Door Pierre Tuning. Pennenstreek 450.
Stront genoeg. Veel te veel, zegt de regering. Doe er wat aan, zegt de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State. Nederland komt om in de stront, de voornaamste oorzaak van de Stikstofcrisis. Verreweg de meeste stikstofvervuiling – in de vorm van ammoniak en allerlei nitraten – wordt veroorzaakt door de landbouw: zo’n 46 procent. Dus moet de veestapel worden ingekrompen. Er zit niks anders op.
Stukkies
Ik zag het al aankomen. Bij de eerste boerenprotestacties – door de agrariërs ‘het gebruik maken van het recht op demonstreren’ genoemd – schreef ik, drie jaar geleden in het stukkie “Agro-gelazer“: ‘”Kringlooplandbouw”, daar wil minister Schouten naartoe. En “sanering”, het uitkopen van de ergste stikstofbedrijven. Te hopen valt, dat boeren het geduld daarvoor zullen opbrengen. Maar ze hebben de Macht van de Tractor ontdekt. En macht – zoals bekend – bederft het karakter.’
De conclusie van mijn vorige stukkie Agraaigiër was, twee weken geleden: ‘Volgend jaar gaan ook in Nederland de Europese regels worden gevolgd en móét er minder mest worden ‘uitgereden’. Vergeet niet dat Europa elk jaar 818,1 miljoen euro subsidie aan de Nederlandse agrariërs verstrekt. We zitten diep in de stront. En als je eruit wilt komen door elkaar de tent uit te vechten, zullen we erin verzuipen.’
Rechtsorde
Die stront is nu duidelijk aan de knikker. Hubert Smeets schreef in de NRC ‘Ongestoord kunnen boeren de rechtsorde ondermijnen. Vorige maand intimideerden ze met hun trekkers een provinciebestuur, minister en parlementariër. Woensdag dumpten ze boomstronken, mest en hooibalen langs snelwegen rond de Veluwe en staken die soms in de fik. De activisten poetsten snel de plaat. Die heimelijke aftocht bleek onnodig. De politie kwam niet. Het is nu eenmaal „lastig” om de aanstichters te vinden, liet het korps Midden-Nederland woensdagmorgen weten.’
Als de overheid niets doet – behalve ‘waarschuwen’ en ‘afraden’ – gaan sommige getergde burgers ook het recht in eigen hand nemen. De eerste tractor is al in brand gestoken en via Twitter wordt aangeraden je vuil te storten op het erf van degenen die een omgekeerde vlag hebben uitgestoken. Daarmee – zie bovenstaande – schieten we natuurlijk niks op. Ook als iemand alle regels denkt te kunnen overtreden, dient dat volgens het geldende recht bestreden te worden. Mijn held(in) is de burgemeester van… Oldebroek!
/hoekwater.jpg)
/Muller.jpg)
/LJ-de-Vries.png "LJ-de-Vries")
6 reacties
Mariëlle Tweebeeke stelde aan Mark Rutte de vraag; hoe zou u het vinden als ze u vertellen ” je moet verhuizen en je bent je baan kwijt”.
De gevoelens van het volk.
Al in 1965, toen de NTS nog in (minimaal) 50 tinten grijs telvisiebeelden uitzond, trakteerde Corry Vonk, van het gelijknamige Pad in Kudelstaart, ons op het schone lied ‘Ik vertolk, ik vertolk de gevoelens van het volk met me vlaggejte, me hoedje en me toeter’. Boze tongen beweerden toen al dat zij, voor het televisiekijkend publiek oncontroleerbaar, de driekleur had uitgevoerd in blauw-wit-rood.
https://www.youtube.com/watch?v=pwW5LdbN0Tc
Ik zou het een grote eer vinden om Karel van Dam coauteur te mogen noemen. Aan zulke reacties, ‘daar heb je wat aan’.
In het nu een Pennenstreek van Pierre Tuning of van Karel van Dam?
Burgelijke ongehoorzaamheid, het is van alle tijden. Achteraf kun je de balans pas opmaken. Wat mij opvalt is dat de overheid zo slecht de communicatie op orde heeft en de burger de indruk geeft invloed te hebben, terwijl het tegendeel waar is. En dat is het wat de mensen heel boos maakt. Op het moment dat er niet meer wordt gepolderd is het gedonder.
De PARADOX VAN ONGEHOORZAAMHEID (TROUW 2008)
Behoren buitenparlementaire acties tot het verleden? Mag het actieverleden van parlementariërs meewegen bij de beoordeling van hun huidig functioneren? Zijn alle ongehoorzame burgers ook burgerlijk ongehoorzaam? Kees Schuyt, oud-hoogleraar sociologie Universiteit van Amsterdam, geldt als degene die ooit de ‘spelregels’ vaststelde voor actievoeren binnen en buiten de wet, in zijn vermaarde proefschrift in 1972 ’Recht, Orde en Burgerlijke Ongehoorzaamheid’ (1972). “Deze week werd ik opnieuw van alle kanten opnieuw bestormd: wat mag wel en wat niet, in een democratie? Mijn antwoord was en is steevast: ’Dank u wel, wat vindt u er zelf van?’
22 augustus 2008
“Ook in een democratie kunnen wetten tegen het geweten indruisen, onrechtmatig zijn. Actie daartegen is geenszins verboden, en kan soms zelfs zeer gewenst zijn. Dat geldt nog steeds. Wel geldt de door mij al eens eerder geformuleerde paradox van ongehoorzaamheid: waar acties van politieke of burgerlijke ongehoorzaamheid het minst mogelijk zijn, in totalitaire regimes, zijn ze moreel en juridisch het meest te rechtvaardigen; waar die acties verreweg het gemakkelijkst zijn te realiseren, door de openheid van het regime, in democratische rechtsstaten, zijn ze moreel en juridisch het minst te rechtvaardigen. Dit klinkt erg vanzelfsprekend en dat is het ook. De geoorloofdheid van ongehoorzaamheid en verzet is afhankelijk van de staatsvorm.”
“Gemeten naar de stand van zaken in de jaren zeventig en tachtig, vallen de stille inbraken van Wijnand Duyvendak en de persoonlijke bedreiging van hoge ambtenaren niet onder de noemer van ’burgerlijke ongehoorzaamheid’. De aanslag op Aad Kosto’s woning en andere Rara-rariteiten, zoals de nooit opgehelderde aanslag op het ministerie van Sociale Zaken, kunnen en konden evenmin enige rechtvaardiging vinden. De tijdgeest in het begin van de jaren tachtig geeft geen extra rechtvaardiging achteraf. Duyvendaks huidige inzicht dat een democratie slechts bij de democratie passende actiemiddelen kan verdragen is juist en verstandig, maar komt erg laat. Toen bestond en gold datzelfde inzicht immers ook al; de discussie over geoorloofdheid van actiemiddelen en geweld was bovendien bij eenieder bekend.
Slechts ideologische verblinding, uitgedrukt in het bekende anti-democratische ’het doel heiligt de middelen’ en onderlinge wedijver wie het verst durfde te gaan, kan de radicalisering van verschillende bewegingen in die tijd verklaren. Duyvendak verkeert daarbij in goed gezelschap van de vroege provo Relus ter Beek, de toen rechtlijnig geharde marxist Pim Fortuyn en de kraakster Rita Verdonk, politici die thans een onbevlekt democratisch blazoen toegedicht krijgen. (…2008)