de Paralympics 1988 in Seoul. Het werd  de eerste van de vijf paralympics waaraan ik heb deelgenomen. In 1992 volgde Barcelona.

En dan zien we ineens berichten over Joop waarin de paardensport centraal staat. “Ik deed al aan paardrijden, maar na al die zwemwedstrijden en deelnemen aan de Paralympics was ik op een gegeven moment op zoek naar een andere individuele sportuitdaging.”

Joop (rechts) wint zilver in Athene 2004

Huwelijksreis
Ook bij deze sport kwamen het doorzettingsvermogen en de wil om uit te blinken van Stokkel weer naar voren. Er volgden Paralympics met paardrijden in 1996 in Atlanta, in 2000 Sydney en in 2004 in Athene. Alles bij elkaar won Joop zes gouden, zes zilveren en drie bronzen Olympische medailles.

Bijzonder was dat Joop en zijn kersverse bruid in 1996 op hun huwelijksreis meededen aan de Paralympische Spelen in Atlanta: Gerda als zwemster, Joop als dressuur-ruiter.

Stokkel: ”Om topsport te bedrijven, welke tak van sport het ook is, moet je echt een doorzetter zijn. Doelen stellen en grenzen verleggen. Mijn vrouw heeft dat en ik ook. We zijn toevallig ook allebei in 1967 geboren. Gerda op 9 april, ik twee dagen later.”

Stokkel geeft inzicht in de paardensport, in het gedrag van het paard, van de kuren van het dier en van het belang om het dier bij het berijden te kennen. Hij verhaalt van het toeval of geluk dat hem ten deel viel na een ontmoeting met de beroemdste Nederlandse paardrijdster Anky van Grunsven. Zij hielp hem gul aan het voor hem zeer geschikte paard Pegasus voor de Paralympics van 2004 in Athene.

Joop in het Holland House met Erica Terpstra

Ridder
Na successen in de zwem- en de paardensport besloot Joop Stokkel na alle internationale triomfen, de laatste in Athene, in 2004 te stoppen met het deelnemen aan wedstrijden. Hij was tussendoor benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau en Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw. Dat hij zich de daarop volgende jaren echter slechts uitsluitend zou gaan beperken tot het dagelijks werk lag niet voor de hand.

Paardrijles
“Ik ben nu op bestuurlijk vlak bezig voor de paardensport bij de nationale bond KNHS. Ik ben drie jaar in de internationale bond FEI actief geweest. Daarnaast geef ik op vrijwillige basis paardrijles op de Prins Willem Alexandermanege in Amsterdam/Zuidoost, een manege voor ruiters met en zonder beperking. Ik kan stellen dat mijn handicap me over de hele wereld heeft gebracht en kan terugzien op een prachtig leven waarbij ik nog vaak terugdenk aan het goede advies van meester Tol van de Jozefschool.“

Foto’s Arjen Vos en privé archief Joop Stokkel

Eén reactie

  1. Als de dag van gisteren herinner ik me hoe Joop Stokkel na zijn periode in Heliomare bij mij in de klas kwam op de Jozefschool. Ik was een kersverse jonge juf en kwam net van de Pabo. Bart Tol, toentertijd de man van mijn nicht Anne en directeur op de Jozefschool had me gevraagd om bij hem te komen werken op zijn school. Wat hem betrof hoefde ik niet te solliciteren maar ik moest wel met hem mee naar een bestuurslid mevrouw Snoek waar hij het woord zou doen. Haar zoon Lucas heb ik ook in de klas gehad en die vertelde me vele jaren later tijdens een reünie dat hij toen verliefd op me was.
    Terug naar die dag van gisteren. Alle kinderen zaten al in de klas en we waren in afwachting van Joop, die wat later kwam. Opeens kwam hij helemaal alleen vrolijk aan gehupt dwars over het lege schoolplein op één been en zwaaiend met één arm. “Daar is Joop”, “Jopie!” riepen zijn klasgenoten. Dat moment zal ik nooit vergeten.
    Aangezien ik van jongs af aan was opgegroeid met een vader met één been had ik geen enkele moeite met Joop zijn handicap. We maakten er zelfs grappen over.
    Toen hij, gedreven als hij was bij zijn eerste gymles zich snel had omgekleed en als één van de eersten de gymzaal in hupte om vervolgens meteen tot bovenin het klimrek te klimmen, riep ik naar boven: “hé Joop, moet je andere been er ook af”!
    Het leren schrijven met zijn andere hand was wel een dingetje maar Joop was een doorbijter en ook dat kwam goed.
    Door zijn positiviteit, humor en levenslust is heel veel succesvol verlopen in zijn leven.

    Ik kreeg het artikel over Joop van mijn nicht Anne, de eerste vrouw van Bart Tol.
    De herinneringen kwamen boven. Later hebben we elkaar nog gesproken met een reunië op de Jozefschool toen Joop al vele medailles had gewonnen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *





banner_martinez
adv desiree klein
mjk-advies
LJ-de-Vries
S4H
flower art museum
historische tuin
adv-Toneel
banner_martinez
adv desiree klein
mjk-advies
LJ-de-Vries
S4H
flower art museum
historische tuin
adv-Toneel