Pelgrimsreis was helend voor Truus

Door: Conny Vos. Na het overlijden van haar man Piet besloot de 71-jarige Truus de Geus mee te gaan met een pelgrimstocht van Assisi naar Rome. Een wandeltocht van 180 kilometer in de voetsporen van Franciscus van Assisi door het schitterende landschap van Italië. Het werd een bijzondere reis waarin ze zichzelf weer vond.

“Deze reis heeft me op weg geholpen in het rouwproces,” vertelt Truus, een dag nadat haar man eigenlijk jarig geweest zou zijn, “ik kan het nu beter accepteren.” Binnen drie maanden overleed Piet aan kanker. “We hadden een huwelijk met weinig ruzie. We waren gelukkig met elkaar. Na zijn overlijden moest ik gaan ontdekken wie ik was zonder Piet.”

De pelgrimsreis werd georganiseerd vanuit de protestantse gemeente Leimuiden. “Er werden twee reizen aangeboden, een naar het drukke Berlijn en deze wandeltocht. Iemand zocht een wandelmaatje en ik bleek haar nog van vroeger te kennen. Het klikte meteen. Ik ben een gelovig mens en zag daarin dat het voorbestemd was.”

Bagage vermist
Met veertien wandelaars vertrok het gezelschap naar Italië. Helaas kwamen er maar drie koffers aan en heeft Truus haar spullen met de anderen gedeeld, waardoor ze haar hoedje miste en maar één wandelstok had. “Vooraf had ik voor iedereen zakjes gemaakt met schapenwol tegen blaren en een doosje pepermunt met een kaartje. Iemand miste zijn wandelschoenen, dus die heeft dat schapenwol in haar gewone schoenen gedaan. Het geeft verbinding om te delen van wat we hebben.”

Zakdoeken doorweekt
Van tevoren vroeg Truus zich vaak af waar ze aan begonnen was. Voorheen deed haar man veel, nu moest ze alles zelf regelen. Ze nam zelfs boeken mee, omdat ze bang was dat ze zou uitvallen, maar het ging wonderwel. “Ik ben gezegend met mijn lijf en weet niet wat een blaar is, ondanks dat het bijna alle dagen 32 graden was. Op de laatste dag heb ik het wel zwaar gehad. We liepen 28 kilometer en het begon te regenen. Toen ben ik mezelf echt tegengekomen. Ik had vooraf veel geoefend met mijn wandelmaatje in het Amsterdamse bos en de Kennemerduinen, maar dat is niet te vergelijken met het heuvelachtige terrein en de slechte paden. Je moest goed kijken waar je liep. Een keer moest ik een flinke afstap maken en bood een man me zijn hand. Toen heb ik verder alleen gelopen. Ik had in beide zakken een zakdoek, die waren helemaal doorweekt.”

Zingeving
Voor Truus was het heel bijzonder om te merken hoe de groep met elkaar omging. “Iedereen had zijn eigen verhaal en we waren allemaal op zoek naar bezinning en zingeving. Je bent elkaars gelijken. Doordat je naast elkaar loopt en elkaar niet aankijkt, was het niet moeilijk om de diepte in te gaan in onze gesprekken. Soms liep je een stukje met iemand op, maar soms wilde je een ander ook de ruimte geven. Het was een fijne groep. Ik ben echt gesterkt door de mooie gesprekken. Wat me ook erg raakte was, dat we in een ondoordringbaar donker bos liepen over een moeilijk begaanbaar pad. Er leek geen einde aan te komen, maar uiteindelijk liepen we het licht tegemoet, dat zie ik als een metafoor voor mijn leven: van duisternis naar het licht.”

De reis eindigde na negen dagen in Rome. “Het was het jubeljaar, dus het was heel druk in de stad. Er stonden overal rijen en we konden nergens in. We kwamen vanuit de rust, dus dat was een hele omschakeling. We hebben onderweg zoveel moois gezien en de Italianen waren heel gastvrij tegen ons als pelgrims.”

Zelfspot
Terug in haar eigen omgeving is Truus nog bezig alle indrukken te verwerken. “Na deze reis ben ik me bewuster geworden van mijn kracht. Het is helend geweest en ik zal het nooit meer vergeten. Ik voelde me met God verbonden. Ik ervaarde Piet om me heen. Na zijn overlijden had ik twee opties: of je laat het zitten of je gaat je best doen. Ik heb gekozen om het leven weer op te pakken. Ik ben ouderling, vrijwilliger bij Dorcas en bij de palliatieve zorg in Kloosterhof. Mensen in mijn omgeving zien dat mijn zelfspot weer terug is. Het heeft me verbaasd dat ik weer kan lachen zonder Piet. Ik had graag nog langer samen met hem van het leven willen genieten, maar ik merk dat ik nu weer plezier kan hebben zonder rouwrandje.”

(Foto’s: Jaap Maars en privé-archief Truus de Geus)