De Duports en het nieuws

Mijn zusje heeft sinds kort een nieuwe app op haar smartphone die haar op de hoogte brengt van het nieuws. Gevolg hiervan is dat mijn zusje plots op de hoogte is van allerlei dingen. Ineens weet ze dat Syrië en Turkije het met elkaar aan de stok hebben en afgelopen week was er de ronduit surrealistische scene waarbij mijn zusje mij vertelde dat ik mijn langstudeerboete terugbetaald krijg. Ik noem het surrealistisch omdat mijn zusje tot zeer recentelijk een relatie met het nieuws had die ik in het meest gunstige geval kan beschrijven als ‘zeer vluchtig’. In feite niet meer dan een paar one-night stands rond grote gebeurtenissen. Bij ons thuis was de verdeling altijd duidelijk, ik was de nieuwsfreak, zij degene die baalde dat het NOS Journaal om dezelfde tijd begon als GTST.

Maar nu is alles plots anders, sinds de introductie van de nieuwsapp is het alsof teletekstpagina 101 een spraakfunctie heeft ontwikkeld. Mijn zusje zit op de bank en praat over Syrië, een land waarvan ik niet zeker weet of ze een maand geleden wist waar het lag. Ik zit in mijn stoel en luister met een mix van verbazing, trots en desinteresse. De verbazing heb ik al uitgelegd, de trots omdat ik het fijn vind dat ze eindelijk net zo gefascineerd lijkt te zijn door de wereld als ik ooit was. De desinteresse komt voort uit het feit dat het nieuws en ik er inmiddels een vrij los verstandshuwelijk op nahouden. Al is de boodschapper nog zo bevlogen en verbazingwekkend, ik kan niet meer mijn hoogste interesseniveaus aanspreken als het gaat om het nieuws.  

In tegenstelling tot die van mijn zusje is mijn eigen relatie met het nieuws al heel oud. Ik kan geen precieze datum geven dat het nieuws en ik elkaar voor het eerst mee uit vroegen. Maar ik weet wel zeker dat er tegen de tijd dat ik 15 was, sprake was van een vurige affaire. Het nieuws en ik konden jarenlang niet van elkaar afblijven. Ieder verhaal was leuk en boeiend en vol feitjes en cijfertjes die ik dan later weer aan anderen kon vertellen. Dankzij het nieuws wist ik dingen over dingen en dachten mensen dat ik slim was en vonden sommige mensen me zelfs boeiend. Ik was zo verliefd op het nieuws dat ik, zodra ik eindelijk van de middelbare school af was, niets liever wilde dan het nieuws bestuderen zodat ik nog meer tijd met haar kon doorbrengen. Maar toen gebeurde er iets geks.

Ik weet niet of het aan mij lag of aan het nieuws, maar de relatie werd minder intens. Na jaren iedere zin, ieder woord, iedere letter nieuws te hebben verslonden, had ik alle smaken nieuws gehad en ineens kon ze me niet meer verrassen. Anderhalf jaar later was onze relatie veranderd in een saai huwelijk, de passie was weg, maar de gewoontes bestonden nog. Een studiewissel en een paar jaar verder en het saaie huwelijk is een verstandshuwelijk geworden; ik ken al haar gewoontes en hoef soms maar even naar haar te kijken om precies te weten hoe de zaken ervoor staan. De liefde is weg, maar ik weet nog hoe verliefd ik ooit was. En mocht ik het ooit vergeten, dan zijn er altijd al haar verhalen die ik niet uit mijn hoofd krijg om me eraan te herinneren. Heel soms, als ze echt iets groots te melden heeft, kruipt het bloed waar het niet gaan kan en zit ik weer dagen lang met mijn oude liefde te hannesen.

Het zal met mijn zusje niet zo’n vaart lopen. De obsessie die ik als puber had met nieuws, zal zij niet ontwikkelen. Tenslotte is de liefde voor GTST nooit helemaal verdwenen en dat programma is nu eenmaal nog steeds om dezelfde tijd als dat vermaledijde journaal. Toch is het mooi haar nu te horen ontdekken dat er een hele wereld vol met gebeurende dingen om haar heen is die ze kan ontdekken. Ik heb me alleen nog nooit zo oud gevoeld als de afgelopen paar dagen. We schelen drie jaar, mijn zus en ik, maar wat het nieuws betreft heeft zij net leren lopen terwijl ik al toe ben aan mijn derde rollator.

Gelukkig is er nog geen Aalsmeerse nieuwsapp, dus kan ik voorlopig nog beter op de hoogte blijven van zaken aangaande deze gemeente. Voorlopig.