Column: ‘Veteranendag’

Door: Arjen Vos. Op de avond van 19 november 1977 werd ik als achtjarig jongetje door mijn vader gedwongen om naar de televisie te kijken. Om dat te kunnen moest eerst ons draagbare Loewe zwartwittoestelletje met een schermdiagonaal van een centimeter of dertig op de salontafel worden geplaatst, de antenne worden uitgetrokken en met de draaiknop aan de zijkant op Nederland1 worden gezet.

Op het vierkante beeldscherm zag ik een man een vliegtuigtrap afdalen en ik voelde: dit is belangrijk. Het beeld en het moment staan in mijn geheugen gegrift. Al wist ik toen niet van de hoed en de rand, ik onthield wel dat het ging om president Sadat van Egypte die in Jeruzalem over vrede kwam praten met zijn Israëlische collega Begin.

Toen ik twaalf jaar later als dienstplichtig militair was opgeleid als ‘verbindelaar’, ontdekte ik tot mijn vreugde dat er een Nederlands contingent actief was in de Sinaï woestijn en dat ik gezien mijn functie in aanmerking kwam om daar een half jaar als beroeps te dienen. Deze vredesmacht was een uitvloeisel van waar ik als achtjarige naar had zitten kijken en dat ik daar deel van uit mocht maken, vervulde mij, maar zeker ook mijn ouders met trots.

Zin in het avontuur meldde ik me aan, doorstond enkele (eenvoudige) toelatingstestjes en werd na een korte opleiding met 40 collega’s uitgezonden naar het onderste puntje van de woestijn. Destijds een tamelijk desolaat gebied, tegenwoordig een populaire vakantiebestemming.

Ik zal u niet vermoeien met mijn belevenissen in Egypte en Israël maar kan u wel zeggen dat het een fantastisch half jaar was. Dat deelname aan een vredesmissie automatisch de status van ‘veteraan’ opleverde nam ik voor kennis aan al deed ik er nooit wat mee. Totdat enkele jaren geleden Stichting 4 en 5 mei activiteiten ging organiseren voor de Aalsmeerse en Kudelstaartse veteranen. Met concerten, ‘blauwe happen’, veteranencafés en lezingen werden degenen die op missie waren geweest bedankt voor hun inzet voor de vrede waar ook ter wereld. Dat niet alleen, door het organiseren van dit soort bijeenkomsten zorgde de stichting onder leiding van Ulla Eurich ook voor verbinding tussen de plaatselijke veteranen, iets dat mij als oud-verbindelaar natuurlijk in het bijzonder aanspreekt. Jonge en oude veteranen die ervaringen met elkaar delen tijdens het nuttigen van de ‘blauwe hap’ zoals de Indische rijsttafel traditioneel wordt genoemd. De ene diende in Libanon, anderen in Mali, Afghanistan, Indië of Bosnië. Zoveel plaatsen waar militairen nodig waren en nog steeds nodig zijn om strijdende partijen uit elkaar te houden. Plaatsen waar vrede heel ver weg is. Mooi als je de kans hebt gekregen om de wereld een stukje veiliger te maken en hopelijk niet met al teveel trauma’s thuis kwam.

En was dat wel het geval dan kun je daar met elkaar over praten tijdens een ontmoeting als de plaatselijke Veteranendag zoals die afgelopen zaterdag weer georganiseerd werd. Met mooie en warme woorden van de burgemeester maar ook woorden die tot nadenken stemden. Met heerlijke muziek van de plaatselijke bluesgigant Hein Meijer en zoals gememoreerd, een verrukkelijk buffet.

Er zouden zo’n honderd veteranen in de gemeente woonachtig moeten zijn. Een kleine 15 procent daarvan was zaterdag aanwezig. Aan Ulla en de veteranen die wèl betrokken zijn de schone taak om dat aantal voor volgend jaar omhoog te krijgen.

Arjen Vos hanteert sinds zijn middelbare schooltijd de camera, en later ook pen en toetsenbord. Mede-oprichter en thans hoofdredacteur van AalsmeerVandaag. Altijd geïnteresseerd in mensen. Chaotisch, jongensachtig, vader van vier kinderen.