Gastcolumn: ‘Kiezen voor menselijkheid’

Door: Chrisje Simon-van Oosterhout. Vorige week mocht ik gastvrouw zijn tijdens de verkiezingen bij het zorgcentrum. Ik dacht nog: nou, dat zal wel niet zo druk zijn – een beetje mensen welkom heten, de weg wijzen en na een paar uurtjes weer naar huis.

Riet – zo noem ik haar, want haar echte naam doet er niet toe – dacht daar anders over. Ze is 78 en verblijft in het Zorgcentrum. Hoe lang en waarom weet ik niet, want Riet kan niet praten. Ze brabbelt woorden die samen geen zin maken en soms toch iets lijken te betekenen. Ze haalt haar stappen wel, want ze loopt de hele dag rond en zoekt ons steeds weer op. Ze loopt mee met mensen, gaat het liefst met ze het stemhokje in en het lijkt alsof ze iets wil vertellen – maar helaas, we verstaan haar niet.

Riet loopt ook graag richting de buitendeur, die automatisch sluit zodra ze te dichtbij komt. En dan staat niet alleen zij stil, maar ook iedereen die naar binnen of buiten wil. Ik loop zeker twintig rondjes met Riet aan mijn arm en raak ontroerd door deze lieve vrouw. Mijn hart huilt, want zo wil je niet meer leven – en ik denk dat Riet dat ergens ook voelt. De mensen van het centrum zijn lief, zo lief. En ja, ik lees de verhalen van anderen ook en denk dan altijd: ach, wat mooi. Tot je het zelf meemaakt. Dan is het niet alleen mooi, het is ontroerend, maar ook verdrietig en kwetsbaar.

Als ik naar huis loop, denk ik aan Riet. Aan haar hand in de mijne, aan haar ogen vol onuitgesproken verhalen. En als de stemmen zijn geteld, denk ik opnieuw aan haar. En ik hoop dat we, hoe de uitslag ook is, blijven kiezen voor menselijkheid.