Column: ‘The Voice (Kids) of Aalsmeer’

Door: Dick Piet. Ik zeg het maar meteen, dit is een veel te lange column. Het zij zo. Lees en huiver.

Ik ging er vorige week woensdag eens goed voor zitten. Niet in The Beach, maar thuis op de bank. Het eerste verkiezingsdebat kon namelijk ook online worden gevolgd. Ik deed dat op de website van de gemeente, omdat op Radio Aalsmeer TV beeld en geluid niet synchroon liepen. Omdat ik er nog niet uit ben op wie ik volgende week ga stemmen, wilde ik weten wat de lijsttrekkers te vertellen hadden. Bijvoorbeeld, of ze eindelijk die nieren verwoestende fietspaden eens gaan aanpakken.

De avond begon met een rondje kennismaken. “U stemt straks niet alleen op een partij, maar ook op een persoon,” zei presentator Wim Bartels. Waarop mede-presentator Anna-Maria Giannattasio zich vol enthousiasme op de lijsttrekkers stortte. “Om erachter te komen wie je bent, hebben we gevraagd een voorwerp mee te nemen. Dat jou energie geeft en voor jou staat.” Ik verslikte me bijna in mijn koffie.

Sunny Lakerveld, nummer 2 op de lijst van GroenLinks, mocht beginnen. Zij verving lijsttrekker Ronald Fransen. “Ik heb een veertje meegenomen. Van mijn vogeltje.” Sunny hield een piepklein veertje omhoog. “Symbool voor vrijheid,” tjilpte ze, “Ik ben zelf ook een vrij mens en kan heel veerkrachtig zijn.” Hoe het vogeltje heette, wilde Anna-Maria weten. “Alfred.” Iemand reageerde proestend van het lachen: “Alfred Jodocus Kwak.”

“O, wat hebben we daar? Een kistje.” Anna-Maria vroeg VVD-lijsttrekker Dirk van der Zwaag zijn ziel en zaligheid bloot te leggen. “Ik heb mijn leven meegenomen in een sigarenkistje.” Hij haalde er sleutels uit van gemeenten waarvoor hij werkt. Die symboliseren mijn werkleven.” Om zijn ‘stukje vrije tijd’ te symboliseren, had hij foto’s van de camping in Frankrijk en een motortocht naar Luxemburg met zijn zoons meegenomen. Anna-Maria smolt: “Laat nog eens goed zien, want ze zijn te prachtig voor woorden.”

D66-lijsttrekker Sybrand de Vries was aan de beurt. Uit zijn kontzak haalde hij een “heel erg knuffelbaar, zacht, poezelig poesje, maar een tijger van binnen.” Het bleek om een uitklapbare boekenlegger te gaan. “Er gaat niets boven het lezen van boeken,” aldus Sybrand. Presentator Bartels vroeg of hij in de Aalsmeerse politiek is als dat ‘poesje’, zacht van buiten en een tijger van binnen. “Dat tijgerachtige valt wel mee,” antwoordde hij, “ik kan me overigens wel ergens in vastbijten. Als een rottweiler. Ik betwijfel echter of er een rottweiler in dat kleine lieve poesje zit.”

Net toen ik op het punt stond om af te haken, kwam Jelle Buisma, lijsttrekker van de PvdA, in beeld met iets interessants. Een ‘plak’, een stok met aan het uiteinde een houten schijf. Jelle, kleinzoon van meester Buisma, van de vroegere openbare school in Oost, vertelde dat de plak er vroeger hardhandig voor moest zorgen, dat kinderen niet met hun linkerhand schreven. “Van dit instrument komt dan ook de term ‘onder plak zitten’.” Moraal van zijn verhaal: “Dat het allemaal wat liever moet en je best links mag schrijven,” aldus Buisma.

Dick Kuin, lijsttrekker van Absoluut Aalsmeer, had een beeldje van een kaboutertje en een ‘Gibson-gitaar van het type Bob Dylan’ bij zich. “Deze bijzondere gitaar kon ik vorig jaar eindelijk kopen. Van het geld van de gemeente.” Hij zei niemand te willen vermoeien met een liedje, maar had er wel eentje ingestudeerd. Anna-Maria was er als de kippen bij en riep: “Daar hebben we tijd voor, hoor. Dames en heren, hier is The Voice of Aalsmeer!” Wat volgde, was een brute verkrachting (de tekst klopte voor geen meter) van het uit 1966 daterende protestliedje ‘Welterusten, mijnheer de president’ van Boudewijn de Groot.

Alsof dit optreden al niet pijnlijk genoeg was, blunderde Dick vervolgens met zijn kaboutertje. Volgens hem symboliseerde het beeldje Chantal, “die er vanavond niet bij kon zijn.” “Wie is Chantal,” vroeg Anna-Maria. “Onze Chantal,” zei Dick, “Chantal van Hilst. Zij staat op de derde, vierde plek van de kandidatenlijst.” Pardon! Hoorde ik het goed? Wist de AA-lijsttrekker niet eens op welke plek precies? Erger nog, vanuit de zaal werd Kuin gecorrigeerd met: “ze staat tweede, hoor.” Hoongelach was zijn deel.

Het ouwenelen was na een dik half uur nog niet afgelopen. Bart Kabout moest nog aan de bak. Anna-Maria: “Ik ben nieuwsgierig wat jij hebt meegenomen, Bart. Ik hoop een panfluit.” Een panfluit? Waarom hoopte zij in vredesnaam op een panfluit? “Nee,” lachte de CDA-lijsttrekker, “ik heb een vijzel bij me. Van kinds af aan vind ik koken en koekjes bakken leuk, dat soort dingen.” Toen hij begin twintig was, kocht hij een vijzel. “Om kruidenmengsels te maken en er een beetje mee te experimenteren. Met verse dingen van de markt en uit eigen tuin.” Ik weet het niet, maar Bart zal zich toch niet bezighouden met activiteiten, die door zijn eigen partij worden verafschuwd?

Het was kwart voor negen, ik hield de tweede helft van het ‘debat’ voor gezien. Geen van The Voices of Aalsmeer had ik gehoord over betere fietspaden. En ik had er geen enkele fiducie in, dat die alsnog aan bod zouden komen. Ook niet op de tweede verkiezingsavond, afgelopen woensdag in het dorpshuis van Kudelstaart. Ik was echter te nieuwsgierig om niet even te kijken. Geen kennismakingsrondje dit keer, maar leden van de Kinderraad, die aan het begin vragen aan de lijsttrekkers mochten stellen.

Eén van The Voice Kids of Aalsmeer, nam het wél op voor de fietsers. Damiën, die in groep 8 van de Triade in de Hornmeer zit, bracht de voor kinderen onveilige rotondes ter sprake. Als voorbeeld noemde hij die bij de Zwarteweg. “In het midden staan mooie bomen met natuur. Maar kinderen kunnen daardoor niet goed zien of er auto’s en bussen aankomen. Bij het ontwerpen van fietspaden en rotondes moet veel meer vanuit het oogpunt van een kind worden gekeken.”

“Ja Ronald Fransen,” zei presentator Bartels, “het groen moet een beetje wijken voor veiligheid. Wat vindt GroenLinks daarvan?” Tot mijn verbijstering speelde hij de bal door naar Damiën: “Wat vind jij er zelf van? Heb jij een oplossing, behalve het snoeimes eroverheen?” “Gewoon wat lagere beplanting,” reageerde de jongen ad rem. “Is dat het enige waaraan je denkt? Of heb je nog andere ideeën, die zo’n rotonde veiliger maken,” ging Fransen onbeschaamd door. “Nee,” antwoordde Damiën bedremmeld. “Oké,” zei de GL-er, “dan moeten we daarover in gesprek, denk ik.”

Ik trok het niet langer. Ook deze tweede avond hield ik al snel voor gezien. Of ik nu weet op wie ik moet stemmen? Nee, maar wél op wie níet.

Dick Piet is journalist. Geeft zijn nieuwsgierigheid al meer dan een halve eeuw de vrije loop in de schrijverij. Schopte het tot hoofdredacteur van de Aalsmeerder Courant. Graaft op papier graag dieper dan anderen in naoorlogs Aalsmeer. Pleziert Aalsmeerders veelvuldig met foto’s van vroeger op platform ‘Je bent Aalsmeerder als…’ en met nostalgische filmavonden in de Feestweek.

(advertentie)

Screenshot: Verkiezingsavond in The Beach

Screenshot: De ‘plak’ van Jelle Buisma