Pierre’s Pennenstreken: ‘Hardleers’

Door: Pierre Tuning. Pennenstreek 442. Niks geleerd is oud gedaan. Het Songfestival blijft bestaan tot het overal oorlog is (gefeliciteerd, Oekraïne!). We gaan op vliegvakantie tot beide polen zijn gesmolten. We genieten van het warme weer tot heel het polderland is verdord – of overstroomd. We blijven zuipen, snuiven, spuiten en chillen tot het geld op is. Het blijft feest ‘voordat de bom valt’ – zong Doemaar al in 1983.

Carrière maken voordat de bom valt
Werken aan mijn toekomst voordat de bom valt
Ik ren door mijn agenda voordat de bom valt
Veilig in het ziekenfonds voordat de bom valt

En als de bom valt
Dan lig ik in mijn nette pak, diploma’s en mijn cheques op zak
Mijn polis en mijn woordenschat – a-oei!
Onder de flatgebouwen van de stad naast jou

‘Door de pandemie, wooncrisis en oorlog maakt punkmuziek tegenwoordig een comeback onder jongeren, de ‘verliezers van het systeem’.’ ‘De wereld gaat naar de klote…’ Punkbands zijn terug van weggeweest.

Geschiedenislessen
De geschiedenis leert ons over goed en fout gedrag, zegt Hans Goedkoop in zijn 4-mei-lezing. ‘Zijn’ geschiedenisprogramma Andere tijden is wegbezuinigd en Geschiedenis is geen verplicht vak meer voor het eindexamen. ‘Wie zijn geschiedenis niet kent, is gedoemd haar te herhalen,’ is een veel geciteerde waarschuwing. Maar is dat wel zo?

Je kunt zo dicht met je neus op de geschiedenis staan, dat je ingrijpende historische gebeurtenissen toch niet ziet aankomen. Zoals Pieter Waterdrinker die aan het slot van zijn laatste boek Biecht aan mijn vrouw er alles aan doet om, na een jaar coronaverblijf in Frankrijk en Nederland, terug te keren naar zijn appartement in Sint-Petersburg. Adres: Tsjaikovskistraat 40 – tevens de titel van zijn autobiografische roman die blijk geeft van een diepgaande kennis van de Russische geschiedenis.

Maar als Poetin een oorlog met Oekraïne begint, is dat ook voor Pieter Waterdrinker een volkomen verrassing. Terwijl, als je zijn boek De Correspondent (2014) leest, er allerlei voortekenen zijn van wat er aan zit te komen. In het verhaal ‘Een samenzwering op Rhodos’ vertelt hij over een ‘congres’ op het Griekse eiland, waarbij hij is uitgenodigd met de bedoeling hem voor de KGB te ronselen:

‘De congresvoorzitter richtte zijn pijlen op Brussel. Terwijl de Sovjet-Unie uiteengevallen was – in navolging van zijn meester in het Kremlin noemde hij dit “de meest tragische geopolitieke gebeurtenis van de vorige eeuw” – werd de Europese Unie naar het voorbeeld van de USSR in rap tempo verder uitgebouwd. Het allerergste was evenwel het feit dat vanuit hetzelfde Brussel, dit kon niemand ontkennen, de militaire ring rondom Rusland steeds verder werd gesloten, terwijl Moskou al jaren geleden zijn hegemonie over Oost-Europa had opgeheven.’

Een paar bladzijden verder wordt gezegd: ‘Het Westen doet er alles aan om óns gemeenschappelijke huis verder af te breken. Ze hebben op de Balkan gestookt, ze stoken in Oekraïne, ze stoken in Georgië. Waar stoken ze eigenlijk niet? Maar wie zal deze hypocrisie op de opiniepagina’s van de grote publicaties in de wereld eens goed uit de doeken doen?’

Cynisch
In een ander verhaal ontmoet Waterdrinker na een eerste rit met ‘De Moskou-Nice-Expres’ op de Promenade des Anglais ‘de in bepaalde kringen wereldberoemde slavist René Guerra’, die niet erg ingenomen blijkt met de komst van  de Russen naar Zuid-Frankrijk: ‘Zal ik u eens wat vertellen? Van het tegenwoordige Rusland hebben we niets goeds te verwachten. Net als van de Sovjets. Het is een land dat bestuurd wordt door proleten en bandieten.’ Hij strekt zijn arm energiek naar het westen: ‘Kijk, eerst kochten de zogenaamde ‘nieuwe Russen’ dáár alle villa’s op, in Cap d’Antibes.’ Hij draait zich om, zijn arm nog steeds gestrekt. ‘Toen verslonden ze Cap Ferrat. En nu heeft de middenklasse uit Rusland zich massaal gestort op de flats in het centrum van Nice. Waarom? Omdat ze hun kapitaal in veiligheid willen brengen. De angst dat ze alles op een dag zullen verliezen lijkt sinds 1917 verankerd in hun genen. Begrijpelijk. Maar anders dan de adel die na de bolsjewistische omwenteling hiernaartoe vluchtte, ontbreekt het de Russen van nu aan iedere vorm van historisch besef van cultuur.’

‘Dat is een nogal cynische opvatting,’ reageert Pieter Waterdrinker als hij dit opschrijft, tien jaar geleden.

Vindt hij dat nog steeds? Wij kunnen het hem vragen, want hij komt op vrijdag 27 mei 2022 in De Oude Veiling zijn boek Biecht aan mijn vrouw presenteren, om 20.00 uur (zaal open 19.30 uur). Entree: € 15,00 – voor KCA Vrienden en leden van de bibliotheek €10. Kaartverkoop: via de KCA TicketshopBibliotheek Amstelland en Boekhuis Aalsmeer.

Foto archief AV

 

 

 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *





banner_martinez
adv desiree klein
mjk-advies
LJ-de-Vries
S4H
flower art museum
historische tuin
adv-Toneel
banner_martinez
adv desiree klein
mjk-advies
LJ-de-Vries
S4H
flower art museum
historische tuin
adv-Toneel