Nauwelijks terug en alweer bijna weg

Er zijn mensen die een leven lang reizen, nooit te lang in dezelfde plaats blijven wonen, altijd in beweging zijn. Pioniers die altijd op zoek zijn naar een nieuwe horizon om te ontdekken, naar nieuw avontuur om te beleven. Anderen blijven liever op hun plek, leggen diepe wortels en bouwen sterke banden op met hun woonplaats. En dan zijn er mensen zoals ik, niet avontuurlijk genoeg om daadwerkelijk steeds iets nieuws te zoeken maar niet gebonden genoeg ergens echt te moeten blijven. 

De huizenjacht die ik in mijn laatste column beschreef is voorbij, lezer. Goed nieuws, want los van het feit dat de patiënten tegenwoordig het voor het zeggen hebben in het gekkenhuis dat de huizenmarkt is, is het ook nog eens een tijdrovend en frustrerend proces om tegenwoordig een woning te moeten kopen. Nog beter nieuws: ik ga niet in Almere wonen. Ondanks dat ik mezelf tijdens het schrijven van de vorige column echt had overtuigd dat Almere best een oké woonplaats is, ben ik blij dat het niet mijn woonplaats is. Het blijft toch Almere, als u snapt wat ik bedoel. Ik kan het nooit hardop zeggen zonder halverwege het woord teleurgesteld te raken. 

Ontdekkingen

In plaats van Almere ga ik terug naar de stad waar ik gestudeerd heb: Leiden! Leiden is hartstikke leuk. Ik woon er vanaf februari, dus als ik tegen die tijd weer aan de beurt ben voor de column ga ik u wel vertellen hoe ontzettend leuk Leiden is. Maar Leiden is leuk en ik heb best wel zin om er te gaan wonen, een onderdeel dat ik tijdens mijn studententijd voor het gemak heb overgeslagen. Leuke bonus: verrassend genoeg bleek ik tegen alle verwachtingen in toch een appartement met een functionele keuken en badkamer te kunnen kopen!

Losjes gerelateerd aan dit heugelijke nieuws is het volgende: er is een periode aan het einde van de pubertijd dat je erachter komt hoe de wereld werkt. Dat al die grootse adolescente ideeën over de wereld veranderen en alles anders gaan regelen niet echt realistisch zijn, u kent het wel; volwassenheid. Het is een periode dat je dingen ontdekt die voor jou een openbaring zijn, maar voor alle volwassenen een hoog ‘ja, natuurlijk’-gehalte hebben. Dit hele proces, het kopen van een huis en het circus dat daarbij komt kijken, is voor mij een soortgelijke ervaring geweest. 

Huizencircus

Zoals het met alle dingen gaat, zeker in Nederland, is er bij het kopen van een huis een hele polonaise aan aanverwant volk dat diensten verricht, en daar (uiteraard) betaling voor wenst te ontvangen. Het is het meest Nederlandse wat er bestaat, het verdienmodelletje: is het een ding dat bestaat? Dan is er ergens in het land een ZZP’er of B.V. te vinden die er een verdienmodelletje omheen heeft bedacht. En begrijp me niet verkeerd, ik vind het prachtig. Ziet u de enige passende Engelse vertaling voor een verdienmodelletje is een business model, maar dat is weer veel te formeel. Een business model is economisch super verantwoord en doet aan winstmaximalisatie, echt een bedrijf in Amerikaanse stijl, met marges en berekeningen en weet ik wat allemaal. Een verdienmodelleje is lang niet zo ingewikkeld: je doet wat, en dat wil je niet gratis doen, dus vraag je er wat geld voor en dat was het dan. Het is zo’n intens Nederlands iets dat het bijna onvertaalbaar is, een beetje zoals gezellig. Gezellig is wel te vertalen overigens, het is alleen contextafhankelijk welk woord het beste past als vertaling. Wilt u weten wat echt een onvertaalbaar woord is? Binnenpretje. Niet te doen. Zelfs als je het probeert uit te leggen aan een buitenlander kijken ze je aan alsof ze water zien branden. 

Hoe het ook zij, ergens halverwege februari 2019 verlaat ik Aalsmeer weer, maar net als voorheen zal ik nog steeds regelmatig terugkomen. Het gekke is dat ik er echt naar uit kijk, wat helpt is dat ik me zelfs toen ik er alleen studeerde thuis voelde in Leiden, dus qua gevoel zit het goed. Tot die tijd is er genoeg te doen, er is een inboedel te verzamelen, (alweer) een verhuizing te regelen… Allemaal nieuwe ervaringen waar ik tegelijkertijd blij ben dat ik ze mee maak en niet kan wachten tot het achter de rug is. 

Tot de volgende keer, als ik het goed heb uitgerekend is het de volgende keer dat ik iets voor u mag schrijven de vooravond van mijn verhuizing. Ik voorspel stress, veel stress.

Yannick Duport studeerde politicologie. Schrijft graag. Publiceerde eerste minicrimi in NieuwNAT: over gedumpt lijk in Seringenpark. Hoopt stiekem op mooie toekomst als misdaadschrijver. Tegendraads. Enige 30-jarige zonder Facebook- en Twitteraccount, maar sinds enige tijd wél met smartphone. Als Aalsmeer-Ooster vertrokken naar Hoofddorp maar daarvan teruggekeerd.