Hoe is het nu met… Annemiek Blonk?

Door: Leni Paul. Annemiek Blonk was tientallen jaren werkzaam in Kudelstaart. Afkomstig uit Haarlem voelde ze zich direct thuis toen ze als pastor in de Parochie van Sint Jan Geboorte  ging werken. Ook na haar pensioen bleef ze er wonen. Een gesprek met een gedreven vrouw, met van jongs af aan een luisterend oor en een helpende hand voor de medemens.

‘Jammer dat kinderen geen misdienaars meer kunnen zijn’

Een ruim appartement met naast de deur een bescheiden tuin. Binnen een vensterbank met bloeiende planten en in de hoek een altfluit waarop nog regelmatig wordt gemusiceerd. Ze kijkt die middag met ons onder andere terug op haar jeugd in het katholieke gezin met zeven kinderen aan de rand van Haarlem. “We gingen naar de lagere school in Aerdenhout. Ik kwam van de lagere school en moest na twee jaar huishoudschool direct thuis werken in de huishouding. Het was de tijd dat er als kind voor je werd beslist. Je had niks te willen.”

Sociaal rapporteur
U had toen al duidelijk iets anders gewild? “Ja, ik wilde wel doorleren. Tot mijn vierentwintigste in de huishouding bij anderen gewerkt en ik wilde studeren. Toen ik achttien was ben ik naar de driejarige handelsavondschool gegaan en haalde daar mijn middenstandsdiploma waarna een vooropleiding-MBO van een jaar volgde. Die opleiding omvatte sociale dienstverlening. Ik kon toen gaan werken bij de Stichting 1940-1945 waar sociale rapporteurs werden gevraagd. Die nog steeds bestaande Stichting verleent onder meer diensten aan verzetsdeelnemers en vervolgingsslachtoffers.”

Wat deed u daar? “Ik was drieënhalf jaar lang sociaal rapporteur en reisde heel het land door. Het werk had te maken met de Wet Uitkeringen Vervolgingsslachtoffers. Ik kreeg vreselijke verhalen te horen. Toen kwam de gedachte in mijn hoofd dat ik theologie zou willen gaan studeren. Ik had die MBO-opleiding maar als pastoraal werker moest je een universitaire opleiding volgen. Ik ben toen een opleiding gaan doen aan de Katholieke Universiteit in Amsterdam, een opleiding die nu is opgegaan in de Universiteit van Utrecht. Dat duurde zes jaar en ik kreeg daarvoor een studiebeurs om fulltime te kunnen studeren. Bij de studie MBO had ik een donatie gekregen van de gemeente Haarlem voor boeken en schoolgeld.”

Geen uitvaarten
Er rijst bij de verslaggever een beeld  op van een zeer doortastende, in haar streven naar haar doel volhardende jonge vrouw, vastbesloten haar doel te bereiken. Het is dan ook een eufemisme als ze zegt wel altijd bezig te zijn geweest en dat nog steeds is. “Ja, de dagen waren gevuld. Tijdens de studie heb ik stage kunnen lopen bij de Zandvoortse parochie. Na die stage was ik werkzaam in het bisdom Haarlem in de kerk in Uitgeest. Ik ben daar maar kort geweest. Er was daar een heel oude pastoor met verouderde denkbeelden.”

En de afronding van uw studie? “Ik studeerde af kort voor mijn dochter werd geboren. We woonden in Nieuw Vennep en Hillegom was mijn standplaats en ik had daar goede contacten met de kerk. Een heel fijne sfeer en toen ik daar als pastor kon komen vroeg men mij, wat zou je het liefst willen doen? Ik zei: liturgie, gezinsviering, maar geen uitvaarten.”

Waarom die laatste niet? “Dat vond ik eng. Daar groei je naar toe, naar avondwakes en uitvaarten. Ik was al lang gewend bij ouderen en bij zieken langs te gaan en zoals ik al zei, dan groei je daar naar toe. Ik heb wel altijd graag communies voorbereid en doopvieringen gedaan. Ik ben zes jaar aan de kerk verbonden gebleven. De rol van de kerk veranderde inmiddels. Er kwamen priesters op afstand, die rouleerden van parochie naar parochie. De kerk is sindsdien enorm veranderd en die veranderingen speelden en spelen zich wereldwijd af.”

Warm bad
En na negen jaar Hillegom kwam Kudelstaart in zicht. “Ja, Kudelstaart. Ik moest eerst even op de kaart kijken waar Kudelstaart lag. Het trok me wel direct aan. Hillegom, dat waren de bollen, in Kudelstaart en Aalsmeer zijn dat de bloemen en planten, dat scheelde niet zo veel. Het voelde hier al snel als een warm bad. Ik ben basispastor voor het dorp geworden, waarbij Fons van Rossum pastoor op afstand was. Ik ging wonen in de pastorie en heb daar ongeveer vijftien jaar gewoond. Nu woon ik al weer achttien jaar hier en op mijn 66e ben ik met pensioen gegaan.”

Het beviel u goed. Wilde u niet langer doorgaan? “Ja, maar de katholieke kerk schrijft de leeftijd van 66 voor, dan moet je met pensioen.”

Malawi
U bracht met uw komst in de Kudelstaartse kerk ‘schwung’ in de parochie kerk zei mij een enthousiaste parochiaan. U was ook betrokken bij het  jeugdkoor en uw inzet voor anderen ging verder dan voor de kerkgemeente van Sint Jan. Er kwam zelfs contact met een pastor uit  het Afrikaanse land Malawi. Hoe kwam dat? “Via een tante van een parochiaan die op bezoek was in Kudelstaart kwamen we in contact met Malawi, een arm land waar aan alles gebrek was. Er is toen een uitwisseling gekomen met ons en een bisdom in Malawi en na een aantal jaren zijn we met een groepje jongeren naar Malawi gegaan. We hebben hier gelden ingezameld en mede door een vastenactie hebben we daar onder meer een schooltje van meubilair kunnen voorzien. Er zijn nog steeds banden met het land.”

De veranderingen in de katholieke kerk heeft ze uiteraard op de voet gevolgd. “Ik vind het bijvoorbeeld jammer dat kinderen in Kudelstaart geen misdienaar meer kunnen zijn. Het is zo belangrijk de kinderen bij rituelen te betrekken. Zo heb ik bijvoorbeeld op aswoensdag wel met de kinderen takjes geplukt en verbrand.”

En toen kwam er het pensioen en waren er geen plichten meer. U bent vanaf uw vroegste jeugd altijd bezig geweest. En nu de periode van ‘dolce far niente’, zalig niets doen. Hoe was dat voor u, die altijd een bezige bij bent geweest?
“Het eerste jaar na mijn pensioen ben ik voorgegaan in de vieringen in het Kloosterhof.”

Thrillers
Het woord verveling is Annemiek Blonk haar leven lang onbekend geweest en nog steeds zijn de dagen gevuld. Regelmatig komen zoon en dochter langs, ze schreef een boekje met veertig preken dat bij haar afscheid werd gepresenteerd. Ze is, zo zegt ze, dol op bloemen en planten die volop aanwezig zijn in de smaakvol ingerichte woonkamer. Ze maakt deel uit van de Probusclub, heeft een mini-tuin naast de deur en musiceert graag op de altfluit. “En ik wandel elke dag, sport veel en mijn grote hobby is lezen en dan met name thrillers. Spannend en vooral die Nederlandse detectives. En ik geniet van de omgeving, want  Kudelstaart is een heerlijk dorp.”

Foto’s Jaap Maars

(advertentie)