In Memoriam: Maxine de Vries (1991-2025)

Maxine geloofde in de inspirerende werking van rolmodellen

Door: Arjen Vos. A pilot doesn’t die, she simply flies away… Deze tekst die wel wordt gebruikt bij het afscheid van overleden vliegers kreeg afgelopen zaterdag betekenis bij de uitvaartceremonie van Maxine de Vries op vliegveld Teuge. Terwijl enkele honderden aanwezigen zich op het platform voor de hangar van het E-deck opstelden, de onder bloemen bedolven kist met Maxine zich met de naaste familieleden daarbij voegden, was het wachten op de vier vliegtuigen die zich opmaakten voor een afscheidsgroet. Een siddering van ontroering trok door de menigte toen de elektrisch aangedreven Pipistrel de formatie richting wolkendek verliet. Deze ‘missing man’ formatie, in dit geval ‘missing woman’, was een indrukwekkend en onvergetelijk saluut aan de in Aalsmeer opgegroeide Maxine, die 5 februari in Portugal overleed. Ze werd 33 jaar.

Dat ze als kind al de wens had om te gaan vliegen was niet verwonderlijk. Overal waar ze keek zag ze vliegtuigen. “Vanuit mijn slaapkamerraam zag en hoorde ik altijd de 747’s overkomen,” verwoordt ze in een interview voor E-Flight. De droom liet haar nooit los maar toch duurde het vele jaren voor ze eraan toe was en verliep de route via tal van omwegen. Een luchtvaart gerelateerde studie leek haar na de havo wel interessant. Op de Hogeschool van Amsterdam volgde ze de opleiding Aviation Engineering & Management met het doel verkeersleider te worden. Daar leerde ze niet alleen de ins en outs van de luchtvaart maar ook haar toekomstige partner Matthijs kennen. Al sloeg de vonk niet direct over, ze konden het goed vinden met elkaar en werkten in projectgroepjes veel samen. Een goede basis om elkaar beter te leren kennen en een mooie opmaat voor een relatie. Met de liefde voor de luchtvaart als verbindende factor.

De wereld lonkte. Zoveel landen die ze graag wilde zien. En ook te zien kreeg. De wereldkaart in haar huis zat van noord naar zuid en van oost naar west vol gekleurde stippen. De snelste weg om veel te vliegen was die via Transavia waar ze tussen twee studieperiodes door een tijdje als stewardess werkte. Met het hbo-diploma ‘in the pocket’ kon ze aan de slag op Schiphol. Eerst als regisseur in de bagagekelder, en later als apron-controller op de verkeerstoren waar ze grondverkeer de juiste richting wees.

Zo dicht bij het vliegbedrijf kon het niet uitblijven dat ze ook zelf de stuurknuppel ter hand zou nemen en opging voor haar vliegbrevet. Maxine bestuurde tal van eenmotorige vliegtuigen van en naar vele vliegvelden in binnen- en buitenland. Het gevoel van vrijheid moet haar ook geïnspireerd hebben om haar motorrijbewijs te gaan halen. Al was dat ook deels omdat ze zich verveelde en een nieuwe uitdaging nodig had.

Hoe mooi ze vliegen ook vond, Maxine kreeg steeds meer oog voor die andere kant van de luchtvaart: die van een sector die verantwoordelijk is voor luchtvervuiling. Ze werd getriggerd door innovaties op het gebied van elektrisch vliegen en  kwam  in contact met de in Teuge gevestigde E-Flight vliegschool. Zij kon zich helemaal vinden in de visie van E-Flight: een schoon en stil luchtruim waar iedereen kan en wil blijven vliegen zonder schuldgevoel. Maxine volgde vlieglessen en werd de eerste vrouwelijke e-vlieger van Nederland.

Als vrouwelijke vlieger zag ze zichzelf ook een ambassadeur om meer meisjes te interesseren voor de luchtvaart in het algemeen en elektrisch vliegen in het bijzonder. Maar het ging haar niet alleen om de rol van man en vrouw maar diversiteit in veel bredere zin. In het al gememoreerde E-Flight-interview verwoordt ze het als volgt: “Naar mijn mening zijn diversiteit en inclusiviteit onmisbare pijlers bij elk duurzaam initiatief. Duurzaamheid gaat namelijk over ‘lang meegaan’. Dat klinkt vaag, maar het is eigenlijk best logisch. Kijk, hoe diverser je een groep maakt, hoe meer verschillende invalshoeken je krijgt. Die leveren weer meer én interessantere ideeën op met als resultaat dat deze organisaties toekomstbestendiger zijn dan organisaties waar veelal dezelfde mensen werken.”

Maxine geloofde heilig in de inspirerende werking van rolmodellen en hoopte als ambassadeur voor E-Flight een soortgelijke rol te kunnen vervullen.

Tegelijk besloot ze samen met partner Matthijs na een laatste vakantie op Bali resoluut en definitief te stoppen met het vliegen op de ‘ouderwetse manier’. ‘Stop Burning Dino Juice’, stond er op een t-shirt van zoontje Merlin (vernoemd naar de Rolls Royce vliegtuigmotoren) te lezen in de diashow die tijdens de uitvaartplechtigheid werd vertoond. Het roer ging om. Vanaf nu ging het op de duurzame manier. Samen met Matthijs kocht ze in 2024 een stuk grond in Portugal, doopte de drie hectare om tot ‘Airbos’ waar ze natuur creëren en olijven en mandarijnen  verbouwen. Ook de auto werd elektrisch en in Zweden werd een ultramoderne caravan op de kop getikt die ze als tijdelijke woning konden gebruiken. Elektrisch rijden van Zweden naar Portugal; ze draaiden er hun hand niet voor om.

In december kwam het jonge gezin naar Nederland met een goed gevulde kofferbak. Vol trots werd de eerste oogst als cadeaupakketjes bij familie en vrienden langsgebracht. Onwetend dat dit een afscheidstour zou worden want vlak voordat ze in januari weer naar Portugal zouden gaan, werd Maxine ziek. ‘Een griepje’ zo werd aangenomen. Toen ze iets opknapte durfden ze de terugreis wel weer aan maar eenmaal in Portugal ging het allesbehalve beter en moest ze worden opgenomen met een hersenvliesontsteking. In combinatie met een bacterie was het een kansloze strijd. Ze overleed in bijzijn van haar dierbaren.

(Foto’s: privé archief en Cristian Schrik/E-Flight)