Nieuwe Aalsmeerders: ‘Ik houd van de normen en waarden in Nederland’

Door: Jan Dreschler. Sinds zes jaar woont Orjenna (44) met haar zoon Arcen (11) in Nederland. Zij is een zogenaamde kennismigrant. Afgestudeerd in de toegepaste wiskunde en informatica levert zij een bijdrage aan de Nederlandse economie. Ze werkt op Schiphol Rijk bij een bedrijf dat de online televisie in Nederland mogelijk maakt. Ze is enthousiast over ons land en over Aalsmeer en straalt dat ook uit. Afgelopen maand werd Orjenna tijdens een plechtigheid in het gemeentehuis van Aalsmeer Nederlands staatsburger.

Orjenna werd geboren in Jereva, de hoofdstad van Armenië. Die eerste jaren in deze middelgrote stad in dat oude berglandschap waren goed. Armenië was toen nog één van de vijftien onderdelen van de Sovjet-Unie. Toen Orjenna negen jaar oud was viel de Sovjet-Unie uit elkaar. Dat was een ramp voor deze arme regio.  Alles wat in de Sovjet-Unie normaal was viel weg. Opeens was er geen spaargeld meer, geen banen, niets. Er was geen elektra, geen water. Het was een middeleeuwse toestand. En op die puinhopen moest de nieuwe republiek Armenie worden opgebouwd.

Oorspronkelijk ging Orjenna naar de Russische school. Daar werd goed onderwijs gegeven. Het nadeel was wel dat ze meer wist van de Russische cultuur en mensen als Lenin, dan van de eigen Armeense achtergrond.

Nucleaire straling
Nadat het Sovjetrijk uiteen was gevallen ging alles voortaan ‘op z’n Armeens’ en dat betekende dat het onderwijs van veel mindere kwaliteit was. Na de middelbare school studeerde Orjenna aan de universiteit van Armenië toegepaste wiskunde en informatica. Zij trad al vroeg in het huwelijk met iemand die natuurkunde gestudeerd had en samen woonden ze vervolgens drie jaar in de Verenigde Staten met name in de zuidelijke staat Virginia. Daarna ging het stel terug naar Armenië en Orjenna vond daar werk bij een organisatie die zich bezig hield met de bescherming tegen nucleaire straling. Haar taak als wiskundige was vooral om computerprogramma’s te schrijven. Dat zou ze zeven jaar blijven doen. In 2013 is hun zoon Arcen geboren. Orjenna ging freelance werken, deels vanuit thuis. “Een aardige bijkomstigheid was dat ik toen minder werkte en meer geld ging verdienen.”

Pot gerookt
Op enig moment kwam het tot een echtscheiding. Haar man besloot de emigreren naar Nederland en later volgde zij dit voorbeeld. Op de vraag waarom ze voor Nederland kozen, het had immers overal kunnen zijn, was het antwoord dat dit eigenlijk berustte op louter toeval. Toen ze in Amerika woonden hadden ze veel Nederlandse kennissen en dat waren zulke aardige mensen dat ze zich aangetrokken voelden tot ons land.

Ook was Orjenna hier een keer als toerist geweest en vond Amsterdam een hele interessante stad.  Ze vertelt, met een ondeugend gezicht dat ze toen zelfs een keer ‘pot’ gerookt heeft.

Regeling kennismigranten
Zij besloot vanuit Armenië te solliciteren naar een functie in het Nederlandse bedrijfsleven. Met één bedrijf was ze al vrij ver. Na het schrijven van een sollicitatiebrief kwamen de gesprekken op gang en zag men het over en weer helemaal zitten. Alleen op het laatste moment bleek dat dit bedrijf niet gerechtigd was om iemand naar Nederland te laten komen. Je moet namelijk als werkgever door de IND toegelaten zijn tot de regeling voor kennismigranten. In het vervolg besloot ze eerst maar eens te informeren of een bedrijf überhaupt wel deel uitmaakte van de regeling alvorens al dat werk te doen.

‘I love it’
Een sollicitatie bij Liberty Global op Schiphol Rijk leverde wel een hit op en zo kwam zij met haar zoon zes jaar geleden via Schiphol Nederland binnen. Vervolgens was het zoeken naar een woning. Dit lukte in eerste instantie niet in Uithoorn of Aalsmeer, maar wel kon ze gedurende vijf jaar een appartementje huren in Amstelveen. Inmiddels wonen moeder en zoon te samen met hun poes in een eigen woning in Kudelstaart en werkt Orjenna al weer een paar jaar voor FedEx in Hoofddorp.

Op de vraag wat ze van Nederland vindt is het antwoord kort en bondig: “I love it.” Gevraagd om nadere uitleg zegt ze:  “ik hou erg van de normen en waarden in Nederland en de manier waarop de samenleving geordend is. Bovendien zijn Nederlanders vriendelijke mensen. Ze zijn, zeker in deze regio, wel heel direct maar daar hou ik van. Wat dat betreft is het in Armenië heel anders. Hoe mensen daar tegen je doen en over je denken kan heel verschillend zijn. En bovendien word je als vrouw niet altijd met respect behandeld. En, een vrouwelijke IT’er kan onmogelijk net zo goed zijn als een man!!”

Taal is uitdaging
De inburgering was niet bijzonder moeilijk. “Je leert van alles over de Nederlandse samenleving en de geschiedenis van Nederland en uiteraard de taal.” Dat laatste is nog wel een uitdaging. Op haar werk wordt veel Engels gesproken en zij zegt: “ik heb een goede woordenschat, maar de zinsbouw in Nederland is ingewikkeld. Ik probeer dat onder de knie te krijgen door veel te lezen. Ik deed dat eerst met kinderboeken, maar dat is wel heel erg saai.  Op dit moment ben ik bezig met Het Diner van Herman Koch. Door veel te lezen hoop ik me de zinsbouw eigen te maken en steeds beter Nederlands te gaan spreken.”

Vrijheid respecteren
De naturalisatie van Orjenna tot Nederlandse was op 30 mei. Ten overstaan van de burgemeester werd de belofte van verbondenheid afgelegd. Het is een plechtig moment, waarbij men niet alleen de naleving van de Nederlandse wetten toezegt, maar vooral belooft om naast de eigen vrijheid ook die van anderen te respecteren en zich in te zetten voor de Nederlandse samenleving.

Het gesprek gaat verder over de toekomst. “In Armenië kom ik niet zo veel meer. Het contact met mijn familie is wel goed. Mijn vader die in de Russische tijd CEO was bij een IT-bedrijf moest na de val van de Sovjet-Unie alles uit zijn handen laten vallen. Nu is hij werkzaam als accountant. Twee maanden per jaar bezoeken mijn ouders ons en dan doet mijn vader zijn werk digitaal vanuit mijn huis.”

‘Ik voel me echt thuis’
Tot slot benadrukt Orjenna dat ze het hier enorm naar haar zin heeft. “Ik voel me hier in Nederland werkelijk thuis. Dat was al heel snel zo. In het eerste jaar dat ik hier woonde ben ik nog twee weken teruggegaan naar Armenië, maar toen ik weer op Schiphol stond dacht ik: hier voel ik me echt thuis. Ik heb een paar Armeense vriendinnen en ook Nederlandse kennissen. Arcen heeft het goed op school na een aanvankelijke moeilijke start. Kortom als het om de toekomst gaat dan is die hier.”

(Foto’s: Arjen Vos)