‘We zullen nooit meer naar Rusland reizen’

Enige tijd geleden spraken we met Ruud Springintveld en zijn vrouw Claudia over hun hoop om in Moskou een behandeling te ondergaan die Ruud mogelijk van MS zou kunnen genezen. We gingen terug naar het echtpaar, om te horen hoe het hen in tussentijd is vergaan.

Door: Leni Paul. Ze waren vol goede moed toen we op die zonnige zomeravond in juli een opgewekt gesprek voerden met Ruud en Claudia Springintveld, dit in het kader van een fundraising actie met als doel: een behandeling in een ziekenhuis in Moskou waarbij een wereldberoemde Russische professor, gespecialiseerd in Multiple Sclerose zich zou buigen over Ruud.

Veel bekenden en ook onbekenden schonken gul voor reis en behandeling. Hartverwarmend waren ook de reacties tijdens een speciaal voor Ruud en Claudia georganiseerde wedstrijd van RODA, de club waar Ruud in zijn jonge jaren een succesvol sporter was. “Geweldig was het,” aldus Ruud,  “ik heb er zelfs nog oude klasgenoten ontmoet die ik nooit meer gezien heb sinds mijn middelbare schooltijd op het Keizer Karel College. Prachtige avond waarbij tienduizend euro is opgehaald en we in totaal over zo’n 50.000 euro  konden beschikken.”

Een hele onderneming
Op 1 november werd de grote reis naar het in MS  gespecialiseerde ziekenhuis in het verre Moskou ondernomen. Claudia schetst een levendig beeld van de praktische kanten van een reis met de aan een op hem toegesneden rolstoel gebonden passagier zoals Ruud. “Een hele onderneming. Het was die dag redelijk druk op Schiphol, er was maar via één rij in te checken en toen kwamen we bij de gate en daar bleken alleen kleine rolstoeltjes voor in het vliegtuig beschikbaar. Een eigen rolstoel meenemen op de reis bleek niet haalbaar, dat vonden ze bij de KLM nogal onhandig. Uiteindelijk is het wel gelukt. Ja, en dan kom je na een reis van drie uur en twintig minuten aan op de luchthhaven van Moskou. Een wereldstad, zou je denken, maar het aantal mensen dat er Engels spreekt, blijkt er  toch redelijk beperkt te zijn. We zijn met een taxi direct naar de kliniek gereden en daar heb ik afscheid moeten nemen van Ruud. Ik mocht niet mee naar binnen.”

Formule I door ziekenhuisgangen
Toch heel vreemd. Ruud werd daar opgevangen en jij kon vertrekken. “Ja, ik tufte met een taxi weg naar het door ons gereserveerde hotel waar ook maar beperkt Engels werd gesproken. Ik was natuurlijk heel graag bij Ruud gebleven, had hem willen helpen met eten maar dat kon dus niet.” Na de aankomst op maandag werd de volgende dag, dinsdag 2 november gestart met de onderzoeken. Ruud:”Er werden een CT en een MRI-scan gemaakt. Als ik er nog aan denk dat ik op een bancard door die gangen werd gereden: hobbelige vloeren, en met een gang en een snelheid of het een rit in de Formule I betrof, raceden we door die gangen van het ziekenhuis. Drie kwartier duurden de onderzoeken, het ging er nogal pittig aan toe. Ja, echt anders als hier in Nederland. Dat gold trouwens ook voor het eten dat ik kreeg. Het ontbijt bestond uit een klein schaaltje met een ondoorzichtig soort papje en daarnaast lag een piepklein stukje brood met een even klein stukje kaas er bij.”

In die tussentijd vertoefde Claudia, die haar Ruud niet mocht bezoeken, in de wereldstad Moskou en had daar met praktische (on)mogelijkheden te maken zoals het niet functioneren van de Free WiFi en  het nergens kunnen bemachtigen van een simkaart. Een minder flink iemand zou wanhopig diep onder de dekens in haar Russische hotelkamer zijn gekropen,  maar daar is Claudia, zo ontdekten we al bij ons eerste gesprek in juli, niet de persoon naar.

Zo snel mogelijk weer terugvliegen
Ruud: “Onze hoop was gericht op de daarop volgende dag, woensdag, dan zou de bespreking met dokter Federenko, bekend vanwege de stamceltherapie plaatsvinden en zouden we meer horen.Daar mocht Claudia wel bij zijn in het ziekenhuis.” Claudia: “Dat werd een diepe teleurstelling. We kregen te horen, Ruud heeft suikerziekte, en ook chronische bronchitis en dan wilden ze Ruud niet opereren.” Ruud: ”Bronchitis.. en ik hoest nooit. Als ze me zouden opereren zou de kans op overlijden 90 procent zijn en daarom wilde de dokter niet aan een operatie beginnen.” En dan zit je daar en krijgt de mededeling waarbij je maar één ding te doen staat: zo snel mogelijk weer terugvliegen naar eigen huis. Ook dat bleek minder soepel te verlopen als zou kunnen worden verondersteld.”

Claudia schetst de Kafkaëeske pogingen en ambtelijke belemmeringen om vanuit de miljoenen inwoners tellende stad Moskou een terugticket naar Amsterdam te boeken. Ze willen in dat verband graag de naam van de Aalsmeerse stewardess Paola Noordam noemen die zich kranig heeft ingezet om tot het beoogde resultaat te komen: zo spoedig mogelijk terug te vliegen naar eigen land, eigen huis en haard. Beiden laten daadkrachtig weten nooit meer een stap in Rusland te willen zetten. “Hoewel we maar een heel klein deel van het immense Rusland hebben gezien willen we daar nooit meer naar terugkeren.”

En nu verder?
”Om met de praktische mededeling te beginnen, we hebben op enkele duizenden euro’s na het gestorte geld, dat dus niet voor een operatie kon worden besteed, teruggekregen en we blijven ons nu weer wenden tot de landelijke academische ziekenhuizen. Bij de VU zijn ze ook intensief bezig met de stamceltherapie. Verder houden we nauwlettend de vorderingen en ontwikkelingen in andere landen in de gaten zoals bijvoorbeeld die in Zweden en in België. In ieder geval zitten we niet bij de pakken neer. Natuurlijk waren we teleurgesteld maar we zijn blij dat we de poging hebben gewaagd naar de beroemde arts te gaan die ons heeft geïnformeerd over de mogelijkheden. En wat ik al zei, we blijven ons oriënteren. Dolblij dat we hier weer in ons heerlijke huis zijn teruggekeerd en kunnen genieten van de eigen omgeving en de vele lieve reacties die we hebben ontvangen.”

Foto’s Jaap Maars