Column: ‘Droom’

Vandaag trakteert Paul Bras u weer op een column uit Kudelstaart. In zijn voorgaande werken bewierookte Paul zijn woonplaats. Daar gaat hij gewoon onverminderd mee door. Maar wel nadat hij eerst wat gordijntjes van het wereldtoneel heeft opgetrokken om het verschil tussen droom en nachtmerrie te duiden…

‘Droom’

Door: Paul Bras. Weet u wat een lucide droom is? Dat is een droom waarin de dromer zich bewust is van het feit dat hij droomt. Het begint meestal midden in een gewone droom als de dromer zich ineens realiseert dat zijn ervaringen niet echt zijn, meestal nadat er iets onmogelijks of ongebruikelijks gebeurt (vliegen bijvoorbeeld). Ik heb deze tekst letterlijk van Wikipedia gehaald omdat ik het niet duidelijker kan uitleggen. Ik ken dit fenomeen uit mijn eigen dromen. Dan gebeurt er iets zo absurds dat ik in die droom begrijp dat ik droom. Hoe vaak heb ik in dit leven niet gedacht dat ik aan het dromen ben. Bijvoorbeeld als ik zo’n gigantisch vliegtuig de lucht in zie gaan terwijl het toch zo’n slordige 180.000 kilo weegt. Dat vind ik moeilijk te geloven ondanks alle wetenschappelijke verklaringen die zich in deze droom ontvouwen.

Vier jaar geleden dacht ik dat ik in een nachtmerrie terecht was gekomen. De Amerikaanse kiezer had tegen alle peilingen en verwachtingen in gekozen voor Donald Trump. Daarna dachten veel mensen dat het nog geen jaar zou duren voordat hij zou worden afgezet. Ondanks pogingen daartoe zit hij nog steeds vast in het zadel. Zelfs corona krijgt hem er niet onder, gelukkig maar want dat gun ik mijn ergste vijand niet. Een van de vele dieptepunten was het debat tussen Trump en Biden. Het was niet meer dan een ordinaire scheldpartij waarbij de deelnemers geen enkele schaamte vertoonden voor hun puberale gedrag. En dat zijn dan onze wereldleiders. Als ik kijk naar andere leiders als Poetin, Erdogan, Bolsonaro, Xi Jinping, Orbán, Kim Jong-un en Loekasjenko (de een wat slimmer, gekker of psychotischer dan de ander), dan kan ik alleen maar constateren dat de nachtmerrie in omvang toeneemt. We leven in een krankzinnige nachtmerrie. Zo verbaas ik me er ook over dat er zoveel mensen zijn die de voorkeur geven aan chaos in plaats van stabiliteit. De Brexit is daar een mooi voorbeeld van. Wat winnen de Britten daarbij? Wellicht het idee dat ze weer een onafhankelijke grootmacht zijn die op het wereldtoneel een partijtje mee kan blazen. Een verlangen naar een echo uit het verleden. Ook Thierry Baudet (steevast door Tommy Wieringa aangeduid als het stabiele genie) lijkt uit op ontwrichting van de samenleving. Het zijn de anarchisten die in mijn nachtmerrie een hoofdrol opeisen.

En wat doet een mens als hij wakker wordt na een nachtmerrie? Hij is in eerste instantie blij dat het een droom was om vervolgens troost te zoeken in zijn directe omgeving. En dan prijs ik me gelukkig dat ik in Kudelstaart woon. De rust en vrede die ik hier ervaar is mij veel waard. De wereld van Trump en consorten is ver weg in Kudelstaart. Pas wanneer ik de krant opensla of de televisie aanzet, ervaar ik iets van de grotere wereld om mij heen. En het leuke van een krant is dat je hem kunt wegleggen, van een televisie dat je die uit kunt zetten. Dus ik laat mondjesmaat de ellende mijn huiskamer binnenkomen op een tempo dat bij mij past. Kudelstaart is voor mij een rustige enclave waar ik me volledig kan ontspannen. Natuurlijk wordt deze droom van tijd tot tijd verstoord door een mislukte plofkraak, een afschuwelijk ongeluk of een verwarde haatzaaier, maar dat is klein bier vergeleken bij de wereldgebeurtenissen. In mijn metafoor van de nachtmerrie is Kudelstaart een oase.

Ik verlang naar een wereld waarin een vlieg op het hoofd van Mike Pence in zijn debat met Kamela Harris het belangrijkste moment was. Terug naar normale waarden, zonder geschreeuw, zonder getwitter, met wijze leiders die weten wat ze moeten doen, welke richting we op moeten gaan om de huidige gigantische problemen het hoofd te bieden.