Het overkwam Ruud Springintveld. Inmiddels 52 jaar oud en we kijken terug op zijn leven sinds de fatale mededeling hem door de doktoren werd gemeld: je hebt een ernstige ziekte en daar zal je mee moeten leven. Een gesprek met een desondanks blijmoedig mens, gesteund door zijn eveneens opgewekte levenspartner Claudia. Een ruim appartement aan de Gerberastraat waar Ruud en Claudia Springintveld wonen en waar eventuele hindernissen voor Ruud kunnen worden vermeden. Vanuit zijn aan zijn lichaam aangepaste rolstoel vertelt Ruud bijgestaan door echtgenote Claudia ons zijn levensgeschiedenis.
Highschool sweethearts
“Na lagere school in Aalsmeer/Oost naar het Keizer Karel College waar ik ook Claudia ontmoette. We kennen elkaar dus sinds die tijd en hebben ook beiden daarna de MEAO gedaan. ”Claudia, opgewekt:”We zijn highschool sweethearts.” Ruud vervolgt: ”Ik ging in het familiebedrijf werken, aan de Oosteinderweg hadden mijn ouders en familie een Alfa Romeo garage. Ik ging er ook in dienst, maakten de auto’s bedrijfsklaar en later werd ik er boekhouder.” Wanneer het ‘noodlot’ dat zijn leven op zijn kop zette toesloeg weet Ruud zich nog goed te herinneren. Dat was in 1998. Ik was dertig, reed in een automaat en kreeg ineens moeilijkheden met het bewegen van mijn ene been. Dag daarop naar de dokter en die wist dat ik suiker had. Dat geeft dezelfde symptomen als multiple sclerose. Ja, en dan beland je in de verdere onderzoeken en daarbij kwam al gauw de diagnose multiple sclerose naar voren.
Claudia en Ruud hebben zich uiteraard grondig verdiept in deze afschuwelijke ziekte die hen al snel in ellenlange gesprekken met specialisten deed belanden. Claudia: “We kwamen al snel op de afdeling neurologie in de VU terecht en dan ga je je zelf ook intensief verdiepen in de materie. Te genezen is de ziekte niet, daar kwamen we al gauw achter.Er zijn wel diverse gradaties en stadia in het verloop en Ruud valt onder de secundair progressieve soort.” Ruud, die een bewonderenswaardige opgewektheid toont: ”Je staat op een ijsberg en in feite kun je vrijwel niks meer.” De ups en downs van het verloop van deze ziekte zijn onvoorspelbaar.
Het wordt tijdens dit gesprek duidelijk dat de inzet van Claudia onmisbaar is en onze bewondering gaat die avond zeker naar de opgewekt sprekende ‘patiënt’ Ruud maar zeker niet in de laatste plaats naar Claudia die, naast haar bezigheden als eigenaresse van een accountantskantoor, verantwoordelijk is voor de huishouding plus de verzorging van Ruud en dat al tientallen jaren. Op mijn verzoek schetst ze haar dagindeling. “Half zeven op, glucose van Ruud controleren, even samen koffie drinken en dan ga ik naar mijn accountantskantoor. Om een uur of zes ben ik thuis en dan ga ik koken voor ons twee, maar dikwijls schuift ook de negentigjarige vader van Ruud aan. Ja, de dagen zijn gevuld.”
In heldere taal leggen beiden uit hoe verder de dag van de volkomen afhankelijke Ruud verloopt. Optimaal op de ziekte ingestelde apparatuur staat ter beschikking. Middels zeer kostbare toestellen kan Ruud zich verplaatsen en minimale handelingen verrichten. Voor ‘menselijke’ hulp bij bijvoorbeeld het naar het toilet gaan staat overdag, bij afwezigheid van Claudia, de verbinding met de verpleegafdeling van het aan de overkant van de straat gevestigde Kloosterhof ter beschikking. “Gouden mensen.” “Ik verplaats me hier binnen met de rolstoel, kijk veel televisie, luister veel naar de radio, er komt eens iemand langs, ik kan zelf koffie zetten en kan hier ook buiten voor de deur gaan zitten.”
Lesje nederigheid
We krijgen deze avond bij Ruud en Claudia een lesje in nederigheid. Onze miniscule muizenissen en mini-zorgjes vallen in het niet bij het horen van het al tientallen jaren door beiden geleide leven dat zich langzaamaan in een neergaande spiraal bevindt. Opvallend is het al eerder benoemde opgeruimde karakter van beiden. Ruud:”Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd”. Ruuds ziekte bevindt zich, zoals al genoemd, in de fase secundair progressief wat volgens Ruud en Claudia geen optimisme rechtvaardigt voor de toekomst. Met veel moeite en voorzien van de meest geavanceerde apparatuur en instrumenten die er zoals al genoemd beschikbaar zijn “redt” Ruud zich en ze vertellen over een bezoek vorig jaar aan bekenden in Spanje. “Dat zou nu niet meer zo makkelijk gaan. Langzamerhand treedt achteruitgang in en onze enige hoop is nu gevestigd op een operastie in Moskou. In een ziekenhuis daar is een wereldwijd bekende en geconsulteerde arts gevestigd die patiënten uit de gehele wereld behandelt. Na uiteraard alle bekende en gerenommeerde artsen in de beste Nederlandse ziekenhuizen te hebben geconsulteerd zijn we tot de conclusie gekomen dat we als laatste strohalm naar die Russische arts moeten gaan.” Ik krijg bewondering voor het doorzettingsvermogen van beiden als ze uitleggen dat ze via met een aldaar behandelde ex-patiënt contact hebben gezocht met de wereldberoemde dokter. Dat niet direct kon worden af gereisd voor een behandeling lag voor de hand, want wereldwijd zijn er aanvragen voor opnamen in dit Russische ziekenhuis.
Kans op verbetering
“Er zijn duizenden aanvragers op de wachtlijst van deze dokter, gespecialiseerd in stamceltherapie”, zegt Claudia “en de meeste patiënten zijn mannen. MS komt meer bij mannen voor dan bij vrouwen. We krijgen een klein medisch exposé van deze ziekte waaraan wereldwijd 2,5 miljoen mensen lijden. Inmiddels is het Ruud en Claudia gelukt een plaats voor behandeling te veroveren en zo reizen beide Aalsmeerders in oktober af naar de dokter met wie er inmiddels al contact was. “Onze strohalm. Het allerlaatste redmiddel” zeggen beiden. “De dokter heeft inmiddels Ruuds dossier bekeken, want als al bij voorbaat vaststaat dat het geen zin heeft om te opereren, dan gaat het allemaal niet door. Maar er is een kans op verbetering, zo hebben we te horen gekregen. Als na enkele dagen zou blijken dat de dokter te optimistisch is geweest dan wordt dat ook aangegeven en dan kun je weer naar huis gaan. Er is een bed voor Ruud en ik heb al een hotel geboekt in Moskou en dertig oktober reizen we af.” Ruud: ”En dan kunnen 1 november, op Allerheiligen, de onderzoeken beginnen.”
Oergezond geweest, topsport bedreven en dan wordt je geveld. Ruud: “Ja, dan stort je leven in, maar ik probeer optimistisch te blijven en zie uit naar de behandeling komend najaar.” Een vermoeiende reis, maar ook financieel geen sinecure, want er moet een flink bedrag worden neergelegd wil dokter zich over een patiënt gaan buigen. In totaal moet worden gerekend op een zeer groot bedrag dat voor deze reis bijeen moet worden gebracht. Terecht is dan ook in huize Springintveld het woord fundraising gevallen. Claudia: ”Op 9 oktober wordt er al een benefietwedstrijd gespeeld bij RODA waar Ruud destijds heeft gevoetbald.”
Graag noemen we hier de website en het telefoonnummer voor meer informatie over deze fundraising-actie. Telefoon 0297-364300, voor de website kunt u op deze link klikken of onderstaande QR-code gebruiken.
Foto’s Jaap Maars
/hoekwater.jpg)
/Muller.jpg)
/LJ-de-Vries.png "LJ-de-Vries")
5 reacties
Dit zal niet helemaal de bedoeling zijn maar ik heb een tas gevonden. Van Claudia spring in t veld met daarin een portemonnee,auto sleutel ,telefoon enz enz ik zou het fijn vinden dat jullie kontakt op kunnen nemen. Met mij om er terug te geven. Vriendelijke gr sikkens
Jeetje wat een indrukkend wekkend intervieuw. Wij wensen jullie heel veel sterkte. Maar hopen dat een aanslaat. Onze schoondochter komt uit Uden en die hebben een kennis die dezelfde ziekte heeft en is voor die behandeling naar Rusland geweest en zit nu niet meer in een rolstoel slaat aardig aan, aar kan even duren natuurlijk. Toi toi . Mij. Man kent jou vader goed is Maarten jongkind van de kolen boer heeft schuin tegenover jou vader gewoont. Doe hè. De hartelijke groeten en heel veel sterkte geweest st van Maarten en Mary jongkind.
Heel veel sterkte en we duimen voor je Ruud
Dank jullie wel Petra en Edo. We gaan ervoor. En hopen er het beste van.
Ruud en claudia wat een toppers zijn jullie. Samen sterk en op naar moskou. Zet hem op