Rondzwerven vanaf je 15de – ja, ook in Aalsmeer

Aalsmeer mag dan geen paradijs zijn, zwerfjongeren zijn hier toch zeker niet? Ja, die zijn er wel. Dat vertelde jongerenwerker Tessa Westerhof donderdag op een debatavond van Radio Aalsmeer in de N201.

Ze las een brief voor van een jonge Aalsmeerse vrouw die hier vanaf haar vijftiende rondzwierf langs grootouders, vrienden, kennissen en collega's van haar werk. Af en toe een nacht, soms voor enkele weken, dan weer voor een aantal maanden.

Geen crisisopvang
Crisisopvang? Die was, en is, er niet. Urgentieverklaring van de gemeente? Kreeg ze niet. Inschrijving bij de wooncorporatie? Te jong nog. De vrouw – ze is nu 21 – verzucht in de brief, zonder spoor van cynisme, dat ze misschien wél hulp had gekregen als ze tienermoeder, drugs- of alcoholverslaafde of slachtoffer van huiselijk geweld was geweest.

Ze zat op school én werkte, als 17-jarige, fulltime, maar de verdiensten waren niet toereikend om een woning te kunnen bekostigen. Op een gegeven moment stopte ze met school, “noodgedwongen”.

Oproep
Uiteindelijk is ze, vindt ze zelf, “gelukkig goed terecht gekomen”. Ze roept in haar brief op “snel” te zorgen voor woonruimte voor jongeren die verkeren in situaties zoals zij. In elk geval “een veilige woonomgeving met ondersteuning om iets permanents te vinden”.

De vrouw, Westerhof noemde geen naam, is niet de enige zwerfjongere in Aalsmeer. “Er zijn er meer, maar 15 jaar is wel erg jong,” aldus de jongerenwerker. Faciliteiten om ze op te vangen ontbreken volgens haar. “De gevallen bestaan en zijn soms heel heftig. Ik denk dat je daar iets mee moet.”

Hoop ellende
Ernaar gevraagd door gespreksleider Peter Maarsen gaf AB-wethouder Gertjan van der Hoeven van jeugdzorg aan dat hij de “casus” niet kende. “Maar geloof me, er is een hoop ellende. Ook erger dan dit.”

► Hieronder de integrale tekst van de brief van de (anonieme) jongere, die haar verhaal volgens Westerhof met opzet in de derde persoon schrijft.

Zij kreeg op haar 12de voor het eerst last van epileptische aanvallen en is daarvoor 8 maanden opgenomen geweest bij Stichting Epilepsie Instellingen Nederland. Dat was ook in de periode dat het contact tussen haar en haar ouders bepaald niet soepel liep. Op haar 15de was het geen optie meer om thuis te blijven wonen, dus is zij het huis uitgegaan. Aangezien de begeleiding die zij hierbij nodig had, er simpelweg niet was. Ze liep destijds bij de Jeugd-RIAGG en kreeg daar individuele therapie en gezinstherapie. Deze gezinstherapie bleek onvoldoende, het contact is hierdoor niet voldoende verbeterd en is ze noodgedwongen bij haar opa en oma ingetrokken. Hier heeft ze ongeveer een half jaar gewoond. Toen leerde zij haar toenmalige vriend kennen en kon ze bij hem in het gezin van 5 inwonen.

Toen de relatie met deze vriend overging, stond ze praktisch op straat. Op dat moment liep ze nog bij de psychologe van de Jeugd-RIAGG en zij hebben samen naar een oplossing/huisvesting gezocht. Dit mocht niet baten aangezien er geen toereikend inkomen was. Ze heeft nog een aantal weken in het huis van haar opa en oma gezeten die toen op vakantie waren.

Ondertussen heeft ze zelf geprobeerd een oplossing te vinden. Ze heeft Eigen Huis benaderd, 'kamernet' afgestruind, geprobeerd urgentie te verkrijgen (lukte niet), inschrijving bij de woningbouwvereniging was nog geen optie omdat ze nog geen 18 was, crisiswoningen in Aalsmeer waren niet beschikbaar. Het probleem was ook dat ze geen tienermoeder, drugs- of alcoholverslaafde of slachtoffer van huiselijk geweld was, dan had ze misschien wel de hulp gekregen die ze nodig had. Ze was gewoon een 17-jarig meisje dat op straat stond, naar school ging en fulltime werkte en nog steeds niet genoeg verdiende om een woning te kunnen betalen.

Gelukkig werd ze opgevangen door vrienden en collega's waar ze af en toe een nacht kon slapen. Dit was allemaal niet voor langere termijn. Door het gebrek aan een vaste, veilige woonomgeving moest ze noodgedwongen stoppen met school en heeft ze hierdoor geen diploma gehaald.

Uiteindelijk heeft zij via via dan toch een kamer gevonden waar ze voor 3½ maand voor een vriendenprijsje mocht wonen. Toen ze daar weg moest, heeft ze 5 maanden een kamertje kunnen huren bij een stel in huis. Toen ze daar weg moest, is ze opgevangen door een kennis die haar een slaapkamer in zijn huis heeft laten huren. Daar heeft ze 2½ jaar gewoond en inmiddels heeft ze samen met haar huidige vriend een huis gekocht. Ze is nu 21 jaar en heeft momenteel vooruitzicht om weer terug naar school te gaan en alsnog haar diploma te halen.

Zij is nu gelukkig goed terechtgekomen, maar zij hoopt van harte dat er snel wordt gezorgd voor woonruimte voor jongeren in Aalsmeer die in eenzelfde soort situatie zitten. Bijvoorbeeld projecten als 'kamers met kansen', crisisopvang of in ieder geval een veilige woonomgeving met ondersteuning om iets permanents te vinden.

Foto: jongerenwerker Tessa Westerhof en wethouder Gertjan van der Hoeven praten na, na afloop van het radiodebat, waarin het verhaal van de zwerfjongere het meest schrijnend was. (foto Arjen Vos)