Aalsmeers oudste vrouw: ‘Mijn zicht gaat wel wat achteruit’

Door: Arjen Vos. Nadat vorige maand in Rozenholm de 105e verjaardag van Aalsmeers oudste man werd gevierd, was het vandaag de beurt aan Aalsmeers oudste vrouwelijke inwoner. Een deur verder dan Theo Blokland woont Anna Joore-Dekkers. Maandag 31 maart bereikte zij de leeftijd van 107 jaar, vandaag kwam de burgemeester op bezoek. Het gezelschap waaronder kinderen met aanhang, verplaatste zich voor de gelegenheid en de koffie met gebak naar de grote zaal van Zorgcentrum Aelsmeer.

Aan de verhalen te horen moet het rondom haar verjaardag wel elke dag feest zijn. De ene dag komen de kinderen, dan de kleinkinderen (zes) of de achterkleinkinderen (veertien). En er is zelfs een achter-achterkleinkind. Geboren in het jaar dat haar betovergrootmoeder 100 werd. Allemaal in de nabije omgeving woonachtig. Dan zijn er nog 44 neven en nichten waarvan een aantal ook nog van plan is de jarige deze dagen te komen feliciteren. En tussen haar verjaardagen door wordt ze bepaald niet vergeten. “Heerlijk wanneer de kinderen of kleinkinderen op bezoek komen. Ze komen vrijwel elke dag even binnenlopen. Dat voelt net als vroeger alsof ze weer bij hun moeder zijn. Gewoon even een praatje maken en dan gaan ze weer. Ze hoeven geen uren te blijven. Liever niet zelfs…”

Tijd heeft stilgestaan
De jaren zijn Anna Joore beslist niet aan te zien hetgeen de burgemeester de woorden ontlokte: “Het is alsof de tijd hier heeft stilgestaan want ik ben een jaar verder en wat grijs geworden maar u ziet er nog precies hetzelfde uit als de jaren hiervoor.” Lachend neemt de jarige het compliment in ontvangst maar zegt erbij dat haar zicht wel achteruitgaat en dat daar helaas niks aan te doen is. “Van dichtbij zie ik niks, ook niet wat er op mijn bord ligt.”

‘Oorlog is er altijd geweest’
In het hoofd is Aalsmeers oudste nog zeer helder. Kent alle namen van het nageslacht en weet zelfs de verjaardagen. Een zoon voegt toe: “Als wij het niet weten vragen we het aan moeder. Ze weet zelfs de verjaardag van de kok die hier werkt.” Ook weet ze wat er in de wereld gebeurt. Op de vraag van de burgemeester wat ze daarvan vindt, antwoordt ze nuchter en realistisch: “Oorlog is er altijd geweest en zal er altijd blijven. Toen ik nog geen kinderen had was ik minder bezorgd maar met kinderen is het toch anders. Daarbij ben ik in de oorlog geboren…” Alsof ze de fronsende en vragende blikken om zich heen kan zien, vult ze aan: “Ja, in de Eerste Wereldoorlog…” waarna ze vertelt over haar vader die huzaar was, te paard zat en een kolbak droeg.

Hok vol kinderen
Als het gaat over de ontwikkelingen die de jarige in haar leven beleefde, gaan haar ogen glimmen bij de herinnering aan ‘een hok vol kinderen’ dat in huize Joore televisie kwam kijken. Ze herinnert zich nog de stank als het buiten slecht weer was, de gang in het huisje aan de Primulastraat vol schoenen stond en de kinderen op sokken voor de tv zaten. “Alles kon bij ons, het was net een zoete inval,” aldus een van de zonen.

Als de burgemeester na een klein uurtje weer aanstalten maakt te vertrekken en vraagt: “Volgend jaar weer?” zegt ze: “Ik doe mijn best, ik vind het wel gezellig.”

(Foto’s: Arjen Vos)