Column: ‘Rotte vis’

Door: Erik van Itterzon. Was burgemeester Gido Oude Kotte in het hol van de leeuw, toen hij ons opriep onze bestuurders, onze vroede vaderen, met wat meer mededogen tegemoet te treden? Niet bepaald, hij was in het Flower Art Museum waar gevierd werd dat AalsmeerVandaag tien jaar bestaat. Hij herhaalde wat hij al eerder zei in zijn nieuwjaarstoespraak: dat we moesten ophouden met gifbekers, rotte vis en afrekencultuur. We moeten de lekenbestuurders enigszins ontzien, wat vaker het voordeel van de twijfel gunnen, dát was zijn boodschap.

Was hij dan wel op de juiste plek voor zo’n oproep, want in tien jaar tijd heeft bij mijn weten niemand op AalsmeerVandaag een bestuurder uitgemaakt voor rotte vis. Soms, in de commentaren onder de artikelen, wordt er niet altijd even genuanceerd gereageerd, maar dat valt AalsmeerVandaag dan weer niet aan te rekenen. En als we bestuurd worden door lekenbestuurders, dan worden zij op hun beurt beschouwd door lekenjournalisten en lekencolumnisten.

Eindbaas Arjen Vos rijdt in een peperdure auto met Leni Paul naar een knots van een vrijstaand huis op de Oosteinderweg om daar iemand te interviewen en te vragen hoe het daar woont. Dat zou ik ook wel willen, maar ik woon als lekencolumnist gewoon in een rijtjeshuis in de Primulastraat. Het is alles liefdewerk oud papier hè, dat geschrijf van ons. En hart voor de zaak. En beloofd, aan Han. Maar dan nog, ik geloof niet dat een van de leken, verbonden aan AalsmeerVandaag, in de afgelopen tien jaar over de schreef is gegaan.

En ik weet niet eens zeker of dat een compliment waard is, misschien mag er eens in de vijf jaar wel eens teruggekomen worden op een artikel, of een al te boude bewering worden teruggenomen. Ik heb die scheve schaats, rotte vis of gifbeker niet kunnen vinden.

Ik constateer wel dat heel veel mensen de gemeente taken toebedeelt waar zij niets mee te maken heeft. De feestverlichting in de Ophelialaan armetierig vinden, van mij mag het, maar het is geen taak van de gemeente om gekleurde lichtjes op de te hangen, dat is toch echt iets voor de winkeliers.

Bijna niemand steekt meer een poot uit, veegt zijn straatje, maakt z’n stoepje vrij van sneeuw, want dat moeten ‘ze’ van de gemeente maar doen. Er wordt massaal genoten van foto’s van het Aalsmeer van vroeger op menig facebookpagina. Mensen, ik heb nieuws voor je, dat Aalsmeer komt niet meer terug. Man, wat was het leuk, die winter van 1963-1964. Met de auto de Grote Poel op! Weet je nog, kwekers voeren met de praam naar de veiling! Je had zestien bakkers en acht groenteboeren in het dorp, dat had zo moeten blijven, dan hadden we nu al die problemen niet!

Dat wijzen naar de gemeente, die hang naar nostalgie, dat helpt ons niet verder. Dat vind ik een gebrek aan betrokkenheid aan deze tijd, de tijd waarin we leven en waar er genoeg grote en kleine problemen zijn die om een oplossing vragen. Maar die betrokkenheid zie ik juist terug bij AalsmeerVandaag, waar er dagelijks wordt bericht over Aalsmeers nieuws. Vaak kritisch, soms tuttig, grappig of lyrisch. Maar altijd vanuit betrokkenheid bij wat er in Aalsmeer gebeurt en, waar dat nodig is, met de aansporing het beter te doen.

Zo dacht ik, toen ik de foto zag van wethouder Sven Spaargaren met de leden van de Natuurgroep Aalsmeer: Verrek, de Hoge Dijk is weer open, het is ‘m gelukt! Maar ja, ken uw woonplaats, ik zat er een paar kilometer naast. We blijven hoopvol dat we ooit weer over de Hoge Dijk kunnen lopen, maar ik heb geen idee of er nog iemand mee bezig is. Zo blijf ik ook hopen dat het openbaar groen in Aalsmeer ooit weer liefdevol bijgehouden gaat worden, dat het grondwater niet elke keer mijn kelder onder water zet en dat fietsen over de rotondes niet meer een spelletje Russisch roulette is.

Dat er nog eens veel nieuwe huizen worden gebouwd, dat Kudelstaart de felbegeerde tweede supermarkt krijgt en dat het fort…

En als dat allemaal opgelost dan zijn er vast weer andere zaken om ons druk over te maken.

Daar blijven we over schrijven op AalsmeerVandaag, als leken.

Leken zijn we, maar aardige leken.