‘Mannen trouwer aan kapper dan vrouwen’

Hij woont en werkt al veertig jaar in Aalsmeer, kent een groot deel van de Aalsmeerders bij naam en bijnaam, maar blijft in zijn hart een rasechte Amsterdammer. Groot gevoel voor humor, vol met onverwachte kwinkslagen, het hart op de tong en niet bang om, gevraagd en ongevraagd zijn mening te geven.

Een gesprek met Martin Hasselman (64), goed voor vele verhalen.

 

‘Barbier’ staat er in koene letters op het raam van het pand in de Hadleystraat waar al sinds de jaren dertig een kapperszaak is gevestigd. Wie er binnenstapt ziet in een oogopslag dat hier geen concessies worden gedaan aan De Nieuwe Tijd. Geen grote afbeeldingen van flitsende, perfect geknipte en gecoiffeerde mannen, geen glimmende uitstalkast met verleidelijke flesjes die je een gezonde bos haar beloven of andersoortige eigentijdse spullen ter verfraaiing van het mannenhoofd.

 

“Nee doe ik niet aan,” zegt de op de vroege ochtend al driftig rokende Hasselman. Hij is een man met het hart op de tong en dat zal een van de redenen zijn waarom een grote schare vaste klanten trouw zijn zaak frequenteert.

Hij is een ras verteller en behoeft geen aansporing om een schilderachtig beeld te schetsen van zijn leven dat in Amsterdam begon.

 

Rugby

“Mijn vader was diamantslijper, is later voor zichzelf begonnen. Ik doorliep de Mulo, was goed in talen, maar had geen vastomlijnde plannen wat ik zou willen doen in het leven. De bouw, de haven? Ik had geen idee. Na mijn diensttijd kwam ik op Schiphol bij de bagage-afdeling. Koffers laden en zo, maar ik sprak mijn talen goed en op een dag zei mijn chef, ‘joh, je kan veel meer dan hier in de bagage.’ Nou speelde ik in die tijd al rugby, was daar altijd goed in en bij de rugby was toen iemand  die weer een vriend had met een kapperszaak die wel een leerling kon gebruiken. Nou, ik dacht, waarom niet. Ik ben naar de kappersschool gegaan, ging vijf jaar werken in een kapperszaak, ook een barbier en in 1976 ben ik voor mezelf begonnen.”

 

Gepikt

Een bijzonder, antiek ogend bord met daarop ‘Haarsnijden’ staat in uw etalage.

“Ja, dat heb ik eens gepikt van het Centraal Station van een ruimte waar ooit een kapper zat. Mooi, hè? Ik ben tenslotte Amsterdammer”.

 

Nooit overwegen ook dames- en herenkapper te worden?
“Nee, dit bevalt me best. Ik heb in al die jaren een vaste klantenkring die me vrijwel altijd trouw is gebleven. Weet je dat mannen veel trouwer zijn aan hun kapper? Vrouwen lopen gauw weer eens naar een andere kapper, wisselen veel vaker.”

 

Aderlaten

In de Dikke Van Dale staat bij het beroep barbier: herenkapper die baarden en snorren bijwerkt en vroeger kwamen daar medische handelingen zoals het aderlaten bij.

 

Hasselman, ondoorgrondelijke blik: “Dat laatste bied ik wel eens aan, maar ik blijf toch maar bezig met het knippen en scheren en mijn klanten komen hier behalve voor die nodige knip- en scheerbeurt ook voor het sfeertje. Je kan hier ook zo binnenlopen, afspraken hoeven niet te worden gemaakt, alleen op zaterdag.”

 

Veel van uw boeiende verhalen spelen zich af in verre landen.

“Ja, dat komt mede door mijn rugby-verleden. Met die rugbyjongens heb ik veel gereisd. Zo was ik bijvoorbeeld in Georgië, Cuba, in Engeland en veel meer andere streken. Over drie jaar wil ik heel graag bij de wereldkampioenschappen rugby in Japan zijn.”

 

Heimelijke zaken

Hasselman vertelt dat naast zijn eigen verhalen die hij deelt, het ook andersom werkt. Veel klanten vertrouwen hem vanuit de kapperszetel allerlei heimelijke zaken toe.

 

“Ik heb hier altijd veel mensen uit het gemeentehuis in de salon gehad. Ook veel notabelen (noemt rijtje namen). Nou, dan hoor je een en ander. Ook na hun pensionering zag en zie ik ze nog. Men vindt het hier een lekker sfeertje en ze weten dat ik geen blad voor de mond neem. Ja, kappers, ook dameskappers, horen veel. Ook onzinverhalen. Veel klanten willen gewoon hun verhaal kwijt (lange stilte) Ja, ik zei het al,  ik hoorde en hoor veel. Wethouders zoals Ad Verschuren, Maarten Jongkind, ook na hun pensionering bleven ze me trouw. Ik had notarissen, huisartsen. Weet je trouwens dat er ook wel eens toeristen komen die toevallig een dagje Aalsmeer doen? Laatst nog, een man iemand uit Alaska, die fietste toevallig langs. Nou, ik sta voor alles en iedereen open.”

 

Snotjongetjes

Allemaal aardig volk dus, maar hebt u ook wel eens iemand uit de salon gezet?

“Ja, laatst, iemand uit Iran, die vond me te duur, wilde onderhandelen over de prijs. Nou ja, ik zeg, we staan hier niet op de markt.”

 

Terugkijkend op de 37 jaar Aalsmeer zegt Hasselman dat hij heel veel zag veranderen.

“Toen ik hier kwam bloeide de kwekerswereld volop. Kreeg je snotjongetjes, zoontjes van kwekers en exporteurs, Pontiac om de pols, voorrijden in nieuwe Mercedessen, er werd met geld gesmeten. Het kon niet op. Dat is over.”

 

U hebt duidelijk veel plezier in uw werk. Wilt u nog lang doorgaan?

“Nou nee, ik wil geen Willem Lamers worden, die oude kapper uit de Hortensialaan. Die kwam hier op 't laatst strompelend de zaak in, of ik hem wilde scheren en knippen. Nou, dat hoeft niet van mij.”

 

Droog brood

Zou u, als u nu jong was, nog voor het kappersvak kiezen?

“Nee, het kappersvak ligt nu op zijn oor, er is geen droog brood meer mee te verdienen. Tel hier alleen in Aalsmeer maar eens hoeveel kappers er de laatste tijd zijn bijgekomen. En dat is losgegaan toen vijftien jaar geleden de vestigingsvergunning voor onder andere de kappers niet meer nodig was. Een cursussie doen en je kan zo beginnen. Vergeet ook de vele thuiskapsters niet. Nee, over een paar jaar wil ik er wel mee stoppen. Ten eerste ben ik niet meer kerngezond, ik tennis nog wel en hou van vissen. Ik wil een beetje gaan tuinieren, eens een dagje naar Amsterdam. Daar wonen? Nee, hoor, ik heb het hier prima naar mijn zin. Voorlopig ga ik nog wel  door met de zaak, ben vier dagen van negen tot vier open en maak geen afspraken. De klanten weten het, je kan hier zo binnenlopen en als ik effe weg ben, nou, dan hebben ze pech!”

 

Tekst: Leni Paul

 

Foto’s Arjen Vos