Vanaf de vroege jaren '90 tot ver in het nieuwe millennium bracht hij als buschauffeur zo'n 900 Wit-Russische kinderen naar Nederland. Dat stuk bijzonder vrijwilligerswerk ligt al weer geruime achter hem maar zijn dagen zijn gevuld en het woord 'verveling' kent de inmiddels 79-jarige Aalsmeerder niet. Sterker nog: op divers gebied draagt hij opgewekt een steentje bij aan de maatschappij. Hoe is het nu met… Panc Eikelenboom?
Wie kent niet het lied van Claudia de Breij over de persoon, bij wie je zou willen schuilen als er oorlog zou komen? Onwillekeurig moesten we na ons gesprek met Panc Eikelenboom hieraan denken, want de inzet door deze Aalsmeerder voor hen die in de ruimste zin hulp behoeven is groot.
Moeders wil was wetDe wieg van Panc(ras) Eikelenboom stond op de Oosteinderweg.
“Maar mijn moeder vond het in de oorlog zo eng wonen bij Schiphol en toen is het gezin naar opa en opoe in Aarlanderveen verhuisd. Heel kort, hoor, want in 1946 zijn ze weer teruggekomen en verhuisde het gezin met vijf kinderen naar de Kerkweg waar ik ben opgegroeid. Mijn vader had een eigen bouwonderneming. Ik was de oudste in het gezin, ging naar de Christelijke Ulo in Amstelveen, maar bleef op een half puntje na zitten. Pa zag daarin aanleiding om te zeggen, kom maar van school af en bij mij in de zaak.”
Was het vaders' wil die nog wet was? Panc verbetert me direct: “Nee, hoor, bij ons was het, moeders wil is wet. Moeder zei, ga jij maar aan het werk.”
Kruidenier
Zoals gebruikelijk in die jaren moest de jonge Panc in de militaire dienst.
“Toen de diensttijd voorbij was ben ik gaan werken bij kruidenier Van de Polder, ik heb in die tijd ook alle kruideniersdiploma's gehaald. Ik heb er vele jaren gewerkt, heb ook nog een eigen kruidenierswinkeltje gehad in Haarlem en ben broodbezorger bij Klaas Doeswijk geweest. Op een gegeven moment kon ik als chauffeur in dienst komen bij Centraal Nederland. Nee, niet bij Maarse en Kroon, dat kwam pas in 1973, toen die twee bedrijven één bedrijf werden. Ik kreeg als chauffeur de dienst Amsterdam/Haarlem, later gevolgd door de lijn Utrecht/Breukelen. Ik heb er daar 25 jaar opzitten, bleef er tot 1999. Ik heb er diverse functies gehad, werd ook nog groepschef. Tot 1999 kon ik blijven, waarna ik er uit moest.”
Oude Bolsfabriek
Hij viel best in een gat, bekent hij openhartig.
Hij viel best in een gat, bekent hij openhartig.
“Nu had ik gelukkig wel altijd allerlei dingen rondom mijn beroep. Ik was en ben nog steeds bezig bij de Stichting Veteranen Autobus Aalsmeer, dat is een onderdeel van de landelijke vereniging. Met een stel mannen zaten we eerst in de voormalige loods van Maarse & Kroon, maar ja, daar werden huizen gebouwd. Toen zaten we later korte tijd in een boerderij aan de Vuurlijn en in een ruimte vlak over de brug naar de Haarlemmermeer. Nu zitten we al weer een hele tijd in Nieuw Vennep in de oude fabriek van Lucas Bols. Iedere woensdag komen we dan met een vaste groep mannen bij elkaar. Een trouwe groep, we zijn met acht man en er zijn er nog een paar bij van het oude Maarse & Kroonpersoneel.”
Zonder stuurbekrachtiging
Dat het alleen mannen zijn is volgens Panc zo gegroeid. “Het is ook best zwaar werk, al dat materiaal is zonder stuurbekrachtiging. We worden regelmatig bij bepaalde gelegenheden gevraagd om ritjes te maken. En dan valt dat rijden zonder stuurbekrachtiging echt niet mee.”
Veel van Pancs' familieleden zetten zich in voor de brandweer. Aan Panc zelf is die roeping voorbij gegaan. “Een broer van mij zat bij de brandweer, drie broers van mijn vrouw Jenny zaten er ook bij. Ja, echt een familie die graag een fikkie stookt.”
Drang tot helpen
In de Open Hof Kerk staat Panc erom bekend zich ruimhartig in te zetten voor de medemens. “Ik ben gedoopt in de Gereformeerde kerk toen die nog in de Dorpsstraat stond. En ik zeg altijd: wij zijn getrouwd door de grootvader van Carice van Houten, dat klinkt toch goed, hè?”
In de Open Hof Kerk staat Panc erom bekend zich ruimhartig in te zetten voor de medemens. “Ik ben gedoopt in de Gereformeerde kerk toen die nog in de Dorpsstraat stond. En ik zeg altijd: wij zijn getrouwd door de grootvader van Carice van Houten, dat klinkt toch goed, hè?”
Panc is ook al vele tientallen jaren trouw lid van het mannenkoor Con Amore.
“Ja, iedere week heerlijk met elkaar zingen. We bereiden ons nu weer voor op een kerstconcert op 17 december.”
Pancs' belangstelling en drang tot helpen strekte zich tot ver buiten onze landsgrenzen. “Dat begon in 1991 toen we vanuit de kerk drie weken naar Jamaica zijn gereisd. We hebben daar met een stel jongeren en ook ouderen van de kerk meegeholpen aan het bouwen van een school voor dove kinderen. Een prachtige ervaring. En toen ik nog werkzaam was bij Centraal Nederland kwam Tsjernobyl op mijn pad.”
TsjernobylrampVanwege de ramp met de kerncentrale in 1986, werden er kinderen uit dat gebied voor enkele maanden naar Nederland gehaald om aan te sterken. Panc raakte als voormalig buschauffeur bij de organisatie betrokken.
“Het eerste contact met Tsjernobyl was vanuit de LEG-kerk. Zij waren al in 1993 naar Minsk, de hoofdstad van Wit-Rusland geweest. En op een gegeven moment zat men verlegen om een chauffeur. Ik heb mezel toen aangemeld samen met een collega. Daar gingen we, naar Minsk. Voor mij echt een onbekend gebied en dan moet je je voorstellen, je had geen mobiele telefoons, geen tomtom, alleen een landkaart. Maar ik had toegezegd dat ik dat ritje wel wilde doen. En inmiddels ben ik, denk ik, wel 50 keer in Wit-Rusland geweest. We hebben een hechte band opgebouwd met die mensen daar. Vijf jaar geleden was de laatste keer dat ik er naar toe gereden ben. In totaal hebben we wel zo'n 900 kinderen heen en weer gereden.“
Altijd wat te doen
Maar tot een periode van stilzitten is het bij Panc nooit gekomen. ”Nee, er is altijd wel wat te doen, te helpen en zo. Ik bracht jarenlang tafeltje-dek-je-maaltijden rond, er is de dinsdagse koffiegroep in de kerk waar iedereen welkom is. We hebben iedere derde vrijdag van de maand de maaltijden die we daar organiseren. Dan is er, wat ik al noemde, de oude bussenclub iedere woensdag. En donderdag gaan mijn vrouw en ik naar het Kloosterhof naar de lessen bewegen voor ouderen, vrijdags doen we boodschappen. En dan heb ik hier achter nog mijn tuin en mijn kasje waar ook het hele jaar door wel iets te doen is.”
Maar tot een periode van stilzitten is het bij Panc nooit gekomen. ”Nee, er is altijd wel wat te doen, te helpen en zo. Ik bracht jarenlang tafeltje-dek-je-maaltijden rond, er is de dinsdagse koffiegroep in de kerk waar iedereen welkom is. We hebben iedere derde vrijdag van de maand de maaltijden die we daar organiseren. Dan is er, wat ik al noemde, de oude bussenclub iedere woensdag. En donderdag gaan mijn vrouw en ik naar het Kloosterhof naar de lessen bewegen voor ouderen, vrijdags doen we boodschappen. En dan heb ik hier achter nog mijn tuin en mijn kasje waar ook het hele jaar door wel iets te doen is.”
Het is duidelijk: een helpende hand uitsteken aan wie daar behoefte aan heeft is voor Eikelenboom een zelfsprekendheid. “Ik ben blij dat ik daar nog steeds toe in staat ben”
Tekst: Leni Paul, foto's Arjen Vos
(advertentie)
/hoekwater.jpg)
/Muller.jpg)
/LJ-de-Vries.png "LJ-de-Vries")
5 reacties
Wat een prachtig verhaal Panc ik heb hier van genoten, een echte bezige bij. ik hoop dat je nog lang als vrijwilliger mee mag draaien in een goede gezondheid.
Panc het allerbeste.
Wat een mooi artikel . Panc je bent een voorbeeld voor veel mensen.. ook je vrijwilligers werk bij ons tweede thuis word zeer gewaardeerd. Leuk dat je ook in Hoofddorp bent geweest. De clienten hebben het er nog over.. Bedankt Panc.
Wat een leuk stukje zeg en ja ik heb ook nog gewerkt met je bij Gerrit vd polder een van jouw dingen die ik nooit vergeet de warme kraan aanzetten dat wij onder koude douche stonden hihi maar was een leuke tijd
Panc je was een voorbeeld voor mij bij Maarse & Kroon.
Centraal Nederland was je mijn groepschef.
Heel sociaal en menselijk.
En als vrijwilliger een voorbeeld .
Panc het gaat je goed.