Nieuwe Nederlanders: ‘Aalsmeer is precies goed’

Door: Jan Dreschler. Ze woonde in Alma Ata, Astana, Moskou, Kaliningrad, Amsterdam, Soesterberg en sinds september van dit jaar in Aalsmeer. “Heel mijn leven ben ik aan het verhuizen geweest. Nooit woonde ik ergens langer als tien jaar,” zegt Anastasia Tiurina, die in november Nederlands staatsburger werd, “maar in Aalsmeer ben ik dat wel van plan.”

Anastasia werd geboren in Alma Ata, de grootste stad van Kazachstan, een enorm land dat aan de oostkant grenst aan China. Het is 66 keer Nederland en er wonen maar 14 miljoen mensen. Na vier jaar verhuisde het gezin naar Astana, de hoofdstad.

“Mijn jeugd in Kazachstan was leuk. We waren toen nog onderdeel van de Sovjet-Unie. Daar had je drie maanden per jaar vakantie van juni tot september en het was ook lekker weer. We gingen dan naar de datsja, ons zomerhuis. Soms was het wel warm. ’s Zomers is het er vaak meer dan dertig graden en ‘s winters ligt de temperatuur tussen de min twintig en min veertig. ‘s Winters was er wel veel ijspret. Alles was bevroren. We konden glijden op het ijs en langlaufen op de ski’s.”

Schokkend
Anastasia’s opa was in de tijd van de USSR een beroemd man in Kazachstan, vertelt ze. Hij was onder andere minister van Binnenlandse Zaken en heeft in die hoedanigheid in 1991 het zelfstandig worden van Kazachstan meegemaakt. Na de verzelfstandiging veranderde er volgens Anastasia toch wel wat voor het niet Aziatische, Russische bevolkingsdeel. “Russen waren in Kazachstan minder geliefd. Dat was ook de reden waarom we uiteindelijk naar Kaliningrad zijn verhuisd. Ik was toen veertien. Het was in die enclave tussen Litouwen en Polen ook niet een typisch Russische omgeving, maar wel een heel verschil met Kazachstan. Ik vond het nogal ingewikkeld om te verhuizen. Ik moest erg wennen. De eerste keer op school bleken de leerlingen gewoon bij de school te roken. Het was schokkend. Roken of drinken was in Astana absoluut niet toegestaan. Verder was het wel een fijne plek. Er is ook veel toerisme van met name Duitse vakantiegangers, omdat de hotels er een stuk goedkoper zijn dan elders.”

Fantastische stad
Ze ging naar de universiteit om economie te studeren. Daarna kreeg ze een aanbod vanuit Moskou om daar te komen werken en zo belandde ze op 23-jarige leeftijd naar die grote Russische hoofdstad. Opnieuw een andere cultuur. “Samen met iemand anders uit Kaliningrad huurde ik een appartement. Als je jong bent is Moskou een fantastische stad met zo’n veertien miljoen inwoners. Het is in alle opzichten ingesteld op dienstverlening. Je kunt er ook midden in de nacht nog voor van alles terecht. Uiteindelijk heb ik acht jaar in Moskou gewoond. Ik ben er in 2011 getrouwd en onze zoon Erik is er geboren.”

Leugentjes om bestwil
In 2016 werd haar toenmalige man uitgenodigd om als kennismigrant naar Nederland te komen. “Er was wel een appartement voor ons bedacht, maar we wilden graag in het centrum van Amsterdam wonen en kwamen terecht in een klein appartementje in de Nieuwe Kerkstraat, vlakbij de Amstel. Het was erg leuk om in het centrum van Amsterdam te wonen. Bovendien hadden we hele behulpzame buren die ons wegwijs maakten in de buurt en de cultuur. Zo begon mijn integratie in Nederland. Wat mij meteen opviel aan Nederlanders was dat het zulke open mensen zijn. Soms zijn ze zelfs wel wat erg direct. In mijn cultuur zou dat niet verstandig zijn. Daar moet je wat vaker je mond houden of een leugentje om bestwil vertellen.”

Ze werd in die tijd met heel veel nieuwe dingen geconfronteerd. “Ik herinner me bijvoorbeeld dat ik heel verbaasd was dat je bij een verhuizing je vloerbedekking mee kon nemen. De keuken liet je zitten, maar de vloerbedekking nam je mee.”

Geboren en getogen Aalsmeerder
Na de Nieuwe Kerkstraat, waar het wel erg klein was, woonden ze beiden een poosje op de Zuidas met de jonge Erik die daar ook nu nog naar de internationale school gaat. Het huwelijk hield geen stand en in 2020 kwam het tot een echtscheiding. “Uiteindelijk liep ik Johan tegen het lijf, een geboren en getogen Aalsmeerder en wij besloten samen verder door het leven te gaan. Zijn ouderlijk huis in Aalsmeer-Zuid, waar we in zouden trekken, had een flinke renovatie nodig, dus woonden we eerst een jaar in Soesterberg en daarna kwamen we in september van dit jaar in Aalsmeer wonen.”

Gezellig dorp
Anastasia beschrijft Aalsmeer als een gezellig dorp. Ze is wel echt een stadsmens. Eigenlijk is Amsterdam in haar ogen een groot dorp als je het vergelijkt met het enorme Moskou, maar ook de steden waar ze in Kazachstan woonde waren miljoenensteden. Soesterberg was daarentegen extreem rustig. “Ik kon daar haast niet slapen van de stilte. Maar Aalsmeer is precies goed. Ik hoop hier nog lang te blijven.”

Russisch paspoort niet populair
Anastasia wil graag integreren, maar dat is tot nu toe, wat betreft de taal, nog niet zo voorspoedig verlopen. In Amsterdam, op de Zuidas, leef je in een soort expat bubbel en is het nooit nodig om Nederlands te praten. Maar hier in Aalsmeer wil ze echt goed Nederlands leren. “Ik wilde graag Nederlander worden, onder andere omdat een Russisch paspoort in deze tijd niet echt populair is. Tegelijkertijd mag ik mijn Russische paspoort wel houden en dat is weer fijn als ik mijn ouders wil bezoeken.”

Ceremonie heel bijzonder
Het inburgeringsexamen was geen groot succes. Dat had hoogstwaarschijnlijk te maken met administratieve fouten van een specifiek examen. Meerdere medestudenten liepen hier tegenaan. Na overleg met de instantie werd het examen uiteindelijk toch goedgekeurd.

“De naturalisatieceremonie op het gemeentehuis vond ik echt heel bijzonder. Ik weet hoe dat in Amsterdam en andere plaatsen gaat. Daar is het maar een kale bedoening. Hier had je te maken met een zeer geïnteresseerde burgemeester, die ook tijdens de ceremonie heel behulpzaam was.”

Anastasia heeft weliswaar een opleiding gedaan in financiële dienstverlening, maar is nu yogalerares en heeft haar praktijk, samen met andere hulpverleners, in het Centrum voor Complementaire Zorg en Persoonlijke Groei op het Europaplein in Amsterdam.

(Foto’s: Arjen Vos)